بریده‌هایی از کتاب بدن فراموش نمی کند

بیماران افسرده‌ای که سابقهٔ سوءاستفاده یا بی‌توجهی را ندارند در مقایسه با بیمارانی که چنین سوابقی دارند، واکنش به‌مراتب بهتری به داروهای ضدافسردگی نشان می‌دهند.

ممکن است امروز درحال درمان عوارض ناشی از تجربیاتی باشیم که پنجاه سال قبل رخ داده‌اند

چطور نوزادی را با آن‌همه آتیه و ظرفیت‌های نامحدود به آدم ۳۴ سالهٔ مست و بی‌خانمانی تبدیل می‌کنید؟

بزرگ‌سالانی که در کودکی مورد سوءاستفاده قرار گرفته بودند نمی‌توانستند تمرکز کنند، از اضطراب دائمی گلایه داشتند و آکنده از خودبیزاری بودند.

«این فرضیه وجود دارد که بیماران مبتلا به شخصیت مرزی ممکن است در کودکی سابقهٔ تروما داشته باشند».

کودکان طوری از پیش برنامه‌ریزی شده‌اند تا اساساً به مراقبانشان وفادار باشند، حتی اگر آن‌ها ازشان سوءاستفاده کنند. وحشتْ نیاز به دل‌بستگی را افزایش می‌دهد، حتی اگر منشأ تسکین هم‌زمان منشأ وحشت هم باشد.

کودکان طوری از پیش برنامه‌ریزی شده‌اند تا اساساً به مراقبانشان وفادار باشند، حتی اگر آن‌ها ازشان سوءاستفاده کنند. وحشتْ نیاز به دل‌بستگی را افزایش می‌دهد، حتی اگر منشأ تسکین هم‌زمان منشأ وحشت هم باشد.

به‌طور کلی، مغز منطقی می‌تواند بر مغز هیجانی پیشی بگیرد، البته مادامی که ترس بر ما مسلط نشود.

آن سال مریلین سومین بیماری بود که به ظن خودم سابقهٔ سوءاستفادهٔ جنسی خانوادگی داشت و سپس به بیماری خودایمنی مبتلا شده بود، بیماری‌ای که در آن بدن به خودش حمله می‌کند.

آموخته‌ام که دانستن تمامی جزئیات ترومای بیمار اهمیتی ندارد. نکتهٔ اساسی آن است که بیماران خودشان باید بیاموزند احساسات و دانسته‌هایشان را تحمل کنند. این کار ممکن است هفته‌ها یا حتی سال‌ها طول بکشد.

الگوهای اولیهٔ دل‌بستگی نقشه‌هایی درونی را به وجود می‌آورند که روابطمان را در مسیر زندگی ترسیم می‌کنند، نه‌فقط ازنظر انتظاراتی که از بقیهٔ افراد داریم بلکه ازنظر مقدار آسایش و لذتی که می‌توانیم از بودن در کنارشان به دست آوریم.

بالبی نوشت: «آنچه را نتوان با مادر یا دیگران در میان گذاشت، با خود هم نمی‌توان در میان گذاشت.»

کودکانی که به‌واقع مادرانشان آن‌ها را ندیده یا درک نکرده‌اند در معرض تبدیل‌شدن به نوجوانانی هستند که از قدرت درک و دیدن دیگران محروم‌اند.

این مطالعهٔ بزرگ نشان داد جنسیت و مزاج پایه‌ای تأثیر اندکی بر سبک دل‌بستگی دارد؛ مثلاً احتمال بروز دل‌بستگی آشفته در کودکان دارای مزاج «سخت» بیشتر نیست.

بچه‌ها باید یاد بگیرند از پسِ ناکامی‌ها و سرخوردگی‌هایشان برآیند. کودکان با برخورداری از مراقبانی «به اندازهٔ کافی خوب» می‌آموزند که پیوندهای گسسته‌شده ترمیم‌پذیرند.

کودکانی که با الگوی مراقبتی یکپارچه‌ای روبه‌رو هستند، حتی اگر این الگو با سردی عاطفی یا بی‌اعتنایی همراه باشد، می‌توانند خود را برای حفظ رابطه وفق دهند. این بدان معنا نیست که مشکلی وجود ندارد

مادر هم‌زمان هم برای بقای کودک ضروری است و هم منشأ ترس اوست.

دستگاه عصبی خودمختار سه حالت فیزیولوژیکی اساسی را تنظیم می‌کند. سطح امنیتِ محیط تعیین می‌کند در یک زمان خاص کدامشان فعال شود. هرگاه احساس می‌کنیم چیزی تهدیدمان می‌کند، به‌غریزه به سطح اول رجوع می‌کنیم، تعامل اجتماعی. از آدم‌های اطرافمان درخواست کمک، پشتیبانی و هم‌دردی می‌کنیم. اما اگر کسی به کمکمان نیاید یا در خطری فوری باشیم، ارگانیسم بدن برای بقا به شیوهٔ ابتدایی‌تری روی می‌آورد: جنگ یا گریز. با مهاجم مبارزه می‌کنیم یا به‌سمت محلی امن فرار می‌کنیم. بااین‌حال، اگر این کار هم جواب ندهد، یعنی نتوانیم فرار کنیم، جلویمان را بگیرند یا به دام بیفتیم، ارگانیسم سعی می‌کند با خاموش‌شدن و صرف حداقل انرژی خودش را حفظ کند. در چنین صورتی در حالت بهت یا فروپاشی هستیم.

دیده‌نشدن، شناخته‌نشدن و نداشتن جایی برای پناه‌بردن و برخورداری از حس امنیت در هر سنی مخرب است؛ اما به‌خصوص برای کودکان کم‌سن‌وسالی ویرانگر است که هنوز در پی یافتن جایگاه خود در جهان‌اند.

اگر ارگانیسمی در حالت بقا گرفتار شود، انرژی‌اش صرف مبارزه با دشمن‌های پنهان می‌شود و جایی برای پرورش، مراقبت و عشق باقی نمی‌گذارد. برای ما انسان‌ها، این بدان معناست که تا وقتی ذهن درحال دفاع از خود در مقابل تهاجمات نامرئی است، نزدیک‌ترین پیوندهایمان و توانایی‌مان برای تصور، طراحی، بازی، یادگیری و توجه به نیازهای دیگران در معرض خطر قرار دارد.