بریده‌هایی از کتاب کوهستان تویی

پردازش سالم احساسات برای هر کسی متفاوت به نظر می‌رسد اما به طور کلی شامل مراحل زیر است: - روشن کنید که چه اتفاقی افتاده است؛ - احساسات خود را بشناسید و بپذیرید؛ - درست کردن اوضاع را آغاز کنید.

ممکن است کاملاً غیرمنطقی به نظر برسد اما ما برای خوشبخت بودن برنامه‌ریزی نشده‌ایم بلکه برای راحت بودن برنامه‌ریزی شده‌ایم و هر چیزی که خارج از آن قلمرو راحتی باشد تا زمانی که با آن آشنا نباشیم احساس تهدید یا ترس را در وجود ما فعال می‌کند.

ما به خودمان اجازه می‌دهیم فقط حد مشخصی از خوشبختی را احساس کنیم. گی هندریکس این حدود خوشبختی را «حد بالایی» شما می‌نامد. حد بالایی اساساً مقدار «اتفاق خوبی» است که در زندگی خود با آن احساس راحتی می‌کنید؛ یعنی آستانهٔ تحمل شما برای داشتن احساسات خوب یا تجربهٔ رویدادهای مثبت. وقتی از حد بالایی خود می‌گذرید، ناخودآگاه شروع به ویرانگری می‌کنید؛ عملی که در حال رخ دادن است تا خود را به آن‌چه راحت و آشنا است بازگردانید. برای برخی افراد، به صورت فیزیکی، اغلب با درد یا تنش فیزیکی ظاهر می‌شود و برای برخی دیگر از نظر احساسی و به صورت مقاومت، خشم، احساس گناه یا ترس تجلی می‌یابد.

در هر صورت، اگر این‌جایید پس واقعاً می‌خواهید زندگی‌تان را تغییر دهید. باید از انکار دست بردارید. باید با خود واقعی‌تان روبه‌رو شوید. باید تصمیم بگیرید که خودتان را خیلی دوست داشته باشید و به چیزی کم‌تر از آن‌چه واقعاً لیاقتش را دارید راضی نشوید

گی هندریکس این مسئله را «حد بالایی» یا توان تحمل خوشبختی می‌نامد زیرا هر کس ظرفیتی دارد که به خود اجازه می‌دهد تا همان حد احساس خوبی داشته باشد.

خودویرانگری صرفاً وجود یک نیاز ناخودآگاه را گوشزد می‌کند که تنها با رفتارهای خودویرانگرانه آرام می‌گیرد. برای غلبه بر این رفتارها باید یک فرایند عمیق کاوش روانی را از سر بگذرانیم. تمام چیزی که نیاز داریم مشخص کردن رویداد آسیب‌زا، رها کردن احساسات سرکوب‌شده، پیدا کردن راه‌های سالم‌تر برای برآورده کردن نیازها، ساختن مجدد تصویر خود و توسعه دادن مواردی همچون هوش هیجانی و انعطاف‌پذیری است.

کوهستان تویی هیچ مانعی بیش‌تر از خودت تو را از زندگی بازنمی‌دارد

کوهستان، اغلب و در اصل، چالشی پیشِ روی ماست و نه مشکلی در درون‌مان.

ما درد می‌کشیم زیرا باید زندگی خود را تغییر دهیم، اما چمدانی سنگین از زباله‌های گذشته را در دست گرفته و حمل می‌کنیم. همان‌طور که هر روز احساسات حل‌نشده را به دوش می‌کشیم به‌تدریج آسیب‌های گذشته را به زندگی آینده منتقل می‌کنیم. رها کردن گذشته یک فرایند و شامل تمرین است؛ تمرین‌هایی که باید یاد بگیریم

در واقع افرادی که بیش از همه‌چیز با احساس گناه دست‌وپنجه نرم می‌کنند افرادی هستند که واقعاً گناهکار نیستند.