بریده‌هایی از کتاب بدن فراموش نمی کند

هرچه ورود داده‌های درونی و حسی به مغز هیجانی شدیدتر باشد، توانایی مغز منطقی در خنثی‌سازی آن‌ها کمتر می‌شود.

آدم‌ها بدون برخورداری از لوب‌های پیشانی انعطاف‌پذیر و فعال بندهٔ عادت می‌شوند و روابطشان ظاهری و تکراری می‌شود. ابداع و نوآوری، کشف و شگفتی، همگی از بین می‌رود.

انعطاف‌پذیری عصبی کشف نسبتاً جدیدی است که براساس آن عصب‌هایی که «با هم فعال می‌شوند، به هم وابسته می‌شوند.» هنگامی که یک مدار پشت‌سرهم سیگنالی را بفرستد، این کار ممکن است به تنظیمات پیش‌فرض آن تبدیل شود؛ یعنی محتمل‌ترین پاسخ ممکن بشود. اگر احساس امنیت و دوست‌داشته‌شدن کنید، مغزتان درزمینهٔ اکتشاف، بازی و همکاری تخصص پیدا می‌کند؛ اگر وحشت‌زده هستید و کسی به شما نیاز ندارد، تخصص مغز هم به مدیریت احساسات ترس و رهاشدگی معطوف می‌شود.

سمراد به ما آموخت که بیشتر رنج‌های بشری در عشق و فقدان ریشه دارند و وظیفهٔ درمانگران این است که به افراد کمک کنند تا واقعیت زندگی را با همهٔ لذت‌ها و دل‌شکستگی‌هایش «بپذیرند، حسش کنند و آن را تاب بیاورند.» از ما می‌خواست در تمامی جنبه‌های زندگی با خود صادق باشیم و می‌گفت: «بزرگ‌ترین منبع رنج‌های ما دروغ‌هایی است که به خودمان می‌گوییم.» اغلب می‌گفت حال مردم بدون آگاهی از دانسته‌های خود و لمس احساساتشان هرگز بهتر نمی‌شود.

سمراد به ما آموخت که بیشتر رنج‌های بشری در عشق و فقدان ریشه دارند و وظیفهٔ درمانگران این است که به افراد کمک کنند تا واقعیت زندگی را با همهٔ لذت‌ها و دل‌شکستگی‌هایش «بپذیرند، حسش کنند و آن را تاب بیاورند.» از ما می‌خواست در تمامی جنبه‌های زندگی با خود صادق باشیم و می‌گفت: «بزرگ‌ترین منبع رنج‌های ما دروغ‌هایی است که به خودمان می‌گوییم.» اغلب می‌گفت حال مردم بدون آگاهی از دانسته‌های خود و لمس احساساتشان هرگز بهتر نمی‌شود.

بشر متخصص خوش‌خیالی و پنهان‌سازی حقیقت است.

افراد مبتلا به تروما خودشان طاقت یادآوری آن را ندارند و برای فراموشی آگاهی‌های تحمل‌ناپذیر خود اغلب به موادمخدر، الکل یا خودزنی روی می‌آورند.

تقدیم به بیمارانم که درد کشیدند و کتاب درسی‌ام بودند ـ نویسنده

چرا افراد مبتلا به تروما اغلب دچار گرفتاری‌هایی تکراری می‌شوند و عبرت‌گرفتن از تجارب گذشته این‌قدر برایشان مشکل است.

واکنش‌های پس‌از تروما نامفهوم و تحمل‌ناپذیر به نظر می‌رسند. نجات‌یافتگان تروما که احساس می‌کنند بر رفتار خود کنترل ندارند، رفته‌رفته دچار این نگرانی می‌شوند که آسیب‌های واردشده به آن‌ها شدید و جبران‌ناپذیر است.

واکنش‌های پس‌از تروما نامفهوم و تحمل‌ناپذیر به نظر می‌رسند. نجات‌یافتگان تروما که احساس می‌کنند بر رفتار خود کنترل ندارند، رفته‌رفته دچار این نگرانی می‌شوند که آسیب‌های واردشده به آن‌ها شدید و جبران‌ناپذیر است.

واکنش‌های پس‌از تروما نامفهوم و تحمل‌ناپذیر به نظر می‌رسند. نجات‌یافتگان تروما که احساس می‌کنند بر رفتار خود کنترل ندارند، رفته‌رفته دچار این نگرانی می‌شوند که آسیب‌های واردشده به آن‌ها شدید و جبران‌ناپذیر است.

تروما، اصولاً تحمل‌ناپذیر و توان‌فرساست. بیشتر قربانیان تجاوز، سربازان جنگی و کودکانی که آزار دیده‌اند وقتی به آنچه بر سرشان گذشته فکر می‌کنند، اندوهشان به حدی است که می‌کوشند فکر آن رویدادها را از ذهنشان دور و وانمود کنند اتفاقی نیفتاده و با آن کنار بیایند.

تقدیم به بیمارانم که درد کشیدند و کتاب درسی‌ام بودند

«گاهی از ذهنمان نه برای کشف حقایق بلکه برای پنهان‌کردنشان استفاده می‌کنیم... . یکی از چیزهایی که پردهٔ ذهن بهتر از بقیه در پنهان‌کردنش تبحر دارد بدن است، بدن خودمان که منظورم از آن درونیات بدن است، فضای داخلی آن. همچون حجابی که روی پوست کشیده می‌شود تا عفتش را حفظ کند، پردهٔ ذهن نیز بخشی از حالات درونی بدن را می‌پوشاند؛ همان حالاتی که در حیرانی گذر هرروزهٔ عمر، حُکم جریان زندگی را دارند.»

اساس تروما احساس انزوا و جداافتادگی از نژاد بشری است

مادامی که به این مسئله هوشیار بمانیم که فعل‌وانفعالات بدن همواره درحال تغییر است می‌توانیم بسیاری از ناراحتی‌ها را تحمل کنیم. لحظه‌ای در قفسهٔ سینه احساس سنگینی می‌کنید؛ اما پس‌از دم و بازدمی عمیق، آن احساس فرومی‌نشیند

بخش اعظمی از مغز خودآگاهمان به تمرکز بر دنیای خارج اختصاص دارد: کنارآمدن با دیگران و برنامه‌ریزی برای آینده. بااین‌حال، این مسئله به ما کمک نمی‌کند تا خودمان را مدیریت کنیم. پژوهش‌های عصب‌شناختی نشان می‌دهند که تنها راه تغییر نحوهٔ احساساتْ آگاهی‌یافتن از تجربیات درونی و کسب مهارت در دوستی با اتفاقات درون بدن است.

مغز هیجانی طرح‌های از پیش برنامه‌ریزی‌شدهٔ فرار را آغاز می‌کند؛ پاسخ جنگ یا گریز نمونه‌ای از این طرح‌هاست. این واکنش‌های عضلانی و روانی به‌شکل خودکار و بدون فکر و برنامه‌ریزی از جانب ما بروز می‌کنند و توانایی‌های خودآگاه و منطقی ما بعدها، و اغلب مدت‌ها پس‌از خاتمهٔ تهدید، متوجه ماجرا می‌شوند.

همان‌طور که داروین اشاره داشت «تغذیه، سرپناه و جفت‌گیری» به پاراسمپاتیک وابسته‌اند.