بریده‌هایی از کتاب توانمندی های نهان

چتی یکی از تأثیرگذارترین اقتصاددانان جهان و از برندگان جایزهٔ نبوغ مک‌آرتور است. پژوهش‌های او نشان می‌دهند که برتری‌های ما کمتر از آنچه تصور می‌کنیم، به استعدادهای ذاتی‌مان مربوط می‌شوند.

آغوش باز پذیرای سختی ناشی از تطبیق دادن روشتان با تکلیف باشید. برای تفکر انتقادی، خواندن و نوشتن معمولاً بهترین شیوه‌ها هستند. برای درک هیجانات، شنیدن معمولاً روشی ایدئال است و برای به خاطر سپردن اطلاعات هم انجام دادن بهترین روش است.

فرایند یادگیری ما با کسب دانش به پایان نمی‌رسد. این فرایند زمانی تکمیل می‌شود که پیوسته دانشمان را در عمل به کار بگیریم.

موفقیت چیزی فراتر از دستیابی به اهدافمان است، موفقیت یعنی زیستن با ارزش‌هایمان. هیچ ارزشی بالاتر از آرزوی فردایی بهتر از امروزمان نیست و هیچ دستاوردی هم عظیم‌تر از آزادسازی توانمندی‌های نهانمان به حساب نمی‌آید.

اگر شخصیت نحوهٔ واکنش شما در روزهای معمولی باشد، منش نحوهٔ عملکردتان در روزهای دشوار است.

معیار واقعی برای توانمندی‌های شما نه بلندای قله‌ای است که به آن رسیده‌اید، بلکه میزان مسافتی است که برای رسیدن به آن قله طی کرده‌اید.

همهٔ ما می‌توانیم پیشرفت کنیم و به دستاوردهای بزرگ‌تری برسیم، اما باید بدانیم که پیشرفت ماهیتی ناگهانی ندارد. پیشرفت‌های راستینْ تدریجی رخ می‌دهند و حتماً طی آن‌ها به موانعی بر خواهیم خورد؛ ضمناً مسیر پیشرفت اغلب از جاده‌ای مستقیم نمی‌گذرد، در برخی از مواقع باید درنگ کنیم، مسیرمان را تغییر دهیم و حتی به عقب برگردیم.

منش به معنای قابلیت آموخته‌شده برای زندگی براساس اصولتان است. مهارت‌های منش جلوی اهمال‌کاری مزمن را می‌گیرد.

مهم نیست چقدر سخت تلاش می‌کنید، مهم میزان رشد شماست و رشد به چیزی بیش از یک طرز فکر نیاز دارد و با مجموعه مهارت‌هایی آغاز می‌شود که معمولاً آن‌ها را نادیده می‌گیریم.

معیار واقعی برای توانمندی‌های شما نه بلندای قله‌ای است که به آن رسیده‌اید، بلکه میزان مسافتی است که برای رسیدن به آن قله طی کرده‌اید.

دانشمندان علوم اجتماعی مدت‌هاست دریافته‌اند که افراد می‌توانند به رویدادی یکسان، واکنش‌هایی متفاوت نشان دهند؛ (۱۶) چه‌بسا رویدادی که ضربه‌ای هیجانی در فردی پدید می‌آورد برای فردی دیگر فقط در حکم یک مانع ساده باشد؛ شاید آنچه برای فردی به‌منزلهٔ یک مانع است برای دیگری صرفاً یک دست‌انداز باشد. ما می‌توانیم درجهٔ دشواری را محاسبه کنیم، ولی برای تعیین کمیت درجهٔ دشواری در زندگی هر فرد، هیچ فرمولی وجود ندارد.

موفقیت را نه به‌واسطهٔ جایگاهی که فرد به آن دست یافته است، بلکه براساسِ تعداد موانعی باید سنجید که در مسیر دستیابی به جایگاه خود بر آن‌ها غلبه کرده است.

رهبران ضعیف صداها را خاموش و پیام‌رسانِ ایده‌های نو را سرکوب می‌کنند؛ رهبران قوی از صداها استقبال و از پیام‌رسانِ ایده‌ها قدردانی می‌کنند؛ رهبران فوق‌العاده سیستم‌هایی را با هدف تقویت صداها و کمک به این پیام‌رسانان طراحی می‌کنند.

رهبران ضعیف صداها را خاموش و پیام‌رسانِ ایده‌های نو را سرکوب می‌کنند؛ رهبران قوی از صداها استقبال و از پیام‌رسانِ ایده‌ها قدردانی می‌کنند؛ رهبران فوق‌العاده سیستم‌هایی را با هدف تقویت صداها و کمک به این پیام‌رسانان طراحی می‌کنند.

طی جلسات طوفان فکری، بسیاری از ایده‌های خوب گم می‌شوند و تعداد کمی ایدهٔ خوب به دست می‌آیند. (۲۴) شواهد گسترده حاکی از آن‌اند که وقتی باهم به ایده‌آفرینی دست می‌زنیم، نمی‌توانیم هوش جمعی‌مان را به حداکثر برسانیم. توانایی گروه‌های طوفان فکری در ایده‌آفرینی به‌قدری کمتر از حد انتظار است که اگر به‌تنهایی کار کنیم، به ایده‌های بیشتر و بهتری می‌رسیم.

پیشرفت یک وهم نیست، اتفاق می‌افتد، ولی همواره رَوندی کُند دارد و ناگزیر در مسیر پیشروی، نومیدی‌هایی هم به سراغمان خواهند آمد.

پژوهش‌ها نشان می‌دهند که دانش‌آموزان بسیار موفق در برترین دبیرستان‌ها برحسب هنجارهای ملی، به‌لحاظ بالینی سه تا هفت برابر افسرده‌تر و مضطرب‌ترند.

مطالعه کردن دروازه‌ای است به‌سوی فرصت‌ها؛ این کار دری را به‌سوی تداوم یادگیریِ کودکان باز می‌کند. با این همه، کتاب‌ها درگیر رقابتی سخت با تلویزیون، بازی‌های ویدئویی و شبکه‌های اجتماعی اینترنتی هستند.

گرچه پر کردن خانه‌هایمان از کتاب می‌تواند شروع خوبی باشد، روان‌شناسان دریافته‌اند که کافی نیست. اگر می‌خواهیم فرزندانمان از خواندن لذت ببرند، باید کتاب را به بخشی از زندگی‌شان تبدیل کنیم؛ (۶۷) هنگام صرف غذا و ماشین‌سواری دربارهٔ کتاب‌ها با آنان صحبت کنیم، همراه با هم از کتابخانه‌ها یا کتاب‌فروشی‌ها بازدید کنیم، به کودکان کتاب هدیه بدهیم و فرصتی فراهم آوریم تا شاهد مطالعه کردن ما باشند. کودکان به موضوع مورد توجه ما توجه می‌کنند: آنچه بدان تمرکز می‌کنیم به آنان نشان می‌دهد که برای چه ارزش قائلیم.

ما می‌خواهیم والدینمان را سربلند کنیم، حال‌آنکه باید بر افتخارآفرینی فرزندانمان تمرکز داشته باشیم. مسئولیت هر نسلی نه راضی نگه داشتن پیشینیانش، بلکه بهبود شرایط جانشینانش است.