بریده‌هایی از کتاب بدن فراموش نمی کند

هرچه تردید بیشتر باشد، بیداری هم عظیم‌تر است؛ هرچه تردید کمتر باشد، بیداری هم کمتر است. اگر تردید نباشد، بیداری وجود ندارد. سی. سی. چانگ، تمرین ذن

تروما به سازمان‌دهی مجدد و اساسیِ نحوهٔ مدیریت ادراکات در ذهن و مغز منجر می‌شود.

ناحیهٔ نوزده برودمن منطقه‌ای در قشر بینایی است که تصاویر را، به‌محض اولین ورودشان به مغز، ثبت می‌کند. فعال‌سازی مغز در این ناحیه، مدت‌ها بعداز رویداد ترومایی اصلی، شگفت‌زده‌مان کرد. در حالت عادی، تصاویر خامی که در ناحیهٔ نوزده ثبت می‌شوند به‌سرعت به دیگر نواحی مغز فرستاده می‌شوند تا معنای آنچه دیده شده تفسیر شود. بار دیگر، شاهد برانگیختگی منطقه‌ای از مغز بودیم، گویا تروما به‌واقع در همان لحظه داشت رخ می‌داد.

آلکسی‌تایمیا: فقدان کلمه برای بیان احساسات

«بزرگ‌ترین منبع رنج‌های ما دروغ‌هایی است که به خودمان می‌گوییم.»

بشر متخصص خوش‌خیالی و پنهان‌سازی حقیقت است.

فقط یک کتاب درسی واقعی داریم: بیمارهایمان.

استرس پس‌از تروما آن‌طور که مردم تصور می‌کنند «تماماً در سر انسان» نیست؛ بلکه مبنایی جسمانی دارد.

این افراد به هوشیاری و حساسیت مزمنی در مقابل تهدید دچار می‌شوند.

هرچند همهٔ ما می‌خواهیم از تروما عبور کنیم، بخشی از مغز که مسئول حصول اطمینان از بقای ماست (در جایی بسیار پایین‌تر از مغز منطقی ما)، مهارت چندانی در انکارکردن ندارد.

تروما نه‌تنها بر کسانی که مستقیماً در معرض آن هستند، بلکه بر افراد مجاور نیز تأثیر می‌گذارد.

پیشگفتار نسخهٔ سوم (دی‌اس‌ام ۳) این کتاب صراحتاً هشدار داد که دسته‌بندی‌های کتاب دقت کافی ندارند و نباید در جرم‌شناسی یا برای اهداف بیمه‌ای به کار روند. باوجوداین، کتاب موصوف به‌تدریج به ابزاری برای اِعمال شدید قدرت تبدیل شد: شرکت‌های بیمه پرداخت هزینه‌ها را به داشتن یکی از اختلالات اشاره‌شده در دی‌اس‌ام منوط کرده‌اند، تا همین اخیراً بودجه‌های پژوهشی همگی براساس این اختلالات داده می‌شد، و پروژه‌های دانشگاهی حول محور دسته‌بندی‌های دی‌اس‌ام سازمان‌دهی شده‌اند. عناوین دی‌اس‌ام خیلی زود راهشان را به فرهنگ عمومی هم باز کردند. میلیون‌ها نفر می‌دانند که تونی سوپرانو از حملات هراس و افسردگی رنج می‌برد و کری متیسون، یکی از شخصیت‌های سریال سرزمین مادری، هم به اختلال دوقطبی مبتلاست.

به‌طور کلی، مغز منطقی می‌تواند بر مغز هیجانی پیشی بگیرد، البته مادامی که ترس بر ما مسلط نشود. (مثلاً ترسی که از اشارهٔ پلیس دارید فوراً به قدردانی تبدیل می‌شود، وقتی که مأمور هشدار می‌دهد جلوتر تصادفی رخ داده است.) اما لحظه‌ای که حس به‌دام‌افتادگی، عصبانیت یا طردشدگی به ما دست می‌دهد، مستعد فعال‌سازی نقشه‌های قدیمی و پیروی از مسیرهایش هستیم. تغییر وقتی آغاز می‌شود که یاد بگیریم «صاحب» مغزهای هیجانی‌مان باشیم. یعنی اینکه بیاموزیم ادراکات دل‌خراش و غم‌انگیزی را که حاکی از تیره‌بختی و تحقیرند، مشاهده و تحمل کنیم. آشتی با هیجاناتی که نقشه‌هایمان را ثابت و تغییرناپذیر نگه می‌دارند، به‌جای محوکردنشان، فقط زمانی میسر است که قادر به تحمل رویدادهای درونی‌مان باشیم.

چنین واکنش‌هایی منطقی نیستند و بنابراین صرفاً با اصلاح باورهای منطقی نمی‌توان تغییرشان داد. نقشه‌های جهان ما در مغز هیجانی رمزگذاری شده‌اند و تغییر آن‌ها به معنای لزوم سازمان‌دهی مجدد آن بخش از دستگاه عصبی مرکزی است،

آن زمان به بعد سعی کرده‌ام به بیمارانم نگویم حسی را که دارند رها کنند. کیتی به من آموخت که وظیفه‌ای بزرگ‌تر دارم: باید کمکشان کنم تا نقشهٔ درونی جهانشان را بازسازی کنند.

«فکر می‌کنم این مرد از خاطرات رنج می‌برد.»

بشر متخصص خوش‌خیالی و پنهان‌سازی حقیقت است.

از بیماران می‌خواهند بخش دخیل در مشکل فعلی، مثل احساس بی‌ارزشی، رهاشدگی یا اشتغال ذهنی به افکار انتقام‌جویانه را شناسایی کنند.

چگونگی کنارآمدن با خودمان عمدتاً به مهارت‌های رهبری درونی‌مان بستگی دارد؛ اینکه چطور به بخش‌های مختلف وجودی‌مان گوش می‌دهیم، از احساس تحت‌مراقبت‌بودنشان اطمینان حاصل می‌کنیم و از اختلال در کار یکدیگر بازشان می‌داریم.

«بزرگ‌ترین منبع رنج‌های ما دروغ‌هایی است که به خودمان می‌گوییم.»