بریده‌هایی از کتاب تو خود کوهی

زندگی جدیدتان دراِزای ازدست‌دادن زندگی قبلی‌تان آغاز خواهد شد. قرار است کنج عافیت و درک خود از مسیر را خرج این تغییر کنید. قرار است روابط و دوستانتان را خرج این تغییر کنید. قرار است محبوبیت و مقبولیت خود را خرج این تغییر کنید. مهم نیست. کسانی که برای شما مقدر شده‌اند در سمت دیگر منتظرتان هستند. قرار است کنج عافیتی تازه کنار چیزهایی که شما را پیش خواهند برد بسازید. به‌جای اینکه شما را دوست بدارند، عاشقتان خواهند شد؛ به‌جای آنکه شما را بپذیرند، شما را خواهند دید. تنها چیزهایی که قرار است از دست بدهید چیزهایی هستند که برای آدم قبلی ساخته شده بودند.

هرچیزی که از دست می‌دهید تبدیل به چیزی می‌شود که حقیقتاً شکرگزارش خواهید بود. با گذشت زمان می‌بینید که آنچه از دست داده‌اید راه شما نبود، بلکه چیزی بود که جلوی راهتان را گرفته بود.

ما از خود قبلی‌مان گذر نمی‌کنیم؛ فقط روی آن‌ها رشد می‌کنیم.

همهٔ آدم‌ها به شکلی ضربه خورده‌اند؛ اما آنچه مسیر زندگی ما را تعیین می‌کند، واکنش ما به آسیب و نحوهٔ رشد و تسلط ما بر خودمان است.

بار بعد که می‌خواهید داستانی جذاب برای دیگران بسازید، از خودتان بپرسید چرا هنوز به تأیید آن‌ها نیاز دارید؟ جواب این پرسش تقریباً همیشه این است که شما هنوز تأیید خودتان را هم ندارید.

عواطف گذرا هستند؛ اما رفتار ماندگار است.

پیشرفت واقعی یعنی برای نخستین بار به قلب خود بیش از چشم دیگری اهمیت دهید.

افراد قدرتمند از قوت‌ها و ضعف‌هایشان آگاه هستند.

کیفیت رابطهٔ شما کیفیت انتظاراتتان از زندگی را تعیین می‌کند. تحقیقات زیادی این حرف من را تأیید می‌کنند: ما شبیه به افرادی می‌شویم که با آن‌ها وقت می‌گذرانیم و شادی ما با کیفیت روابط ما رابطهٔ مستقیم دارد، نه با کمیت آن‌ها؛

قدرت روانی فقط این نیست که چیزی اشتباه نشود. قدرت روانی باور این نکته است که اگر چیزی اشتباه شود، ما توان مهارش را خواهیم داشت.

وقتی خودتان را همان‌طور که هستید نشان می‌دهید، زندگی خودتان را اساسی تغییری می‌دهید. عشق اصیل‌تری دریافت خواهید کرد. بهترین و سودمندترین عملکردتان را نشان خواهید داد. شروع به خندیدن می‌کنید؛ یک بار دیگر از زندگی لذت خواهید برد.

اگر کوهی مقابلتان باشد به این معنا نیست که شما اساساً شکسته شده‌اید. همه‌چیز در طبیعت ناقص است و به‌خاطر همین نقص است که پیشرفت ممکن است. اگر همه‌چیز در یکنواختی وجود داشت، جاذبهٔ ستارگان، سیارات و هرآنچه می‌شناسیم وجود نمی‌داشت. بدون شکستگی، خطا و شکاف، هیچ‌چیزی پیشرفت نمی‌کرد و به وجود نمی‌آمد (۲). اینکه ناقص هستید دلیل بر شکستتان نیست، بلکه نشانهٔ این است که انسانید و مهم‌تر از همه، نشانهٔ این است که هنوز استعدادی درونتان هست.

