بریده‌هایی از کتاب نیک سرشت

تغییر نگرش در ما آسان نیست، اما بی‌شک ارزشش را دارد

فرزندانمان نیاز دارند که ما حد و مرزهای سخت وضع کنیم (حتماً نباید ترسناک باشند)؛ زیرا باید بدانند که وقتی خودشان از لحاظ رشدی قادر به محافظت از خود نیستند، ما می‌توانیم چنین کاری را انجام دهیم. چرا آن‌ها نمی‌توانند؟ خب به زبان ساده، کودکان بیشتر قادر به تجربهٔ احساسات شدیدند تا تعدیل این احساسات، و شکاف بین تجربهٔ احساسات شدید و تعدیل این احساسات به شکل رفتار خارج از کنترل نمایان می‌شود (ضربه‌زدن، لگدزدن و جیغ‌کشیدن را در نظر بگیرید).

وقتی اعضا درمورد نقش‌های خود سردرگم می‌شوند یا وقتی شروع می‌کنند به دخالت در عملکرد دیگران، سیستم‌ها از هم می‌پاشند. سیستم‌های خانوادگی (بله، بخش‌های خانواده هم سیستم هستند) مستثنی نیستند، و هر عضو خانواده وظیفه‌ای دارد. والدین وظیفه دارند ازطریق حد و مرزها، اعتباربخشی، و همدلی امنیت ایجاد کنند. فرزندان وظیفه دارند ازطریق تجربه‌کردن و بیان عواطفشان کشف کنند و یاد بگیرند. وقتی صحبت از وظایف می‌شود، همگی باید در خطوط خود بمانیم. بچه‌های ما نباید حد و مرزهایمان را به ما دیکته کنند و ما نباید احساساتشان را به آن‌ها دیکته کنیم.

در سیستم خانوادگی، بعضی از نقش‌ها بر باقی اولویت دارند. امنیت بر خوشحالی و خشنودی بچه‌هایمان از ما ارجحیت دارد. نخست و پیش از هرچیز، وظیفهٔ ما محافظت از فرزندانمان است، فیزیکی و روانی. هیچ‌چیز برای فرزند ترسناک‌تر از این نیست که متوجه شود والدش از پس این وظیفه برنمی‌آید (مخصوصاً اگر این شکست ریشه در ترس والد از واکنش بچه‌اش داشته باشد.) فرزند پیام ناخودآگاه را دریافت می‌کند:

درک‌کردن، نه متقاعدکردن، حس امنیت را در رابطه به‌وجود می‌آورد. منظورم از درک‌کردن و نه متقاعدکردن چیست؟ وقتی به‌دنبال درک‌کردن هستیم، تلاش می‌کنیم بیشتر دربارهٔ دیدگاه، احساسات، و تجربهٔ فرد دیگر بفهمیم و یاد بگیریم. اساساً به آن فرد می‌گوییم: «من دارم یه چیز رو تجربه می‌کنم و تو داری چیز دیگه‌ای رو تجربه می‌کنی. من می‌خوام بدونم چه اتفاقی داره برای تو می‌افته.» این بدان‌معنا نیست که شما موافق یا مطیع او هستید

وقتی با هدف درک‌کردن به کسی نزدیک می‌شویم، می‌پذیریم که یک تفسیر درست از حقایق وجود ندارد، بلکه چندین تجربه و دیدگاه وجود دارند. درک‌کردن یک هدف دارد: برقراری ارتباط. و ازآنجاکه ارتباط با بچه‌هایمان به آن‌ها یاد می‌دهد چگونه احساساتشان را تعدیل کنند و احساس نیک‌سرشتی داشته باشند، درک‌کردن بارها و بارها به‌منزلهٔ هدف ارتباط‌گرفتن مطرح می‌شود.

والدگری به شیوهٔ «دو حقیقت وجود دارد» به هدایت ما برای تبدیل‌شدن به بزرگ‌سالانی مقتدرتر کمک می‌کند. من همیشه به دنبال حفظ دو واقعیت به‌طور هم‌زمان هستم: من می‌توانم به‌نحوی که حس خوبی به من و فرزندانم می‌دهد والدگری کنم، که شامل حدومرزهای جدی و ارتباط گرم می‌شود که به فرزندانم چیزی را می‌دهد که امروز نیاز دارند و آن‌ها را برای سازگاری در آینده آماده می‌کند.