بریده‌هایی از کتاب کوهستان تویی

التیام جایی است که هیچ‌چیز را بر کیفیت زندگی در زمان حال ترجیح نمی‌دهید.

آن‌جا که برای منحرف کردن حواس‌مان از مشکلات زندگی دیگر نمی‌توانیم به سازوکارهای مقابله‌ای خود تکیه کنیم به نظر می‌رسد به آخر خط رسیده‌ایم.

سلامت عاطفی تجربهٔ آرام و شاد بودن دائمی نیست. تجربهٔ اجازه دادن به طیف وسیعی از احساسات ــ چه خوب و چه بد ــ و گیر نکردن بیش‌ازحد در هر یک از آن‌هاست. به طور مشابه سلامت روان و تسلط بر خود توانایی دیدن، احساس و تجربهٔ یک فکر بدون پاسخ به آن است.

خشم یک احساس زیبا و متحول‌کننده است. اغلب با سایه‌اش، یعنی پرخاشگری، اشتباه گرفته می‌شود بنابراین سعی می‌کنیم در برابر آن مقاومت کنیم. عصبانی بودن رفتاری سالم است و این خشم می‌تواند جنبه‌های مهمی از این‌که چه کسی هستیم و به چه چیزی اهمیت می‌دهیم به ما نشان دهد. به عنوان مثال، خشم به ما نشان می‌دهد مرزهای ما کجاست. خشم همچنین به ما کمک می‌کند آن‌چه را که ناعادلانه است تشخیص دهیم.

شادی حالت طبیعی شماست؛ یعنی اگر به احساسات خود برای درک شدن فرصت بروز بدهید و در برابرشان مقاومت نکنید شاد خواهید بود. هر چه کم‌تر در برابر ناراحتی خود مقاومت کنید شادتر خواهید بود.

اغلب به این دلیل خودویرانگری می‌کنیم که دست‌یابی به هدفی که آرزویش را داریم با شخصیتی که باید برای رسیدن به آن هدف در خود ایجاد کنیم سازگار نیست.

اگر مشکلات خود را بپذیریم و آن‌ها را فرصت بدانیم، درمی‌یابیم که همانند جنگل‌ها که برای گسترش به آتش نیاز دارند، آتشفشان‌ها که به انفجار نیاز دارند و ستارگان که به فروپاشی نیاز دارند انسان‌ها نیز برای تغییر اساسی و عمیق شدن به یک فروپاشی بزرگ نیازمندند.

از آن‌جایی که آتش‌سوزی‌های جنگلی برای اکولوژی محیط زیست ضروری هستند ــ برای باز شدن بذرهای جدید که برای جوانه زدن و بازسازی جمعیت درختان نیاز به گرما دارند ــ ذهن ما نیز دوره‌هایی از فروپاشی مثبت یا پاک‌سازی را از سر می‌گذراند که از خلال آن ما رها می‌شویم و درکی جدید از خودمان به دست می‌آوریم.

حد بالایی اساساً مقدار «اتفاق خوبی» است که در زندگی خود با آن احساس راحتی می‌کنید؛ یعنی آستانهٔ تحمل شما برای داشتن احساسات خوب یا تجربهٔ رویدادهای مثبت. وقتی از حد بالایی خود می‌گذرید، ناخودآگاه شروع به ویرانگری می‌کنید؛ عملی که در حال رخ دادن است تا خود را به آن‌چه راحت و آشنا است بازگردانید. برای برخی افراد، به صورت فیزیکی، اغلب با درد یا تنش فیزیکی ظاهر می‌شود و برای برخی دیگر از نظر احساسی و به صورت مقاومت، خشم، احساس گناه یا ترس تجلی می‌یابد.

ممکن است کاملاً غیرمنطقی به نظر برسد اما ما برای خوشبخت بودن برنامه‌ریزی نشده‌ایم بلکه برای راحت بودن برنامه‌ریزی شده‌ایم و هر چیزی که خارج از آن قلمرو راحتی باشد تا زمانی که با آن آشنا نباشیم احساس تهدید یا ترس را در وجود ما فعال می‌کند.

شفا به این معنا نیست که دقیقاً به همان شخصی که قبلاً بوده‌اید تبدیل شوید، زیرا آن شخص در آن زمان قادر به دیدن طوفان قبل از وقوع آن نبوده و نمی‌دانسته چگونه از خود در برابر آن محافظت کند.

شروع به دریافت عشق واقعی می‌کنید: انجام بهترین، سودآورترین و بدون زحمت‌ترین کار خود. شروع به خندیدن می‌کنید: لذت بردن از همه‌چیز.

چیزی که شما دست‌کم می‌گیرید این واقعیت است که اگرچه می‌توانید یک مکان، شخص یا موقعیت را ترک کنید، نمی‌توانید خودتان را ترک کنید.

نزدیک‌ترین فرد زندگی‌تان را از دست می‌دهید و دنیا چند روزی غم و اندوه برای شما فراهم می‌کند سپس از شما انتظار می‌رود به زندگی ادامه دهید. از چیزی که کاملاً زندگی‌تان را تغییر داده و ذهن و قلب‌تان را عمیقاً آسیب زده عبور می‌کنید بعد متوجه می‌شوید که جامعه پهنای باند کمی برای تحمل ترس و استرس‌های شما دارد.

اگر واقعاً می‌خواهید تجربهٔ گذشته را رها کنید، باید آن را از طریقی دیگر به حافظهٔ خود وارد کنید. چشمان خود را ببندید و احساسی ناخوشایند در بدن خود پیدا کنید. این مسیر رسیدن شما به ریشه است. احساس را دنبال کنید و از آن بخواهید که به شما نشان دهد از کجا شروع شده و بعد زمان، مکان یا تجربه‌ای را به خاطر خواهید آورد.

ما از نظر ذهنی در مکان‌هایی گرفتار می‌شویم که هنوز هوس تجربهٔ دوبارهٔ آن‌ها را داریم.

چیزی که با از دست دادن می‌سازید آن‌قدر عمیق و خیره‌کننده خواهد بود که متوجه خواهید شد شاید از دست دادنْ بخشی از برنامه بوده است.

درست همان‌طور که وقتی دو صفحهٔ زمین به هم فشار می‌آورند کوهستان تشکیل می‌شود، کوهستان شما نیز از نیازهای هم‌زیست اما متضاد به وجود می‌آید. کوهستان‌تان از شما می‌خواهد که دو وجهِ خودتان را با هم آشتی دهید: خودآگاه و ناخودآگاه‌تان را، بخشی که از آن‌چه می‌خواهید آگاه است و بخشی که نمی‌داند چرا همواره عقب‌نشینی می‌کند.

هدف انسان بودن رشد است و در هر بخش از زندگی بازتابی از این هدف می‌یابیم

ذهن ما نیز دوره‌هایی از فروپاشی مثبت یا پاک‌سازی را از سر می‌گذراند که از خلال آن ما رها می‌شویم و درکی جدید از خودمان به دست می‌آوریم. می‌دانیم که طبیعت در کرانه‌هایش، آن‌جا که اقلیم‌ها به هم می‌رسند، حاصل‌خیز و گسترده است. ما نیز با رسیدن به حالت‌های مرزی خود، یعنی نقاطی که در آن مجبور می‌شویم از منطقهٔ امن‌مان دور شویم و دوباره همه‌چیز را از نظر بگذرانیم، تغییر می‌کنیم.