بریده‌هایی از کتاب تو خود کوهی

اغلب اوقات، چیزهایی که به‌خاطرش به دیگران حسادت می‌کنم بخشی از عمیق‌ترین آرزوهای ما هستند

وقتی ترسِ ازدست‌دادن چیزی را داشته باشیم، برای دفاع از خود، آن را از خود دور می‌کنیم.

اگر تعهد ریشه‌ای ناخودآگاه شما این باشد که دیگران به شما عشق بورزند، نیازتان عشق به خود است. هرچه کمتر به نیازهای ریشه‌ای خود برسید، نشانه‌های تعهد ریشه‌ای شما «روشن‌تر» خواهد شد.

پیشرفت واقعی اصیل است. پیشرفت واقعی تمام چرندیات پوششی را از بین می‌برد و به مشکلات واقعی می‌پردازد. پیشرفت واقعی بهبودی و تغییر است. پیشرفت واقعی یعنی برای نخستین بار به قلب خود بیش از چشم دیگری اهمیت دهید.

وقتی که می‌خواهید زندگی‌تان را طوری تغییر دهید که صرفاً متفاوت به نظر برسد، همچنان حول نظر افرادی می‌چرخید که را دوستتان نداشتند و هرگز هم قصدی برای این کار نداشتند.

خودتخریبی به‌این‌دلیل اتفاق می‌افتد که ما نمی‌پذیریم که آگاهانه نیازهای درونی خود را برطرف کنیم؛ زیرا معمولاً باور نداریم که قادریم آن‌ها را مدیریت کنیم. گاهی ما رابطه‌هایمان را تخریب می‌کنیم؛ چون عمیقاً می‌خواهیم تا خود را بیابیم، هرچند که می‌ترسیم تنها باشیم. گاهی زندگی کاری خود را تخریب می‌کنیم تا به‌دنبال خلق هنر برویم، حتی اگر با این کار ازنظر جامعه کمتر بلندپرواز به نظر برسیم. گاهی با روان‌کاوی، سفر بهبودی خود را خراب می‌کنیم؛ زیرا این کار به ما اطمینان می‌دهد از تجربه‌کردن احساساتمان اجتناب می‌کنیم. گاهی ما خودگویی‌مان را تخریب می‌کنیم؛ زیرا اگر به خودمان باور داشتیم، برای بازگشت به دنیا و خطرکردن، احساس آزادی می‌کردیم و این کار، ما را آسیب‌پذیر می‌کند.

عواطف گذرا هستند؛ اما رفتار ماندگار است. شما همیشه مسئول رفتار خود خواهید بود.

بین شکست حاصل از امتحان‌کردن بی‌پروای چیزی جدید و شکست به‌خاطر دست به کاری نزدن، اقدامی نکردن و مسئولیت‌پذیرنبودن تفاوت وجود دارد.

است، خصوصاً برای انسان‌های خوش‌قلبی که می‌خواهند درست‌کار باشند و زندگیِ درستی داشته باشند.

محرک‌های ما به‌این‌دلیل وجود ندارند که محل ذخیرهٔ دردهای حل‌نشده را به ما نشان دهند؛ در واقع، آن‌ها چیزی عمیق‌تر را به ما نشان می‌دهند. هر احساس «منفی» ای که تجربه می‌کنیم پیامی دارد، پیامی که نمی‌دانیم چگونه تفسیرش کنیم.

وقتی که می‌بینید دارید با چیزی درگیر می‌شوید، باید از خود بپرسید: «آیا واقعاً می‌خواهم این کار را بکنم؟» آیا واقعاً آن شغل را می‌خواهید یا فقط عنوانش را دوست دارید؟ آیا عاشق کسی هستید یا فقط تصور رابطه را دوست دارید؟ آیا هنوز تصوری قدیمی از موفقیت دارید؟ اگر چنین است، رهاکردن این تصور چه حسی دارد؟

وقتی تنها نیمی از احساسات خود را پردازش می‌کنید، جلوی رشد خود را می‌گیرید؛ تمام تلاشتان را می‌کنید تا از موقعیت‌هایی که امکان ایجاد ناراحتی و خستگی را دارند فرار کنید؛ زیرا هیچ ابزاری برای مهارکردن آن احساس وجود ندارد. یعنی اینکه شروع می‌کنید به اجتناب از خطرها و کارهایی که می‌تواند در نهایت تغییری سازنده در زندگی شما ایجاد کند.

ما اغلب در برابر چیزی که در زندگی‌مان درست پیش می‌رود مقاومت می‌کنیم، نه چیزی که اشتباه است. وقتی که باید مشکلی را حل کنیم، مقاومت نمی‌کنیم؛ اما وقتی داریم از چیزی لذت می‌بریم، یا چیزی را می‌سازیم، شروع می‌کنیم به ضربه‌زدن به بخشی از خود که سعی می‌کند به‌جای اینکه فقط زندگی خود را بگذراند، شکوفا شود و این ناشناختگی ممکن است دلهره‌آور باشد.

خودتخریبی وقتی اتفاق می‌افتد که دو خواستهٔ متناقض داشته باشید که یکی خودآگاه باشد و دیگری ناخودآگاه. شما می‌دانید که چگونه زندگی‌تان را پیش ببرید؛ اما بااین‌حال هنوز متوقف مانده‌اید.

اگر واقعاً می‌خواهید زندگی خود را تغییر دهید، بگذارید خشم همهٔ وجودتان را فرابگیرد: نه خشمی که از دیگران باشد و نه خشمی که از دنیا باشد، بلکه خشمی به‌سوی درون خودتان.

بزرگ‌ترین کار «عشق به خود» این است که دیگر زندگی‌ای را که در آن ناراحت هستید نپذیرید، بلکه مشکل خود را روشن و روراست بیان کنید. این دقیقاً همان چیزی است که برای رهاکردن و تغییر زندگی نیاز دارید و اولین قدم به‌سوی تغییر حقیقی است.

هرچیز بیگانه، مهم نیست که چقدر خوب باشد، تا زمانی که برای ما شناخته نشده باشد باعث ناراحتی است. این امر باعث می‌شود که مردم اغلب ناراحتی حاصل از ناشناخته‌ها را با «اشتباه»، «بد» و «بدشگون» بودن اشتباه بگیرند.

گاهی ما رابطه‌هایمان را تخریب می‌کنیم؛ چون عمیقاً می‌خواهیم تا خود را بیابیم، هرچند که می‌ترسیم تنها باشیم. گاهی زندگی کاری خود را تخریب می‌کنیم تا به‌دنبال خلق هنر برویم، حتی اگر با این کار ازنظر جامعه کمتر بلندپرواز به نظر برسیم

معمولاً وقتی با مشکلی ناگهانی مواجه می‌شویم، با واقعیت زندگی مواجهیم. وقتی مشکلمان همیشگی است، با واقعیت خودمان مواجهیم.

ارباب واقعی می‌داند چیزی که نتیجه را تعیین می‌کند، خودِ اتفاق نیست، بلکهٔ چگونگی واکنش ما به آن است.