بریده‌هایی از کتاب افسانه عادی بودن

همیشه می‌بایست خودم را فراتر از کسی نشان می‌دادم که عملاً هستم.

سلامت ما بیرون از تَن ماست.

فایده ندارد به دیگران اشاره کنیم و بگوییم آن‌ها از ما ترومازده‌ترند، چرا که هیچ رنجی را نمی‌توان با رنج دیگر مقایسه کرد. درست هم نیست تا از ترومای خودمان برای بالاتر قراردادن خود از دیگران استفاده بکنیم. نباید بگوییم: «تو دردی را که من کشیدم نکشیده‌ای.» درست نیست وقتی رفتاری ویرانگر داریم آن را چماقی کنیم تا بر عزای مشروع دیگران بزنیم. هرکدام از ما زخم‌هایی به سبک‌وسیاق خودمان داریم؛ نه معنا دارد و نه ارزش که آن‌ها را برای ارزیابی خودمان در مقایسه با دیگران استفاده کنیم.

رنج مردان هم بخشی از چرخهٔ پدرسالاری است. هم رنج علت‌ها را می‌برند هم معلول‌ها را. تابو علیه آسیب‌پذیربودن بیشتر از هرچیزی باعث رنجش عمیق مردان است، درست همانند زنان. ممکن است بین مردان خشم جایز باشد، ولی غصه، ناراحتی یا «ضعف» نیست. یعنی چیزهایی که نشان‌دهندهٔ محدودیت‌های فرد است

بارهایی که در فرهنگ‌های پدرسالار بر دوش زنان گذاشته می‌شود و نحوه‌ای که آن‌ها محدود و خُرد می‌شوند سبب می‌شود آن‌ها نتوانند به تبلور شخصی اصیل از خود برسند.

مجلات زنان و نوجوانان پُر است از محتوایی که می‌خواهد کمک کنند زنان در تغییری فرهنگی قرار گیرند و توانایی‌های آن‌ها را چندگانه کند تا بتوانند به انواع گوناگون یکی دیگر را غرق در لذت کنند. این یکی دیگر در بیشتر اوقات یک مرد است. دختران تشویق می‌شوند حالت جنسی داشته باشند، نه این‌که طبیعی باشند یا خودشان را بروز بدهند، بلکه تبدیل شوند به ابزاری برای جلب‌توجه و حفظ همسر خود. این را به‌مثابهٔ راهی برای «قدرت‌گرفتن» در ساختار قدرتی که سرکوبگر است ارایه می‌کند.

خطر مرگ در زنانی که هنگام مجادله با همسران خود همیشه یا معمولاً احساسات خود را برای خودشان نگه می‌دارند چهاربرابر بیشتر از زنانی است که همیشه احساساتشان را بروز می‌دهند

«تروما وقتی رخ می‌دهد که ما دیده و شناخته نمی‌شویم.»

نگاهی که از برخورد خودم با وضعیت دیگری که زیر چتر «بیماری» تعریف می‌شود برایم جالب است: به‌جای این‌که آن را همچون مزاحمی از بیرون در نظر بگیریم، ببینیم می‌خواهد دربارهٔ زندگی‌ای که از آن برخاسته چه بگوید.

این واقعیت که میلیون‌ها نفر یک صدای مشترک دارند به معنای فضیلت‌داشتن شَری که ازش پیروی می‌کنند نیست. این واقعیت که آن‌ها ایرادهای زیادی دارند باعث نمی‌شود این ایرادها حقیقت باشند و این واقعیت که یک‌میلیون نفر یک شکل از آسیب روانی را دارند باعث نمی‌شود این افراد عاقل باشند. ـ اریک فروم، جامعهٔ عاقل

«بیماری که یک چیز [عینی] نیست. انرژی سیال است، یک جریان است، رشد می‌کند یا دچار نزول می‌شود. موردش هم وقتی پیش می‌آید که شما بیدار و متصل به جایی نیستید. تروماست که در اصل حاکم زندگی شما شده. به نظرم اگر آن را یک چیز عینی در نظر بگیریم، اشتباه کرده‌ایم، چراکه آن را به ماده‌ای سخت بدل می‌کند. اما باید بدانیم که بیماری بیشتر وضعیتی است مربوط به حالت روانی، معنوی و عاطفی.»

تروما در بیشتر اوقات حالت نسل‌به‌نسل دارد. زنجیرهٔ آن از والدین به فرزند منتقل می‌شود، از گذشته تا آینده کشیده می‌شود. آنچه در خودمان نتوانسته‌ایم حل کنیم به فرزندانمان منتقل می‌کنیم. خانه جایی می‌شود که بدون این‌که بدانیم سناریوهایی را که بازماندهٔ زخم‌های دوران کودکی ماست بازسازی می‌کند.

خودسرزنشگری سمی یکی از شکنجه‌هایی است که سر کودک ترومازده می‌آید.

«تَنم مثل میدان نبرد شده بود و من داشتم شکست می‌خوردم.»

«پیش دکترهای زیادی رفتم، ولی هرگز پاسخی دریافت نکردم. کاری جز ادامه‌دادن نداشتم. آدم بعد از یک مدت به داشتن این‌همه علامت بیماری عادت می‌کند. به خودت می‌گویی فراموشش کن. ادامه بده. وقتی چند وقت می‌گذرد، از خودت می‌پرسی چه خبر است و می‌خواهی بدانی داری دیوانه می‌شوی یا نه.»

«درد همه‌جا بود. کل بدنم را در خودش غرق کرده بود.»

یکی از اصلی‌ترین رفتار والدی که این محققان رویش تمرکز داشتند این بود که ببیند مادران تا چه حد «با محبت» فرزند را «پرورش» می‌دهند یا آن‌ها را [در نمونهٔ موش‌ها] می‌لیسند

ژن‌ها در اصل زبان زندگی ما نیستند، چیزی بیشتر از به هم خوردن الفبایی یا بیشتر از دایرهٔ لغات گزینشی در نمایش شکسپیر یا برخی تنظیمات موسیقایی نیستند که برابر با تک‌نوازی جان کولترین باشند.

«امروز زبانی را آموختیم که خداوند با آن زندگی را ساخت.»

دردآور بود، ولی درعین‌حال به وجدم می‌آورد.