بریده‌هایی از کتاب متولد کبیسه

خدا اگه توی خلقت آدمیزاد معده رو حذف کرده بود، نصف بیشتر مشکلات بشر حل می‌شد چون دیگه کسی گشنه نبود که به خاطرش دست به هر کاری بزنه.

تغییر هم مثل عادت وجهی دیگر از زندگی آدم‌ها بود که اجتنابی از آن نبود. به کوچکی و بزرگی یا مهم‌بودن و نبودن اتفاقات نبود، در واقع آدم‌ها بعد از هر اتفاقی دیگر خود سابق‌شان نبودند. چون دست کم تجربیات‌شان با آن آدم قبلی فرق می‌کرد.

آدما معمولاً بد نیستن اما بالا و پایین دارن... منم یکی‌شون.

دروغ دروغه! حتی اگه نتیجه‌ش خوب باشه.

«با آدم‌ها بحث نکن. چون معمولاً کسی جز صدای خودش رو نمی‌شنوه.»

اون‌قدر به سبک اشتباه زندگی‌تون عادت کردین که فکر می‌کنین اونی که داره خلاف جهت شنا می‌کنه منم!

"هرچیزی تا وقتی خواستنی است که نباشد!"

«این زمینم دیگه گندشو درآورده... گردم این‌قدر گرد!»

بعضی اشتباهات قابل بخششن، بعضی‌هاشون نه...

توی زندگی، عمدهٔ نسخه‌ها پیچیده می‌شن تا فقط ژست‌های روشنفکری رو کامل کنن.

همیشه این‌قدر راحت با همه‌چیز کنار می‌آی؟ سرم را بالا و پایین کردم. ـ از وقتی قبول کردم دست از سر چیزهایی که اتفاق افتادن‌شون دست من نیست، بردارم.

تنهایی چیز بدی نیست. ـ این‌که به اسم علاقه به تنهایی یه پیله بکشی دور خودت و ارتباطت رو با همه قطع کنی، بده. آدما اون‌قدری که تو فکر می‌کنی بد نیستن!

حس می‌کنم دنیام داره کش می‌آد و هر لحظه ممکنه بترکه.

شاید بتونی سرنوشت رو یه جاهایی خاک کنی اما ضربه‌فنی، نه!

من نمی‌توانستم این وضعیت را درک کنم. چرا باید آرامشی حقیقی را فدای تصورم از آرامشی می‌کردم که هیچ‌وقت تجربه نکرده بودم و حتی ممکن بود فقط توهم باشد و هیچ حس خوبی هم نداشته باشد.

آدم‌ها را می‌شد از توی علاقه‌مندی‌های‌شان پیدا کرد.

دنیای ذهن خیلی گسترده‌ست و اتفاقات متفاوتی توش می‌افته...

همیشه آرزو داشته مثل توی فیلم‌ها یک کتابخانهٔ بزرگ و پر از کتاب داشته باشد و داشتنش بیشتر از خواندن‌شان برایش جذابیت دارد.

تنهابودنم ربطی به ترسم از آدما نداره و هیچ مشکلی برای ارتباط برقرارکردن با کسی ندارم... فقط تنهایی رو دوست دارم.

ترس از عدم شناخت می‌آد. وقتی یه چیزی رو بشناسی ازش نمی‌ترسی، اگرم واقعاً ترسناک باشه، با آمادگی و شناخت ازش می‌ترسی.