بریده‌هایی از کتاب افسانه عادی بودن

کودکانی که در ماه دسامبر به دنیا می‌آیند در مقایسه با هم‌کلاسی‌هایی که متولد ماه ژانویهٔ همان سال (یازده ماه قبل) هستند ۳۹ درصد بیشتر دچار اختلال بی‌توجهی ـ بیش‌فعالی می‌شوند. علت؟ کودکان متولد دسامبر در همان سالی وارد مدرسه می‌شوند که کودکان جوان‌تر از آن‌ها یعنی متولدین ژانویه وارد مدرسه می‌شوند ــ آن‌ها یازده ما رشد مغزی‌شان با هم‌کلاسی‌هایشان فاصله دارد. آن‌ها را به‌خاطر یک «اختلال ژنتیکی مغز» درمان نمی‌کنند، درمان می‌کنند چون به‌طور طبیعی رشد مدارهای مربوط به توجه و خودتنظیمی مغزشان با تأخیر انجام شده است.

وقتی سعی داری بقا پیدا کنی، دیوانه‌وار به راهکارهایی روی می‌آوری که کارش مداراست و غرق در فرهنگ می‌شوی.

این واقعیت که میلیون‌ها نفر یک صدای مشترک دارند به معنای فضیلت‌داشتن شَری که ازش پیروی می‌کنند نیست. این واقعیت که آن‌ها ایرادهای زیادی دارند باعث نمی‌شود این ایرادها حقیقت باشند و این واقعیت که یک‌میلیون نفر یک شکل از آسیب روانی را دارند باعث نمی‌شود این افراد عاقل باشند. ـ اریک فروم، جامعهٔ عاقل

سلامت ما بیرون از تَن ماست.

یکی از اصلی‌ترین رفتار والدی که این محققان رویش تمرکز داشتند این بود که ببیند مادران تا چه حد «با محبت» فرزند را «پرورش» می‌دهند یا آن‌ها را [در نمونهٔ موش‌ها] می‌لیسند

ژن‌ها در اصل زبان زندگی ما نیستند، چیزی بیشتر از به هم خوردن الفبایی یا بیشتر از دایرهٔ لغات گزینشی در نمایش شکسپیر یا برخی تنظیمات موسیقایی نیستند که برابر با تک‌نوازی جان کولترین باشند.

«امروز زبانی را آموختیم که خداوند با آن زندگی را ساخت.»

دردآور بود، ولی درعین‌حال به وجدم می‌آورد.

در نبودِ تسکین‌دهنده‌ای معین، واکنش طبیعی یک آدم جوان این است که دست به سرکوب بزند و خودش را از موقعیت احساسی‌ای که بر اثر رنج برایش ایجاد شده جدا کند.

امکانش هست که با سایهٔ تروما در روان خودتان مواجه شده باشید. این یعنی حضورِ یک زخم عاطفیِ درمان‌نشده. این‌جا دیگر مهم نیست ترومایی بزرگ است یا کوچک.

پذیرفتن آگاهانه و هدفمند اوضاع ــ اوضاعی که برای ما استرس مزمن به همراه دارد ــ بسیار بهتر از انجام‌دادن خودکار آن است.

بخش عمده‌ای از آمار بالا و نامتناسبِ افسردگی و اضطراب در زنان در جذبِ اضطراب مرد و وظیفهٔ مستقیم فرهنگی آنان برای آرام‌کردن آن اضطراب ریشه دارد.

اگر ارزش ما در میزان استفاده‌ای باشد که کسی می‌تواند از ما بکند، آن‌وقت شاهد تعرض به نفس خود هستیم

خطر مرگ در زنانی که هنگام مجادله با همسران خود همیشه یا معمولاً احساسات خود را برای خودشان نگه می‌دارند چهاربرابر بیشتر از زنانی است که همیشه احساساتشان را بروز می‌دهند

بسیاری از زنان درنهایت به سکوت سرخود تن می‌دهند و آن را «تمایلی برای ساکت‌کردن افکار و احساساتشان» می‌نامند «تا بتوانند روابط امن، به‌خصوص روابطی گَرم داشته باشند.» اگر این نفیِ مداوم اصالت فرد پشت‌سر هم انجام شود، ممکن است نتیجه‌ای مرگ‌آور به همراه داشته باشد

نفش فاصلهٔ زیاد جنسیت در سلامت امری واقعی است، ولو این‌که به آن پرداخته نشده باشد. زنان بیشتر از دیگران دچار بیماری‌های مزمن می‌شوند؛ بسیاربسیار قبل از رسیدن به پیری در آن‌ها چنین اتفاقاتی می‌افتد. سال‌هایی که سلامتشان تهدید می‌شود و ناتوان می‌شوند هم بسیار است. پزشکی مطرح اهل امریکا همین اواخر نوشت «زنان اوضاع بدتری را از سر می‌گذرانند» و به این اشاره کرد که آن‌ها بیشتر در خطرِ رنجِ بیماری مزمن، میگرن، فایبرومیالژی، اختلال رودهٔ تحریک‌پذیر و مشکلات مختلف خودایمنی مثل روماتیسم‌های مفصلی هستند.

درنهایت، در گیرودارِ فرهنگی که در ارزش‌های مادی‌گرایانه و رقابتی ریشه دوانده ما هم با اوضاع عینی مادی مواجه می‌شویم، هم این را می‌بینیم که مردم خود را [در آینهٔ این اوضاع هم‌بسته] چطور می‌بینند. وقتی آدم‌ها دربارهٔ خود قضاوت می‌کنند یا دیگران دربارهٔ آن‌ها را از روی کامیابی‌های اقتصادی قضاوت می‌کنند، قرارگرفتنشان در جایگاه پایین‌تر هرم اجتماعی به‌خودی‌خود منشأ استرسی است که تندرستی آن‌ها را تهدید می‌کند.

نگاهی که از برخورد خودم با وضعیت دیگری که زیر چتر «بیماری» تعریف می‌شود برایم جالب است: به‌جای این‌که آن را همچون مزاحمی از بیرون در نظر بگیریم، ببینیم می‌خواهد دربارهٔ زندگی‌ای که از آن برخاسته چه بگوید.

این‌که چرا کودکی در توجه‌کردن مشکل دارد یا ناآرام است، خود را جدا می‌داند و بی‌قرار است ممکن است چندین دلیل داشته باشد: اضطراب، استرس در خانه، خستگی در برابر مصالحی که برایش دیگر جذاب نیست، مقاومت در مقابل محدودیت‌های نشستن سر کلاس درس، ترس از قلدری، معلمی زورگو، تروما ــ حتی اگر باورتان بشود، ماه تولد او هم می‌تواند نقش داشته باشد.

چرا «نفس» نیازمند فرار است؟ ما وقتی دنبال فراریم که زندانی باشیم، وقتی مشغول رنج‌کشیدن باشیم. اعتیاد وقتی به سراغ ما می‌آید که زندگی ما در بیداری به گیرافتادن ما در پریشانی، شک، از دست رفتن معنا، انزوا و بی‌ارزش‌بودن درونی منجر شود؛