بریده‌هایی از کتاب جوینده

- برای همین جوینده شدی؟ - آره. تنها راه رسیدن به هدفم همینه.

کلمات ناخواسته بر لبانم جاری می‌شوند.

«دشمن هیچ‌زمان نمی‌تونه به ما غلبه کنه، فقط وقتی که خودمون راه رو بهشون نشون بدیم، اسیرشون می‌شیم.»

«یک جوینده همیشه باید پشتش امن باشه و رو به خطر بخوابه.»

آن‌طور که می‌دانستم، باید سی وپنج سال داشته باشد ولی موها و ریش جوگندمی‌اش خبر از چهل تا پنجاه می‌داد. روزگار بار سنگینی روی دوشش گذاشته که این‌چنین شکسته شده بود و چشمانش نشان از درد کهنه عمیقی می‌داد.

همه از یک روز خوب صحبت می‌کنند ولی مشکل این است که هیچ کس نمی‌داند که آن روز خوب کی می‌آید.

- ببین! تو این روزگار به فکر خودت باش. همه تا جایی تو رو می‌خوان که به دردشون بخوری.

دوست داشتن چیزی جز فداکاری نیست.

وقتی گذشته او را به یاد می‌آورم، می‌دانم که تنه سفت شده نهالی روبرویم نشسته که محکم درمقابل تندبادهای روزگار کمر خم کرده ولی هیچ‌زمان نشکسته است.

انگار اسیر دنیایی در گذشته بود

«ذات یه ترسو، ترسه.»

قراره اونایی رو نجات بدم که تو سختی‌ها با من بودن. قرار نیست کل دنیا رو نجات بدم.»

درسته که دنیا نابود شده ولی احمق‌هاش نابود نشدن.»

برای عزیزترین‌هایی که داری، باید عزیزترین چیزی که داری را فدا کنی.

«از هر موقعیتی که داری استفاده کن که شاید دیگه تا آخر عمرت اون رو نداشته باشی و همیشه افسوس بخوری. شانس یک‌بار در خونه‌ات رو می‌زنه.»

وقتی فکر می‌کنم، می‌بینم که ما اسیر دست اطرافمان هستیم و آن هم زنجیر کلفت به دورمان انداخته و به هر کجا که می‌خواهد، ما را می‌کشاند.

شاید زنده باشیم، ولی زندگی نمی‌کنیم.

من هیچی بلد نیستم، ولی آدم‌های بزدل رو خوب می‌شناسم.

گفت: «این هم بالشت هست و هم کوله. بعضی وقت‌ها هم ازش به عنوان سپر استفاده می‌کنم.

برای عزیزترین‌هایی که داری، باید عزیزترین چیزی که داری را فدا کنی. آرامشی دارم که چیزی نمی‌تواند آن را بلرزاند.