بریده‌هایی از کتاب کوهستان تویی

در هر صورت، اگر این‌جایید پس واقعاً می‌خواهید زندگی‌تان را تغییر دهید. باید از انکار دست بردارید. باید با خود واقعی‌تان روبه‌رو شوید. باید تصمیم بگیرید که خودتان را خیلی دوست داشته باشید و به چیزی کم‌تر از آن‌چه واقعاً لیاقتش را دارید راضی نشوید

خودویرانگری صرفاً وجود یک نیاز ناخودآگاه را گوشزد می‌کند که تنها با رفتارهای خودویرانگرانه آرام می‌گیرد. برای غلبه بر این رفتارها باید یک فرایند عمیق کاوش روانی را از سر بگذرانیم. تمام چیزی که نیاز داریم مشخص کردن رویداد آسیب‌زا، رها کردن احساسات سرکوب‌شده، پیدا کردن راه‌های سالم‌تر برای برآورده کردن نیازها، ساختن مجدد تصویر خود و توسعه دادن مواردی همچون هوش هیجانی و انعطاف‌پذیری است.

کوهستان تویی هیچ مانعی بیش‌تر از خودت تو را از زندگی بازنمی‌دارد

کوهستان، اغلب و در اصل، چالشی پیشِ روی ماست و نه مشکلی در درون‌مان.

ما درد می‌کشیم زیرا باید زندگی خود را تغییر دهیم، اما چمدانی سنگین از زباله‌های گذشته را در دست گرفته و حمل می‌کنیم. همان‌طور که هر روز احساسات حل‌نشده را به دوش می‌کشیم به‌تدریج آسیب‌های گذشته را به زندگی آینده منتقل می‌کنیم. رها کردن گذشته یک فرایند و شامل تمرین است؛ تمرین‌هایی که باید یاد بگیریم

در واقع افرادی که بیش از همه‌چیز با احساس گناه دست‌وپنجه نرم می‌کنند افرادی هستند که واقعاً گناهکار نیستند.

حد بالایی اساساً مقدار «اتفاق خوبی» است که در زندگی خود با آن احساس راحتی می‌کنید؛ یعنی آستانهٔ تحمل شما برای داشتن احساسات خوب یا تجربهٔ رویدادهای مثبت. وقتی از حد بالایی خود می‌گذرید، ناخودآگاه شروع به ویرانگری می‌کنید؛ عملی که در حال رخ دادن است تا خود را به آن‌چه راحت و آشنا است بازگردانید. برای برخی افراد، به صورت فیزیکی، اغلب با درد یا تنش فیزیکی ظاهر می‌شود و برای برخی دیگر از نظر احساسی و به صورت مقاومت، خشم، احساس گناه یا ترس تجلی می‌یابد. ممکن است کاملاً غیرمنطقی به نظر برسد اما ما برای خوشبخت بودن برنامه‌ریزی نشده‌ایم بلکه برای راحت بودن برنامه‌ریزی شده‌ایم و هر چیزی که خارج از آن قلمرو راحتی باشد تا زمانی که با آن آشنا نباشیم احساس تهدید یا ترس را در وجود ما فعال می‌کند.

چند نقل مکان و تغییر شغل داشته‌اید؟ سپس توجه کنید که چه چیزی شما را از هر چه شروع می‌کنید دور می‌کند. مرحلهٔ بعدی روشن کردن چیزی است که واقعاً می‌خواهید. گاهی اوقات از این شاخه به آن شاخه پریدن به این دلیل اتفاق می‌افتد که ما خیلی سریع به سمت چیزی می‌رویم که فقط تصور می‌کنیم می‌خواهیم و بعد متوجه می‌شویم که به اندازهٔ کافی به آن فکر نکرده‌ایم و واقعاً آن چیزی نبوده که خیلی هم بخواهیم

رهایی از الگوی از این شاخه به آن شاخه پریدن به معنای رضایت دادن به چیزی که نمی‌خواهید نیست و همچنین به این معنی نیست که در یک موقعیت ناامن یا ناسالم بمانید و دم نزنید، بلکه به معنای روشن کردن مسائل و تصمیم‌گیری در مورد مسیر درست خاص خودتان است و سپس برنامه‌ریزی برای این‌که چگونه پیشرفت کنید، نه این‌که فقط حفظ بقا کنید. هرگاه لحظه‌ای رسید که تمایل به فرار از موقعیتی داشتید، با ناراحتی مقابله کنید و همان جایی که هستید بمانید. دریابید که چرا از دلبستگی به چیزی ناراحت‌اید و تعیین کنید که دلبستگی سالم برای شما چگونه باید باشد.

