بریده‌هایی از کتاب بازی

من علاقهٔ زیادی به آن خودی که با رنج از میان خودهای فراوان انتخاب کردم، دارم؛ خودِ خودم.

با چشم‌هایی که وجود نداشتند منزجرانه به او نگاه می‌کردم

در پس زندگی محترمانهٔ روزمره -آهی از سر دل‌تنگی کشیدم- روحی سرکش وجود دارد که تظاهر به نشناختن آن می‌کنیم، انرژی‌ای که امیالمان را به جوش می‌آورد و در فواصلی مشخص، حتی متین‌ترین و مبادی‌آداب‌ترین آدم‌ها هم با احتیاط و متانت کمتری درگیر آن می‌شوند.

«من خیلی دوستت دارم.» «درواقع چیزی که نیستم رو دوست داری.» «من خوب می‌دونم چی هستی.» «و برای همین دوستم نداری.» «این تویی که دیگه تحمل من رو نداری، چون چیزی که توی ذهنته دیگه با من هماهنگ نیست.»

واژه‌های گویش ناپلی جزئی از وجودم بودند و درعین‌حال به نظرم غریبه می‌آمدند. مرد و دختر به‌نرمی صحبت می‌کردند، حتی شاید لحنی شیرین داشتند، ولی در عمق صدایشان خشونت احساس می‌شد. فکر کردم فقط در این شهر است که آدم‌ها همان‌قدر که از صمیم قلب آمادهٔ کمک‌کردن به تو هستند، همان‌قدر راحت می‌توانند گلویت را ببرند.

نمی‌دانم آیا برای پسرک نگران هستم یا از او می‌ترسم.

در پیری سیستم عصبی هم فرسوده می‌شود، مجاری اشکی هم همچنین.

یکی از دروغ‌های بزرگ و پایدار در ذهن آدم‌ها این است که داستان‌ها می‌توانند واقعاً به‌خوبی تمام شوند.

کاش بتوانم لحظه‌ای را که به شکلی هستی و بعد تغییر می‌کنی و فقط خنزرپنزرهایی که برای دیگری‌بودن، به دردت می‌خورد را جا می‌گذاری، ثبت کنم.

من همیشه او را دوست داشته‌ام، ولی با بی‌توجهی. عواطف من همیشه سرسری بوده‌اند و حالا کمی به خاطرش تأسف می‌خورم.

تا آنجایی که به یاد دارم، هرگز کسی به من این‌همه شفقت نشان نداده بود. شاید این عواطف فقط در دنیای تخیلات وجود دارند. عشق واقعی وجود ندارد.

آلیس این‌طور نیست، آلیس سَر پُر از اندوه برایدن را در آغوش می‌گیرد، او را آن‌طور که هست می‌پذیرد.

ظلمتی که در من بود او را هراسان کرد، موجودی که از ترس نور در تاریکی پنهان می‌شد، غریبه‌ای که هرگز پذیرفته نشد، ذاتاً بی‌ادب و صاحب رفتاری توهین‌آمیز، بدون اینکه حتی به آن واقف باشد.

بچه‌ها کلماتی را که از دهان والدینشان خارج می‌شود با دقت به خاطر می‌سپارند.

صدا را چطور نقاشی می‌کنند؟

با ظهور بیماری کاملاً در خود فرورفت و در آن زمان متوجه شدم هرگز از خواسته‌ها و مسائل درونی‌اش با من صحبتی نکرده است. تظاهر می‌کرد زندگی‌اش همان است که در کنار هم می‌گذرانیم.

هرروز -چطور بگویم- وحشت‌زده‌تر از روز قبل بیدار می‌شوم، شاید تقصیر اخبار تلویزیون است که قبل از خواب نگاه می‌کنم، اما من شاهد روزهای سختی، حداقل به بدی این دوران بوده‌ام و هرگز برایم پیش نیامده بود که هراسان چشمم را باز کنم بی‌اینکه دلیلش را بدانم.

در یک نقطهٔ زمانی وارد تاریکی می‌شویم.

از من پرسید: «باید چه‌کار کنم؟» زیر لب غرغری کردم و گفتم: «همه کار، کمی دارو، کمی جامعه‌شناسی، کمی روان‌شناسی، کمی مذهب، کمی شورش و انقلاب، کمی هنر، حتی یک رژیم خام‌خواری، یک کلاس زبان انگلیسی و یک دوره ستاره‌شناسی. به فصل‌ها بستگی داره.» «چه فصلی؟» «فصل‌های زندگی.»

این درخشش صورتش، همهٔ وجودش را روشن کرد و بر من آشکار شد که تغییر کرده، انگار تازه، از خوابی با رؤیاهای شیرین که به نظر واقعی می‌آمدند، بیدار شده باشد.