بریده‌هایی از کتاب بدن فراموش نمی کند

کودکانی که فاقد هم‌نوایی فیزیکی‌اند مستعد غیرفعال‌کردن بازخوردهای مستقیم از بدنشان هستند، بدنی که منشأ لذت، هدف و جهت است.

اگر مادر قادر نباشد هوس‌ها و نیازهای کودکش را مرتفع سازد، «کودک یاد می‌گیرد تا همان مفهومی شود که مادر از کودک در ذهن دارد.» اجبار به نادیده‌گرفتن ادراکات درونی خود و سعی در انطباق‌یافتن با نیازهای والد بدان معناست که کودک تصور می‌کند در کارش «ایرادی وجود دارد.»

استعداد چندان فوق‌العاده‌ای لازم نیست تا «مادری به اندازهٔ کافی خوب» نامیده شوید.

یادگیری نحوهٔ مدیریت انگیختگی یکی از مهارت‌های مهم زندگی است و والدین باید این مهارت را به کودک بیاموزند، قبل‌از آنکه کودک خودش آن را یاد بگیرد.

والدین به‌تدریج به کودکانشان می‌آموزند تا سطوح بالاتری از انگیختگی را تحمل کنند، کاری که اغلب به پدران محول می‌شود. (روزی این جمله را از جان گاتمن، روان‌شناس، شنیدم: «مادرها نوازش می‌کنند، پدرها سیخونک می‌زنند.»)

عصب‌های آینه‌ای، یعنی پیوندهای بین دو مغز

انسان و حیوانات برتر... غرایز مشترکی (نیز) دارند. همهٔ آن‌ها دارای حواس، شهود، ادراک، اشتیاق و هیجانات، حتی خصیصه‌های پیچیده‌تری مثل حسادت، سوءظن، تقلید، قدردانی و بخشش‌اند.

«بیشتر پژوهش‌ها، خودجست‌وجوگری است.»

«می‌خواهم برایت بگویم فلش‌بک چگونه است. مثل این است که گویی زمان تا خورده یا معوج شده، طوری که گذشته و حال یکی می‌شوند؛ انگار به‌طور فیزیکی به گذشته برده شدم. نمادهای مربوط به ترومای اصلی، با وجود خوشایندبودنشان در واقعیت، کاملاً آلوده‌اند و ازاین‌رو به هیئت چیزهایی درمی‌آیند که باید ازشان متنفر بود، ترسید، درصورت امکان نابودشان کرد و در غیر این صورت از آن‌ها اجتناب کرد. مثلاً یک قطعه آهن در هر شکلی، اسباب‌بازی، اتو یا فِرکنندهٔ مو، به‌شکل ابزار شکنجه دیده می‌شود. هر مواجهه با لباس اتاق عمل باعث می‌شد منزوی و گیج و ازنظر جسمانی مریض شوم و گاهی آگاهانه عصبانی‌ام می‌کرد.»

ویژگی اصلی تروما توان‌فرسا، باورناپذیر و تحمل‌ناپذیربودن آن است. مواجهه با هر بیمار مستلزم این است که حسمان از طبیعی‌بودن را موقتاً کنار بگذاریم و بپذیریم که با واقعیتی دوگانه سروکار داریم: واقعیت اکنونی نسبتاً امن و پیش‌بینی‌شدنی که دوشادوش گذشته‌ای ویرانگر و همیشه‌حاضر زیست می‌کند.

افراد عصبانی در بدن‌های عصبانی زندگی می‌کنند.

وحشت‌زدگی یعنی دارید در بدنی زندگی می‌کنید که همواره گوش‌به‌زنگ است.

وحشت‌زدگی یعنی دارید در بدنی زندگی می‌کنید که همواره گوش‌به‌زنگ است.

عدم‌توفیق آن‌ها در برقراری تماس با بدنشان به فقدان خودمراقبتی و افزایش میزان قربانی‌شدگی مجدد در آن‌ها می‌انجامد

آن‌ها معمولاً هیجانات را مشکلاتی فیزیکی می‌بینند، نه سیگنال‌هایی که اشاره می‌کند چیزی به توجهشان نیاز دارد.

بدنش غمی را احساس می‌کرد که ذهنش قادر به بیان آن نبود

بسیاری از بیمارانم به‌جای آنکه به وجود استرس پی ببرند و اسمی بر آن بگذارند، با سردردهای میگرنی یا حملهٔ آسم به آن واکنش نشان دادند.

گاهی از ذهنمان نه برای کشف حقایق بلکه برای پنهان‌کردنشان استفاده می‌کنیم...

بیشتر رنج‌های بشری در عشق و فقدان ریشه دارند و وظیفهٔ درمانگران این است که به افراد کمک کنند تا واقعیت زندگی را با همهٔ لذت‌ها و دل‌شکستگی‌هایش «بپذیرند، حسش کنند و آن را تاب بیاورند.»

بدنش حکایت از آن داشت که از مواجهه با دنیا می‌ترسد.