بریده‌هایی از کتاب توانمندی های نهان

ظرفیت جذب می‌نامند. ظرفیت جذب یعنی توانایی فرد در شناسایی، ارزش‌گذاری، جذب و به کار گرفتن اطلاعات تازه. (۱۸) این ظرفیت به دو عادت کلیدی بستگی دارد: نخستین عادت به نحوهٔ کسب اطلاعات مربوط می‌شود: آیا شما فقط به چیزهایی واکنش نشان می‌دهید که وارد میدان دیدتان می‌شود یا اینکه به‌شکلی پیشگامانه در جست‌وجوی دانش، مهارت‌ها و دیدگاه‌های تازه برمی‌آیید؟(۱۹) دومین عادت به هدفی مربوط است که هنگام پالایش اطلاعات دنبال می‌کنید: آیا بر تقویت ایگوی خود تمرکز دارید یا در پی افزایش رشدتان هستید؟(۲۰)

روان‌شناسان این چرخه را سخت‌کوشی آموخته‌شده می‌نامند. وقتی به‌خاطر تلاش‌هایتان تحسین می‌شوید، صرفاً احساس ناشی از تلاش ویژگی‌های پاداشی ثانویه را به خودش می‌گیرد. (۳۴) در این حالت، به‌جای آنکه خودتان را برای تداوم تلاش‌هایتان تحت فشار قرار دهید، حس می‌کنید که به‌سمت تلاش کشیده می‌شوید.

مادامی‌که مایل باشید کمی معذب شوید، هیچ‌گاه برای یادگیری دیر نیست و ضمناً چنین شجاعتی می‌تواند ماهیتی مسری داشته باشد. اگر منتظر بمانیم برای مقابله با چالشی جدید آماده شویم و بعد دست به کار شویم، چه‌بسا هیچ‌گاه زمان دست به کار شدنمان فرا نرسد. شاید هرگز روزی نیاید که از خواب برخیزیم و ناگهان احساس آمادگی کنیم. به‌هرحال، با اقدام کردن است که آماده می‌شویم.

وقتی کاری را به تعویق می‌اندازید، از تلاش کردن اجتناب نمی‌کنید، بلکه درواقع از احساسات ناخوشایندی دوری می‌کنید که آن فعالیت در شما برمی‌انگیزد.

اگر شرایط مناسب برای یادگیری فراهم شود، تقریباً همهٔ افراد دنیا می‌توانند هر مهارتی را یاد بگیرند ...»

باشند، نه بر نتیجهٔ بازی

موریس به شاگردانش یادآور شد که آنان فقط می‌توانند بر تصمیمات خودشان کنترل داشته

۱) کنار گذاشتن روش‌های در دسترسِ آزموده‌شده، (۲) قرار دادن خودتان در میدان مبارزه پیش از آنکه احساس آمادگی داشته باشید و (۳) نترسیدن از اشتباه کردن. برترین راه برای تسهیل رشد به استقبال سختی رفتن، جست‌وجو و تشدید آن است.

افرادی که گام‌های بلندی برمی‌دارند، به‌ندرت از عجایب طبیعت‌اند؛ آن‌ها معمولاً از عجایب تربیت به حساب می‌آیند.

آنچه شبیه به تفاوت در توانایی‌های ذاتی به نظر می‌رسد، درواقع اغلب ناشی از تفاوت در فرصت‌ها و انگیزه‌هاست.

برای پیش رفتن، من ابتدا می‌بایست چند قدمی به عقب برگردم و در روش‌هایم تجدیدنظر کنم؛ می‌بایست به‌سان اسفنجی اطلاعات را جذب کنم، از کمال‌گرایی و عجله کردن دست برداشته و از یادگیری لذت ببرم؛ می‌بایست عزمی راسخ داشته و در روند یادگیری‌ام منضبط باشم.

رشد کردن کمتر دربارهٔ این است که چقدر سخت تلاش می‌کنید، و بیشتر به این ربط دارد که چقدر خوب یاد می‌گیرید.

اگر شخصیت نحوهٔ واکنش شما در روزهای معمولی باشد، منش نحوهٔ عملکردتان در روزهای دشوار است.

حس دلسردی مانع متداولی است که پس از دور زدن ظاهر می‌شود. دلیلش این است که عقب‌نشینی لزوماً به‌طور مستقیم ما را به قله‌ای تازه نمی‌رساند. گاهی درنهایت به در بسته می‌خورید، نه به این خاطر که در مسیر اشتباهی قرار گرفته‌اید، بلکه به این خاطر که مسیرتان شما را در قالب جاده‌ای طولانی و مدور به‌سوی اوج رهنمون می‌سازد، به‌نحوی که حتی خودتان هم نمی‌توانید با اطمینان بگویید در حال پیشروی هستید یا خیر. در این حالت شما پیشرفت کافی را مشاهده نمی‌کنید تا بتوانید انگیزه‌تان را حفظ کنید.

هرقدر مسیر نامطمئن‌تر و قله دورتر باشد، به طیف بزرگ‌تری از راهنمایان نیاز خواهید داشت. (۲۲) دشواری کار اینجاست که نکات مختلف را به‌نحوی کنار هم قرار دهید که جهت ترسیم مسیرتان کارساز بیفتند.

حتی اگر متخصص منتخبتان بتواند شما را به مسیر طی‌شده توسط خودش راهنمایی کند، وقتی از او بخواهید مسیر مختص به خودتان را به شما بدهد، به دومین مشکل بر خواهید خورد. شما نقاط قوت و ضعف یکسانی ندارید؛ سربالایی‌ها و سرازیری‌های مسیر او با فراز و فرودهای مسیر شما یکی نیستند. شاید به‌سوی همان جهت مدنظر آن‌ها حرکت کنید، ولی درواقع از هدف دورتر و دورتر شوید. این وضع سبب می‌شود تا مسیر آن‌ها برایتان ناآشنا باشد، همان‌طور که مسیر شما در منظر آنان ناآشناست.

‫در ازای موتزارت‌هایی که خیلی زود شروع به درخشیدن می‌کنند، چندین باخ وجود دارند که به‌آرامی پیشرفت می‌کنند و دیر شکوفا می‌شوند.