بریده‌هایی از کتاب تو خود کوهی

پول بیشتر، مشکلات مالی شما را حل نمی‌کند. روابط گوناگون مشکلات مربوط به رابطهٔ شما را حل نمی‌کند. شغل جدید مشکلات کاری شما را حل نمی‌کند. زندگی آینده مشکلات مربوط به زندگی شما را حل نمی‌کنید. چراکه پول حال شما را با پول خوب نمی‌کند. عشق باعث نمی‌شود به خودتان عشق بورزید. رابطه با دیگران حال شما را در روابط خوب نمی‌کند. کار حال شما را در شغلی که دارید خوب نمی‌کند و باعث نمی‌شود تا توازن کار و زندگی را رعایت کنید. اگر خودتان را تغییر و وفق ندهید، مشکلات شما را قوی‌تر نمی‌کنند. در اینجا متغیر شما هستید و وجه مشترک این است که آیا دیدگاه‌های اساسی خود را در مورد جهان و چگونگی رفتارتان تغییر می‌دهید یا نه.

ما اغلب به این کار به چشم ضعف می‌نگریم، درحالی‌که در واقع توانایی آزادانه گریستن نشانهٔ بزرگ قدرت عاطفی و ذهنی است. زمانی نمی‌توانیم در مورد مشکلات حقیقی زندگی خود گریه کنیم که دچار مشکل بزرگی می‌شویم.

باید در مورد همه‌چیز همان‌طور فکر کنید که قوی‌ترین نسخهٔ شما فکر می‌کند. اگر یاد بگیرید که از آن منظر به جهان و زندگی‌تان نگاه کنید، می‌توانید زندگی‌ای بسازید که خواسته‌های آن نسخه از شما را منعکس می‌کند. قوی‌ترینِ خودتان همین‌الان هم وجود دارد؛ فقط باید بدانید که چگونه بیانش کنید.

برای‌اینکه آدم مقتدری شوید، باید بپذیرید که دوستتان نداشته باشند. منظورم این نیست که کینه‌توزانه رفتار کنید، بلکه می‌خواهم بگویم فرقی ندارد چه می‌کنید، به‌هرحال دیگران دبارهٔ شما قضاوت خواهند کرد. افراد مقتدر این را می‌دانند. هیچ مسیری در زندگی نیست که بتوانید آن را بدون مخالفت دیگران طی کنید، بنابراین مهم است که علاوه بر کنارآمدن بااینکه از شما خوششان نمی‌آید، آن را پیش‌بینی کنید و برطبق آن عمل کنید.

شما شبیه به حیوانی هستید که سعی می‌کند جهانی مدرن و متمدن را هدایت کند.

ترس در همین لحظه دارد زندگی ما را از خط خارج می‌کند؛ زیرا داریم انرژی خود را به‌سمتی هدایت می‌کنیم که خارج از اختیار ماست، به‌جای اینکه از این ترس برای چیزهایی استفاده کنیم که در دایرهٔ اختیار ماست، مثل عادت‌ها، کارها و رفتارهایی که زندگی ما را پیش می‌برند.

اندوه تنها زمانی مشکل‌آفرین می‌شود که به خود اجازه ندهیم روند طبیعی حزن را طی کنیم.

احساسات شما فقط کارهایی را که در گذشته انجام داده‌اید می‌شناسند و مجذوب چیزی هستند که برایشان راحتی به ارمغان آورده بود.

ما برای راحت‌بودن تجهیز شده‌ایم و هرچیزی که خارج از این دایرهٔ راحتی باشد، تا زمانی که برای ما ناشناخته باشد، هولناک و ترسناک است.

گاهی به چیزی که داریم راضی می‌شویم؛ زیرا نمی‌دانیم که می‌شود بیشتر هم طلب کرد.

سیستم‌های هدایت درونی ما پیش‌از فریادزدن، زمزمه می‌کنند

وقتی انتظار داریم کارمان همان بار نخست بی‌نقص باشد، وارد چرخهٔ کمال‌گرایی می‌شویم. کمال‌گرایی در واقع این نیست که بخواهیم همه‌چیز درست باشد. کمال‌گرایی چیز خوبی نیست؛ نوعی مانع است؛ زیرا در ما انتظاراتی غیرواقع‌گرایانه را در مورد توانایی‌هایمان یا نتایج زندگی‌مان ایجاد می‌کند.

مهم نیست که چه می‌شود، من هرگز اجازه نخواهم داد زندگی‌ام دوباره به این نقطه برسد.

خودتخریبی به‌این‌دلیل اتفاق می‌افتد که ما نمی‌پذیریم که آگاهانه نیازهای درونی خود را برطرف کنیم؛ زیرا معمولاً باور نداریم که قادریم آن‌ها را مدیریت کنیم.

وقتی به هدفی یا تغییری در زندگی اعتماد می‌کنیم تا به‌نحوی غیرطبیعی ما را «نجات» دهد، هرگونه حادثه یا شکستی ما را بر آن می‌دارد که دست از تلاش برداریم. برای مثال، اگر کاملاً مطمئن باشیم که شریک عاطفی جلوی افسردگی ما را می‌گیرد، دربارهٔ پذیرفته‌نشدن حساس خواهیم شد؛ زیرا چنین حسی را به ما القا می‌کند که انگار هرگز نمی‌توانیم از پس افسردگی بربیاییم.

ترس قرار نیست تا از شما محافظت کند؛ اقدام‌کردن از شما محافظت می‌کند. نگرانی قرار نیست از شما محافظت کند؛ آماده‌سازی از شما محافظت می‌کند. بیش از حد فکرکردن قرار نیست از شما محافظت کند؛ درک‌کردن از شما محافظت می‌کند.