بریده‌هایی از کتاب متولد کبیسه

آدما به وجود یه مقصر توی زندگی‌شون بیشتر از حتی نون شب احتیاج دارن.

به نظر من حرف از ته دل و بی‌غل‌وغش اگه فحشم باشه، با ارزش‌تر از قربون‌صدقه‌های نمایشی آدماست.

انگار آدم‌ها فقط وقتی می‌رفتند، عزیز می‌شدند.

حالا درست که آدم‌ها اخلاق‌های مزخرفی داشتند اما با مرگ همدیگر کمتر شوخی می‌کردند.

«بعضی وقت‌ها بهتره آدم یه‌دفعه بیفته تو دل جریان و خودش رو بسپره به مسیر.»

یعنی اگه یه نفر معتاد نشه، قبول نمی‌کنید تحت فشار بوده؟ تا زار نزنه، باهاش همدردی نمی‌کنید؟ تا جیغ نکشه، صداش رو نمی‌شنوید؟ تا خودش رو نکُشه، یادش نمی‌افتید؟ تا...

چقدر آدم‌بودن سخت بود. هی باید برای خوشایند دیگران خودت را زجر می‌دادی. هی باید کاری می‌کردی که باب میلت نبود. هی باید می‌شدی کسی که در ذهن آن‌ها لقب "آدم خوبه، باشعوره، مهمون‌نوازه و..." را بگیرد.

آدم خوش‌حال می‌شه می‌بینه یکی دیگه هم هست که مثل خودش خله.

بابا می‌گفت آدم‌ها فقط تا وقتی آدم حسابت می‌کنند که بحث پول را وسط نکشیده باشی!

«همیشه نمی‌شه چیزی که خودت دوست داری رو به بقیه هم بدی... حالا یکی دو بارش قابل تحمله اما بیشتر، نه!»

«با آدم‌ها بحث نکن. چون معمولاً کسی جز صدای خودش رو نمی‌شنوه.»

«آدم‌ها تا وقتی قابل اعتمادند که از رازهایت خبر نداشته باشند.»

برای همین می‌خواستم بروم توی یک جزیرهٔ بی‌سکنه. وسط آدم‌ها باید خود واقعی‌ات را سانسور می‌کردی. هی مجبور بودی منظورت را توضیح بدهی. آخر سر هم نمی‌فهمیدند یا فوق فوقش برداشت خودشان را می‌کردند.

ـ دروغ دروغه! حتی اگه نتیجه‌ش خوب باشه.

ـ قرار نیست چون بابای منه تا ابد فقط توی همین نقش بمونه و برای من زندگی کنه. ـ یعنی چی؟

ـ همیشه این‌قدر راحت با همه‌چیز کنار می‌آی؟ سرم را بالا و پایین کردم. ـ از وقتی قبول کردم دست از سر چیزهایی که اتفاق افتادن‌شون دست من نیست، بردارم.

امید واهی از ناامیدی بدتره... پس بهتره با حقایق کنار بیایم.

تو همین‌جوری که خودتی از همه جذاب‌تری.

حرف‌زدن که سخت‌تر از سکوته... وقتی می‌خوای حرف بزنی باید بدونی چی رو کی و کجا بگی و مطمئن باشی حرفی که می‌زنی درسته اما سکوت دیگه این دردسرا رو نداره.

تفاوت آدما تا وقتی دور از همن براشون قشنگه. وقتی تفاوت‌هاشون رو با خودشون ببرن توی زندگی مشترک، تازه می‌فهمن چه غلطی کردن.