بریده‌هایی از کتاب افسانه عادی بودن

دردآور بود، ولی درعین‌حال به وجدم می‌آورد.

در نبودِ تسکین‌دهنده‌ای معین، واکنش طبیعی یک آدم جوان این است که دست به سرکوب بزند و خودش را از موقعیت احساسی‌ای که بر اثر رنج برایش ایجاد شده جدا کند.

امکانش هست که با سایهٔ تروما در روان خودتان مواجه شده باشید. این یعنی حضورِ یک زخم عاطفیِ درمان‌نشده. این‌جا دیگر مهم نیست ترومایی بزرگ است یا کوچک.

پذیرفتن آگاهانه و هدفمند اوضاع ــ اوضاعی که برای ما استرس مزمن به همراه دارد ــ بسیار بهتر از انجام‌دادن خودکار آن است.

بخش عمده‌ای از آمار بالا و نامتناسبِ افسردگی و اضطراب در زنان در جذبِ اضطراب مرد و وظیفهٔ مستقیم فرهنگی آنان برای آرام‌کردن آن اضطراب ریشه دارد.

اگر ارزش ما در میزان استفاده‌ای باشد که کسی می‌تواند از ما بکند، آن‌وقت شاهد تعرض به نفس خود هستیم

بسیاری از زنان درنهایت به سکوت سرخود تن می‌دهند و آن را «تمایلی برای ساکت‌کردن افکار و احساساتشان» می‌نامند «تا بتوانند روابط امن، به‌خصوص روابطی گَرم داشته باشند.» اگر این نفیِ مداوم اصالت فرد پشت‌سر هم انجام شود، ممکن است نتیجه‌ای مرگ‌آور به همراه داشته باشد

نفش فاصلهٔ زیاد جنسیت در سلامت امری واقعی است، ولو این‌که به آن پرداخته نشده باشد. زنان بیشتر از دیگران دچار بیماری‌های مزمن می‌شوند؛ بسیاربسیار قبل از رسیدن به پیری در آن‌ها چنین اتفاقاتی می‌افتد. سال‌هایی که سلامتشان تهدید می‌شود و ناتوان می‌شوند هم بسیار است. پزشکی مطرح اهل امریکا همین اواخر نوشت «زنان اوضاع بدتری را از سر می‌گذرانند» و به این اشاره کرد که آن‌ها بیشتر در خطرِ رنجِ بیماری مزمن، میگرن، فایبرومیالژی، اختلال رودهٔ تحریک‌پذیر و مشکلات مختلف خودایمنی مثل روماتیسم‌های مفصلی هستند.

درنهایت، در گیرودارِ فرهنگی که در ارزش‌های مادی‌گرایانه و رقابتی ریشه دوانده ما هم با اوضاع عینی مادی مواجه می‌شویم، هم این را می‌بینیم که مردم خود را [در آینهٔ این اوضاع هم‌بسته] چطور می‌بینند. وقتی آدم‌ها دربارهٔ خود قضاوت می‌کنند یا دیگران دربارهٔ آن‌ها را از روی کامیابی‌های اقتصادی قضاوت می‌کنند، قرارگرفتنشان در جایگاه پایین‌تر هرم اجتماعی به‌خودی‌خود منشأ استرسی است که تندرستی آن‌ها را تهدید می‌کند.

این‌که چرا کودکی در توجه‌کردن مشکل دارد یا ناآرام است، خود را جدا می‌داند و بی‌قرار است ممکن است چندین دلیل داشته باشد: اضطراب، استرس در خانه، خستگی در برابر مصالحی که برایش دیگر جذاب نیست، مقاومت در مقابل محدودیت‌های نشستن سر کلاس درس، ترس از قلدری، معلمی زورگو، تروما ــ حتی اگر باورتان بشود، ماه تولد او هم می‌تواند نقش داشته باشد.

چرا «نفس» نیازمند فرار است؟ ما وقتی دنبال فراریم که زندانی باشیم، وقتی مشغول رنج‌کشیدن باشیم. اعتیاد وقتی به سراغ ما می‌آید که زندگی ما در بیداری به گیرافتادن ما در پریشانی، شک، از دست رفتن معنا، انزوا و بی‌ارزش‌بودن درونی منجر شود؛