وقتی بهبود پیدا کنید، در جایی که قبلاً در هم شکسته بودید قوی‌تر می‌شود. در جایی که قبلاً مغرور بودید، معقول می‌شوید. در جایی که قبلاً غافل بودید، مسئولیت‌پذیرتر می‌شوید. حساس‌تر، تواناتر و آگاه‌تر می‌شوید. باملاحظه‌تر، همدل‌تر، محتاط‌تر و دقیق‌تر می‌شوید. اما دیگر نیاز ندارید تا بیش از پیش بترسید. ترس قرار نیست تا از شما محافظت کند؛ اقدام‌کردن از شما محافظت می‌کند. نگرانی قرار نیست از شما محافظت کند؛ آماده‌سازی از شما محافظت می‌کند. بیش از حد فکرکردن قرار نیست از شما محافظت کند؛ درک‌کردن از شما محافظت می‌کند.

ما با این تصور بزرگ می‌شویم که موفقیت به کسانی تقدیم می‌شود که بیش از همه لیاقت، استعداد و امتیاز دارند. اما وقتی به جایگاهی می‌رسیم، متوجه می‌شویم که موفقیت را کسانی می‌سازند که نقطهٔ تلاقی بین علایق، شوق‌ها، مهارت‌ها و نیاز بازار پیدا کرده‌اند. کمی بیشتر سمج باشید؛ تنها راه شکست تسلیم‌شدن است.

اگر احساس گم‌گشتگی می‌کنید، یا نمی‌دانید مرحلهٔ بعدی زندگی‌تان کجاست یا حتی بدتر، می‌ترسید که هرچه ساخته‌اید نابود شود، نه به تشویق نیاز ندارید و نه به تفکر مثبت. وقتی مشکلات مالی دارید، به اصول مالی نیاز دارید. وقتی مشکلاتی مربوط به رابطه دارید، به اصول رابطه نیاز دارید. وقتی مشکلات کاری دارید، به اصول کاری نیاز دارید. وقتی مشکلاتی مربوط به زندگی دارید، به اصول زندگی نیاز دارید. پول بیشتر، مشکلات مالی شما را حل نمی‌کند. روابط گوناگون مشکلات مربوط به رابطهٔ شما را حل نمی‌کند. شغل جدید مشکلات کاری شما را حل نمی‌کند. زندگی آینده مشکلات مربوط به زندگی شما را حل نمی‌کنید.

شما دیگر کسی که بودید نیستید؛ حتی اگر تمام آن تکه‌ها هنوز بخشی از شما باشند.

امکان دارد چیزی را که امروز دارید، فردا از دست بدهید و هرچه محکم‌تر به آن بچسبید، به این معنا نیست که امن‌تر خواهد بود. این کارتان بدین معناست که روز ازدست‌رفتنش، مانند ازدست‌رفتن هرکسی یا چیزی، متوجه خواهید شد هرگز از آن لذت نبرده‌اید.

خانه جایی است که می‌سازید، نه جایی که پیدایش می‌کنید.

شکست اغلب فقط نقطهٔ عطفی پیش‌از موفقیت است، مثل زمانی که ستاره پیش‌از تبدیل‌شدنش به ابرنواختر، منفجر می‌شود.

واقعیت این است که چیزی که برای شما مناسب باشد به سراغتان می‌آید، کنارتان می‌ماند و برای مدت زیادی از شما دور نمی‌ماند. واقعیت این است که وقتی چیزی مناسب شما باشد، برایتان روشنی می‌آورد و وقتی که چیزی برایتان مناسب نباشد، باعث سردرگمی شما می‌شود. وقتی که سعی کنید چیزی را مناسب کنید که برایتان نامناسب است، گیر خواهید افتاد. وقتی سعی کنید آن را وارد بخشی از زندگی‌تان کنید که به آن تعلق ندارد، از هم خواهید پاشید؛ شما تضادی درونی را در خود ایجاد می‌کنید که نمی‌توانید حلش کنید. هرچه بیشتر تشدید شود، بیشتر آن را با اشتیاق اشتباه خواهید گرفت.