بریده‌هایی از کتاب بازی

به ذهنم رسید که تمام عمر را به سنجیدن و مقایسه کردن می‌گذرانیم با این امید که ما را به واقعیتی انکارناپذیر برساند، بعد در زمان پیری متوجه می‌شویم که این‌ها فقط یک‌مشت قرارداد هستند، عهدنامه‌هایی که امکان دارد هرلحظه پیمان‌های دیگری جایگزین آن‌ها شوند و مهم این است که به آن‌هایی که در شرایط متفاوت به نظرمان مطمئن‌تر می‌آیند تکیه کنیم.

اعتقاد داشت هر کاری را می‌تواند انجام دهد، فقط به این دلیل که با بازی، شکست‌هایش پنهان می‌شدند.

آه، چه خوب که آدم‌ها عصبانی می‌شوند.

مدها کهنه می‌شوند و دنبال خود اثرات بیهوده‌ای برای حامیانشان به‌جا می‌گذارند.

با خودم گفتم نگران چه هستم؟ به‌جای اضطراب باید افسرده باشم، بیشتر زندگی‌ام را گذرانده‌ام و دیگر دارم به خط پایان نزدیک می‌شوم.

اگر در جسم ماریو رازهای فیزیکی و شیمیایی با شادی پرخاشگرانه‌ای نشان داده می‌شدند، در وجود من افسرده و به‌طرز دردناکی محزون بودند، فعل‌وانفعالات و واکنش‌هایشان روزبه‌روز کندتر و پاسخ به آن‌ها کمتر می‌شد مثل مشق شاگردی که علاقه‌ای به درس خواندن ندارد.

همیشه تحت‌فشار و تشویش برای به‌موقع به اتمام نرساندن این سفارش و آن طرح بودن و بعد رضایت اتمام کار به‌خوبی و به‌موقع، هیجانی بود که تصور زندگی بدون آن-سرانجام توانستم به خودم اعتراف کنم- برایم زجرآور بود. نه! نه!

«بعد بازی می‌کنیم؟» «کار دارم.» «همیشه باید کار کنی؟» «همیشه.»

برای چند لحظه احساس کردم جزء ناچیزی از یک روند بسیار طولانی ازهم‌پاشیدگی هستم، ذره‌ای که به‌زودی، به مواد آلی و غیرآلی که از ماقبل تاریخ در زمین یا عمق دریاها ایجاد شده‌اند می‌پیوندم.

معلم‌ها و استادان از ما می‌خواستند از واژه‌هایی استفاده کنیم که به درد آن خیابان‌ها نمی‌خوردند.