حقیقت این است که وقتی چیزی برای شما مناسب است، برای شما اطمینان می‌آورد و وقتی چیزی برای شما اشتباه است، سردرگمی به همراه دارد.

پشیمانی تنها به دلیل انتظارات برآورده‌نشده پدید نمی‌آید، بلکه پدید می‌آید تا به ما انگیزه بدهد که در آینده به آن‌ها عمل کنیم. سعی دارد به ما نشان دهد که تغییر چه چیزی در آینده کاملاً ضروری است.

وقتی انتظار داریم کارمان همان اولین‌باری که انجامش می‌دهیم بی‌نقص باشد وارد چرخهٔ کمال‌گرایی شده‌ایم.

ممکن است کاملاً غیرمنطقی به نظر برسد اما ما برای خوشبخت بودن برنامه‌ریزی نشده‌ایم بلکه برای راحت بودن برنامه‌ریزی شده‌ایم

به فکر نوشتن یک کتاب پُرفروش نباشید، فقط بنویسید. نگران گرفتن جایزهٔ بین‌المللی نباشید، فقط موسیقی بسازید. نگران شکست نباشید، فقط به تلاش کردن ادامه دهید. در ابتدا تنها چیزی که مهم است این است که کاری را انجام دهید که واقعاً دل‌تان می‌خواهد. سپس می‌توانید از اشتباهات خود درس بگیرید و به مرور زمان به جایی برسید که واقعاً می‌خواهید باشید.

بعضی‌ها نمی‌توانند بفهمند که چرا همواره روابط احساسی اشتباه را انتخاب می‌کنند، در واقع الگوهای طرد شدن، سوءاستفاده و عدم‌تعهد دربارهٔ آن‌ها مدام تکرار می‌شود. شاید متوجه نباشند همواره روابطی را که قبل‌تر و گاه در جوانی داشته‌اند بازسازی می‌کنند؛ عشق را با از دست دادن یا رها شدن مرتبط می‌دانند و می‌خواهند روابطی را که در خانواده سبب احساس درماندگی‌شان می‌شده دوباره بازسازی کنند. می‌خواهند این‌بار در قالب یک بزرگ‌سال به فرد معتاد، دروغ‌گو یا شکست‌خورده کمک کنند.

خودویرانگری اغلب به‌اشتباه راهی برای تنبیه، تمسخر، یا آسیب عمدی به خود شناخته می‌شود. این برداشت در نگاه اول درست به نظر می‌رسد. خودویرانگری این است که به تغذیهٔ سالم متعهد شوید و چند ساعت بعد از یک رستوران بی‌کیفیت سر درآورید. یا این‌که خلئی را در بازار تشخیص دهید و ایدهٔ کسب‌وکاری درخشان و بی‌سابقه‌ای در ارتباط با آن به ذهن‌تان برسد، اما بعد «حواس‌تان پرت شود» و فراموش کنید که روی آن ایده کار کنید. یا این‌که افکار عجیب و وحشتناکی داشته باشید و بگذارید در مواجهه با تغییرات مهم یا نقاط عطف زندگی فلج‌تان کنند

ما برای خوشبخت بودن برنامه‌ریزی نشده‌ایم بلکه برای راحت بودن برنامه‌ریزی شده‌ایم و هر چیزی که خارج از آن قلمرو راحتی باشد تا زمانی که با آن آشنا نباشیم احساس تهدید یا ترس را در وجود ما فعال می‌کند.

خودویرانگری زمانی اتفاق می‌افتد که ما آگاهانه از برآوردن نیازهای درونی خود امتناع می‌کنیم، اغلب به این دلیل که باور داریم توانایی حل‌وفصل و رسیدگی به آن‌ها را نداریم.

کوهستان مرزی بین تو و آن زندگی‌ای است که می‌خواهی داشته باشی و مواجهه با آن تنها راه آزاد و رها شدن توست.

علاوه‌براین چیزی که به طور مداوم در طول زمان می‌کارید در نهایت برداشت تصاعدی به همراه دارد. اغلب عواقب اعمال خود را بلافاصله تجربه نمی‌کنید که این می‌تواند فریبنده باشد. اگر یک نخ سیگار می‌کشیدید، احتمالاً سرطان نمی‌گرفتید. اگر فقط یک روز ده دلار برای قهوه خرج کنید، احتمالاً بر زندگی مالی شما تأثیری نخواهد گذاشت. بااین‌حال با گذشت زمان این عادت‌ها نتایج شدیدی دارند. به نظر می‌رسد که روزانه ده دلار طی ۵۰ سال با بهرهٔ پنج درصد به ۸۱۶ هزار دلار تبدیل می‌شود.