بریده‌هایی از کتاب بدن فراموش نمی کند

یوگا تا حد زیادی به آرام‌شدن آن‌ها و آشتی مجدد با بدن‌های جداافتاده‌شان کمک می‌کند.

گروه سرود، تربیت‌بدنی، زنگ تفریح و همهٔ آنچه با تحرک، بازی و تعامل شادی‌آور همراه‌اند باید آخرین چیزهایی باشند که از برنامه‌ریزی مدارس حذف می‌شوند.

بسیاری از افراد تا زمانی که می‌توانند تماس اجتماعی‌شان را به گفت‌وگوهای سطحی محدود کنند، احساس امنیت می‌کنند

تا حدودی گوش‌به‌زنگ‌بودن حالت طبیعی پستانداران است.

عصب واگ (که داروین آن را عصب پنوموگاستریک می‌نامید) مسئول دل‌شکستگی و احساسات دردآور است.

حمایت اجتماعی قدرتمندترین حفاظ در مقابل هجوم استرس و تروماست.

دریافت احساس امنیت از دیگران احتمالاً مهم‌ترین جنبهٔ سلامت روان است؛ پیوندهای ایمن شالودهٔ زندگی معنادار و رضایت‌بخش‌اند.

بشر به‌طرز حیرت‌آوری با تغییرات هیجانی ظریفی در افراد (و حیوانات) پیرامونی‌اش هماهنگ است. اندک تغییری در کشیدگی پیشانی، چروک‌های دور چشم، انحنای لب‌ها، و زاویهٔ گردن سریعاً به ما می‌گوید که طرف مقابل چقدر آسوده، مشکوک، آرام یا ترسیده است.

بشر به‌طرز حیرت‌آوری با تغییرات هیجانی ظریفی در افراد (و حیوانات) پیرامونی‌اش هماهنگ است.

هماهنگی متمرکز با فردی دیگر می‌تواند ما را از آشفتگی و ترس برهاند.

بیشتر رنج‌های بشری در عشق و فقدان ریشه دارند

پس‌از تروما، دنیا به دو دستهٔ مشخص تقسیم می‌شود: آن‌هایی که می‌دانند و آن‌هایی که نمی‌دانند. افرادی که تجربهٔ تروما ندارند، قابل‌اعتماد نیستند؛ زیرا درکی از آن ندارند.

روان‌شناسان معمولاً سعی دارند به افراد کمک کنند تا رفتارشان را با استفاده از بینش و فهم مدیریت کنند. بااین‌حال، پژوهش‌های عصب‌شناختی نشان می‌دهند که مشکلات روانی بسیار اندکی به‌دلیل اشکال در فهم افراد رخ می‌دهند؛ بیشترشان از فشارهایی در نواحی عمیق‌تر مغز سرچشمه می‌گیرند که ادراک و توجهمان را تحت‌الشعاع قرار می‌دهند.

که بیمارانی که به‌لحاظ فیزیکی یا جنسی مورد خشونت واقع شده‌اند با دوراهی روبه‌رو هستند: به‌شدت خواهان لمس افرادند؛ اما در عین حال از تماس بدنی وحشت دارند.

چسبیدن به افراد دیگر طبیعی‌ترین راهی است که انسان‌ها می‌توانند در موقع ناراحتی، به کمک آن خودشان را آرام کنند.

هرچه ورود داده‌های درونی و حسی به مغز هیجانی شدیدتر باشد، توانایی مغز منطقی در خنثی‌سازی آن‌ها کمتر می‌شود.

آدم‌ها بدون برخورداری از لوب‌های پیشانی انعطاف‌پذیر و فعال بندهٔ عادت می‌شوند و روابطشان ظاهری و تکراری می‌شود. ابداع و نوآوری، کشف و شگفتی، همگی از بین می‌رود.

سمراد به ما آموخت که بیشتر رنج‌های بشری در عشق و فقدان ریشه دارند و وظیفهٔ درمانگران این است که به افراد کمک کنند تا واقعیت زندگی را با همهٔ لذت‌ها و دل‌شکستگی‌هایش «بپذیرند، حسش کنند و آن را تاب بیاورند.» از ما می‌خواست در تمامی جنبه‌های زندگی با خود صادق باشیم و می‌گفت: «بزرگ‌ترین منبع رنج‌های ما دروغ‌هایی است که به خودمان می‌گوییم.» اغلب می‌گفت حال مردم بدون آگاهی از دانسته‌های خود و لمس احساساتشان هرگز بهتر نمی‌شود.

بشر متخصص خوش‌خیالی و پنهان‌سازی حقیقت است.

افراد مبتلا به تروما خودشان طاقت یادآوری آن را ندارند و برای فراموشی آگاهی‌های تحمل‌ناپذیر خود اغلب به موادمخدر، الکل یا خودزنی روی می‌آورند.