بریده‌هایی از کتاب تو خود کوهی

وقتی که می‌خواهید زندگی‌تان را طوری تغییر دهید که صرفاً متفاوت به نظر برسد، همچنان حول نظر افرادی می‌چرخید که را دوستتان نداشتند و هرگز هم قصدی برای این کار نداشتند.

خودتخریبی به‌این‌دلیل اتفاق می‌افتد که ما نمی‌پذیریم که آگاهانه نیازهای درونی خود را برطرف کنیم؛ زیرا معمولاً باور نداریم که قادریم آن‌ها را مدیریت کنیم. گاهی ما رابطه‌هایمان را تخریب می‌کنیم؛ چون عمیقاً می‌خواهیم تا خود را بیابیم، هرچند که می‌ترسیم تنها باشیم. گاهی زندگی کاری خود را تخریب می‌کنیم تا به‌دنبال خلق هنر برویم، حتی اگر با این کار ازنظر جامعه کمتر بلندپرواز به نظر برسیم. گاهی با روان‌کاوی، سفر بهبودی خود را خراب می‌کنیم؛ زیرا این کار به ما اطمینان می‌دهد از تجربه‌کردن احساساتمان اجتناب می‌کنیم. گاهی ما خودگویی‌مان را تخریب می‌کنیم؛ زیرا اگر به خودمان باور داشتیم، برای بازگشت به دنیا و خطرکردن، احساس آزادی می‌کردیم و این کار، ما را آسیب‌پذیر می‌کند.

ارباب واقعی می‌داند چیزی که نتیجه را تعیین می‌کند، خودِ اتفاق نیست، بلکهٔ چگونگی واکنش ما به آن است.

ارتباط با دیگران فقط در وقت‌گذرانی با آن‌ها خلاصه نمی‌شود؛ بلکه به تلاش برای سلطه‌نداشتن، تحت‌تأثیرقرارندادن یا ایجادنکردن واکنش عاطفی در دیگران مربوط است

مرز باریکی بین زندگی در لحظه و مراقبت از خود آیندهٔ شما وجود دارد.

به رنج خود احترام بگذارید؛ زیرا سعی دارد چیزی به شما بگوید

اگر برنامه‌ای نداشته باشید، مشکلاتتان ادامه خواهد داشت.

برای چه‌چیزی حاضرید تا سختی بکشید؟

در تلاش برای دوست‌داشتن خودمان، سعی می‌کنیم هرچیزی را دربارهٔ هویتمان تأیید کنیم. بااین‌حال به نظر نمی‌رسد که آن احساسات شورانگیز همراهمان بماند، بلکه فقط موقتاً ناراحتی‌مان را تسکین می‌دهد. چرا این احساسات تأثیری ندارند؟ چون ته قلبمان می‌دانیم کسی که می‌خواهیم باشیم نیستیم، تا زمانی که این را نپذیریم، هرگز آرامش نخواهیم یافت.

اگر سعی کنید که مشکل ظاهری را حل کنید، همواره به در بسته خواهید خورد، به‌این‌خاطر که می‌خواهید چسب‌زخم را پیش‌از آنکه روشی برای درمان زخم داشته باشید، پاره کنید.

بهبودی یعنی رسیدن به جایی که هیچ‌چیزی را والاتر از کیفیت زندگی بی‌نظیر و کوتاهتان ندانید.

شاید خسران بخشی از شما را بیدار کرده باشد که اگر تحت فشار قرار نمی‌گرفتید، خاموش باقی می‌ماند.

قدرت روانی باور این نکته است که اگر چیزی اشتباه شود، ما توان مهارش را خواهیم داشت.

تسلط بر زندگی یعنی اینکه سرانجام دریابید سال‌های رنج برزخی نبود که تنها باید پشت‌سر می‌گذاشتید؛ آن رنج‌ها پیام خود درونی‌تان بود که می‌گفت شما توانایی و لیاقت بیشتری دارید و باید به فرد رؤیاهایتان تبدیل شوید.

می‌گویند اگر که مضطرب هستید، یعنی در آینده زندگی می‌کنید و اگر افسرده‌اید، یعنی در گذشته زندگی می‌کنید. وقتی در زمان حال زندگی می‌کنید، متوجه می‌شوید که هم گذشته و هم آینده تنها توهمی در «حالِ» بی‌نهایت و ابدی هستند و در واقع راه‌هایی هستند که ازطریق آن می‌توانید از بودن در بدن خود دوری کنید.

جرقه‌ها تصادفی نیستند؛ آن‌ها نقاطی را که بیش‌ازهمه آسیب‌دیده‌اند یا امکان پیشرفت دارند به شما نشان می‌دهند.

در نهایت سختی‌هایی که تحمل کردید، موقعیت‌هایی که در آن قرار داشتید یا کارهایی که باید می‌کردید هدف شما را تعریف نمی‌کنند؛ آنچه هدفتان را تعیین می‌کند این است که چگونه به سختی‌ها پاسخ دادید، با افراد زندگی‌تان چه رفتاری داشتید و چگونه تغییر کوچک و منحصربه‌فردی در بشریت ایجاد کردید.

علت خودآگاهی بیشتر افراد دربارهٔ هدفشان این نیست که بدون هیچ زحمتی، می‌دانند توانمندی‌هایشان چیست و چگونه باید از آن بهترین بهره را ببرند، بلکه به این سبب است که در مقطعی از زندگی‌خود سرگردان، تهی و درمانده شده‌اند.

به‌جای اینکه نگران نکات مثبت رزومهٔ خود باشید، روی نکات مثبت سخنرانی مراسم تدفین خود تمرکز کنید. دوست دارید شما را با چه‌چیزی به یاد بیاورند؟ دوست دارید با چه‌چیزی شناخته شوید؟

رؤیاهای بزرگی که برنامه‌ای راهبردی برای پشتیبانی ندارند، چیزی جز شکست بالقوه نیستند.