اولین چیزی که باید پرسیده شود این نیست که بدانیم اشکال اعتیاد چیست، بلکه باید بدانیم چه چیزی در این اعتیاد «درست» است. شخص از این عادتی که دارد چه سودی می‌برد؟ برای او چه می‌کند؟ به چه چیزی می‌رسد؟ بدون‌اعتیاد به چه چیزی نمی‌رسد؟ این پرس‌وجو اساس درست هر اعتیادی است، خواه این اعتیاد به ماده‌ای همچون الکل باشد، خواه تریاک، خواه کوکائین، خواه شیشه، خواه چسبی که ازطریق دماغ مصرف می‌شود، خواه هله‌هوله یا رفتاری همچون قمار، گشت‌وگذارهای اجباری جنسی، تماشای پورنوگرافی یا پُرخوری و بالاآوردن غذا، خواه هدف سودآوری و رسیدن به قدرت باشد

مانع احساسات آسیب‌پذیر شدن، سوای جلوگیری از بلوغ، تشدید حس تهی‌بودن را باعث می‌شود، ملال را در ما پرورش می‌دهد، نمی‌گذارد از صمیمت واقعی بهره ببریم و کنجکاوی و آموختن را به تردید می‌اندازد، بنزین خواست ما برای دورکردن ذهنمان از لحظهٔ حاضر می‌شود و باعث ایجاد اجباری‌شدن پیوستن به بازی‌های رقابتی می‌شود، در پس‌زمینهٔ ذهن ما سروصداهای پی‌درپی ایجاد می‌کند، موقعیت‌ها و رفتارهای اجتماعی خطیر می‌سازد، گرسنهٔ مصرف محصولاتمان می‌کند و ما را مجبور می‌کند ازطریق مواد جانشین راه فراری پیدا کنیم.

«کودکان باید احساس کنند برای حضور در کار دعوت شده‌اند. این حضور ازطرف آن‌ها باید همراه با پذیرش همه‌جانبهٔ آن‌ها باشد.»

حس امنیتِ کودک، اعتمادش به دنیا، روابط متقابلش با دیگران و مهم‌تر از همه ارتباطش با عواطف اصلی‌اش منوط به حضورِ مداومِ مراقبانی است که هماهنگ و دور از استرس هستند و قابلیتِ اتکای عاطفی دارند. هرچه این مراقبان پُراسترس‌تر یا پریشان‌تر باشند، معماری عاطفی ذهن کودک لرزان‌تر است.

کودکی که خود را موجودی می‌بیند که مداوم و بی‌قیدوشرط موردمهر قرار نمی‌گیرد شاید به کسی بدل شود که به‌طور غیرعادی آدمی دوست‌داشتنی یا دلبر است.

توانایی سیستم ایمنی برای واکنش نشان دادن به سرطان پروستات در مردانی که تمایل به سرکوب خشم خود داشتند از بین می‌رود. در تحقیق دیگری دربارهٔ بیماری پروستات نشان داده می‌شود که پشتیبانی اجتماعی باعث می‌شود خطر این بیماری کاهش یابد

سرطان چیزی بیشتر از بیماری سلول‌ها نیست؛ سرطان همچون ترافیک ماشین‌هاست: بیماری ماشین‌ها. یک عمر تحقیق دربارهٔ موتورهای سوزان داخلی ماشین‌ها کمک نمی‌کند کسی معضلات ترافیکی شهر را درک کند... ترافیک شهری به‌علت ناتوانی در برقراری ارتباط عادی بین ماشین‌ها و محیطشان است و هرجایی ممکن است رخ بدهد، خواه آن‌ها حرکتی عادی بکنند خواه نه. ـ سِر دیوید اسمیترز، نیِچِر،

درنهایت، یک بررسی مهم در این بحث در جایی مناسب ارائه شد: همایشی بین‌المللی در پرتغال. صحبت سال ۲۰۱۳ است. در این بررسی می‌بینیم که چطور برخی الگوها در میان بیماران ام‌اسی ثابت است: استرس‌های ناخواسته و رخدادهای ترومایی بیشتر از شش ماه تا دو سال پیش از شروع بیماری دیده شده است؛

آبراهام مازلوِ روان‌شناس عمر خود را وقف تحقیق دربارهٔ تبلورِ خویشتن کرد. او دست‌یابی به رضایت اصیل برمبنای ارزش‌های درونی فرد را بررسی کرده است. او در یکی از مقالات مشهور خود می‌نویسد: «تحقیق دربارهٔ آدم‌هایی سالم که می‌توانند خود را تبلور بدهند نشان می‌دهد که آن‌ها "به‌طور مناسب تنظیم نشده‌اند" (البته از نظر سیستم ساده‌انگارانهٔ تأیید و هویت‌گیریِ فرهنگ [حاکم]).» مازلو می‌گوید این آدم‌های سالم رابطه‌ای پیچیده با «فرهنگِ کمتر سالم» خود دارند. آن‌ها نه هم‌رنگ‌شونده‌اند و نه به‌طور خودکار سرکشی می‌کنند.