بریده‌هایی از کتاب جوینده

با خوشحالی به درون برف رفتم و سرمای سوزانش را به جان خوش‌تر از گرمای اتاق موجودات به ظاهر انسان یافتم.

درست بود که دیگر در اعماق دریای غم نبودم ولی هم‌چنان غم‌ها زیر پایم بود.

«این که به هر قیمتی زنده بمونی مهم نیست، این که با چه کیفیتی زندگی کنی مهمه.»

«کفتار هیچ‌وقت شیر نمی‌شه، حتی اگه شیری هم وجود نداشته باشه.»

فقط میخواستم بخوابم و ومدتی از این دنیا دور باشم و به هیچ چیز فکر نکنم.

این دنیا برای کسی دل‌سوزی نمی‌کنه

«زندگی بهم یاد داد این‌جا جای بزدل‌ها نیست. اون رحمی نداره و همه‌چیزت رو می‌گیره. این‌دفعه من می‌خواهم که رو دستش بزنم و نزارم از این یکی لذت ببره.»

فهمیدم اوج خوشبختی فقط می‌تونه چند لحظه باشه و باید به دنبال ابدی آن خیلی چیزها را فدا کرد.

آن روز برای اولین بار برای خودم بودم و بی‌خیال از آدم‌ها و اتفاقات، گوشه‌ای نشستم و اجازه دادم که آرامش بگیرم

«باید بروم. هرجا آن‌ها بروند، من هم می‌روم. اگر نروم، باید این راه را بعد تنها بروم.»

در دل با خودم گفتم یعنی چه که چکار می‌کنم؟ ما داریم نامزد می‌کنیم. لعنتی این همه خاطره در این شهر، این همه گشت و گذار و حرف‌های خوب و قشنگ، همه هیچی؟ این یعنی این که باید بگویی باید چکار کنیم نه چکار می‌کنی!

جای‌جای این شهر نشانی از خاطرات من بود. هر گوشه که چشم می‌دواندم، خاطره‌ها جان می‌گرفتند. مغازه‌ها، نیمکت‌ها و درختانش حکم زندگی را برای من داشتند. چه شب‌هایی که در پیاده‌روها قدم زدم و ویترین‌های مغازه‌ها را نگاه کردم؛ چه رقص‌هایی که در وسط میدان شکل گرفت و عرق‌ریزان خودم را با رقصیدن خالی کردم؛ چه شب‌های سال نو را در همین نقطه تا صبح سر کردم و به امید دمیدن روز به انتظار نشستم

وقتی شهر شیشه‌ای که کاپیتان درون آن زندگی می‌کرد را به یاد می‌آورم، متوجه می‌شوم که ما در فلاکت زندگی می‌کنیم و وول خوردن میان آشغال‌ها را زندگی کردن می‌نامیم. شاید زنده باشیم، ولی زندگی نمی‌کنیم

بلند شدم و در سکوت شهر به راه افتادم و به آن فکر می‌کردم که اگر مجبور به ترک شهر می‌شدم، باید چکار کنم و کجا بروم؟ حتی فکر کردنش هم سخت بود. این که بخواهی همه داشته‌هایت را راحت بگذاری و بروی، دشوار بود. با سری آویخته به صدای قدم‌هایم گوش می‌دادم و سعی می‌کردم دنبال راه حلی باشم.

نمی‌خواستم به پایان فکر کنم ولی انگار مرگ نزدیک بود. می‌توانستم صدای قدم‌های مرگ را بشنوم که آرام‌آرام به سمتم می‌آمد.

من این همه راه نیامده بودم که بخواهم این‌جا تسلیم شوم.

درسته. ما انسان‌ها اختیار نداریم؛ فقط حق انتخاب بین چند تا گزینه ارائه شده رو به ما دادن.

درسته. ما انسان‌ها اختیار نداریم؛ فقط حق انتخاب بین چند تا گزینه ارائه شده رو به ما دادن.

شاید زنده باشیم، ولی زندگی نمی‌کنیم.

حتی فکر کردنش هم سخت بود. این که بخواهی همه داشته‌هایت را راحت بگذاری و بروی،