بریده‌هایی از کتاب قدرت اختلاف

من نوزادان را تماشا می‌کردم که هم اشیای بی‌جان را با نگاهشان تعقیب می‌کنند و هم چهره‌ها را. آنان بسته به اینکه در حال مشاهدهٔ اشیا هستند یا افراد، تظاهراتی متفاوت در سیمای خود و نیز حرکات دست‌ها و پاهای خود بروز می‌دادند. نوزادانی که تنها چند ساعت از تولدشان سپری شده بود می‌توانستند میان افراد و اشیا افتراق قائل شوند! آنان از کجا چنین چیزی را می‌دانستند؟ چه معنایی از دنیای اطرافشان می‌ساختند؟ واضح بود که این آدم‌های کوچولو خیلی فراتر از آن چیزی بودند که من انتظار داشتم.

هیچ اختلافی را نباید حل‌نشده یا مسکوت باقی گذاشت. با حل کردن اختلافات، ما صمیمیت، اعتماد و تاب‌آوری‌مان را تقویت می‌کنیم. با گوش فرادادن به هم، اذعان کردن به تفاوت‌هایمان و یافتن راه‌حلی برای عبور از اختلاف‌ها، متحدتر و شادتر خواهیم شد و این موضوع هم در بُعد روابط فردی و هم در گسترهٔ وسیع‌تر روابط اجتماعی‌مان صادق است.

ما از دل یک رابطه متولد می‌شویم. در بستر روابط رشد می‌کنیم. به واسطهٔ روابطمان سخن گفتن و گوش فرادادن را می‌آموزیم. با روابط می‌بالیم، دل می‌بازیم و بدین‌ترتیب رابطه‌ای نو شکل می‌دهیم. تنها مرگ است که ما را از روابطمان جدا می‌کند.

چگونه مسائل روانی خودِ والدین ممکن است نگاه آنان را در این زمینه تحریف کند که فرزندشان به‌راستی کیست و رفتارهایش حامل چه پیامی هستند.

استیون هاوکینگ، فیزیکدان [انگلیسی]، با اتکا بر مشاهدات و بینش‌های خود در باب کیهان می‌گوید: «یکی از قوانین اساسی جهان این است که هیچ‌چیز کامل نیست... بدون وجود نقص، نه تو وجود داشتی و نه من.»

نظام‌هایی که نمی‌توانند پیچیده‌تر شوند، انرژی خود را از دست می‌دهند و از رشد بازمی‌مانند