بریده‌هایی از کتاب افسانه عادی بودن

همیشه می‌بایست خودم را فراتر از کسی نشان می‌دادم که عملاً هستم.

این غصه‌ای بود که کل بدنش را گرفت و شروع به واکنش کرد.

«پیش دکترهای زیادی رفتم، ولی هرگز پاسخی دریافت نکردم. کاری جز ادامه‌دادن نداشتم. آدم بعد از یک مدت به داشتن این‌همه علامت بیماری عادت می‌کند. به خودت می‌گویی فراموشش کن. ادامه بده. وقتی چند وقت می‌گذرد، از خودت می‌پرسی چه خبر است و می‌خواهی بدانی داری دیوانه می‌شوی یا نه.»

«درد همه‌جا بود. کل بدنم را در خودش غرق کرده بود.»

بارها پیش آمده در حالتی که حالم بد بوده تظاهر کردم حالم خوب است. ـ ونوس ویلیامز

عواملی همچون فقر، نژادپرستی و بلایای شهری تأثیری مستقیم در عملکرد مولکولی و ژنتیکی ما دارند.

تأثیرات مرگ‌آور روابط بین‌فردی معیوب کاملاً قابل‌قیاس با عوامل پُرخطری همچون استعمال دخانیت و الکل است. حتی آن را می‌شود تا پای خطرهایی کشید که بر اثر بی‌فعالیتی فیزیکی و فربهی ایجاد می‌شود.

پزشکی مُدرن تمرکز خود را بر اندام‌های منفرد و فرایندهای داخلی آن‌ها می‌گذارد. این اشتباه نیست، اما چیزی حیاتی را نادیده می‌گیرد: تأثیر مؤثر محیط‌های طبیعی، اجتماعی، روانی و عاطفی‌ای که در آن‌ها زندگی می‌کنیم. زیستِ ما خود چیزی است بین‌فردی.

هر اتمی که متعلق به من است به همان میزان به تو هم تعلق دارد. ـ والت ویتمن، شعر «آوازی برای خودم» از کتاب برگ‌های علف

ذهنِ «غیرمادی» و «لایهٔ فیزیکی‌اش»، که مغز و تن می‌شود، در حرکتی رقصان مداوم با هم هستند، به هم نزدیک‌اند و رابطه‌ای پیچیده با هم دارند.

کاندنس پِرت ذهن را همچون چیزی تصور کرده بود که در جریان ناخودآگاه اطلاعات درگیر است و «در میان سلول‌ها و اندام‌ها و سیستم‌های تن [حرکت می‌کند]... و رخدادش در پایین‌تر از سطح هوشیاری است.» از این‌رو، او اضافه می‌کند: «ذهنی را که همچون چیزی غیرمادی تجربه می‌کنیم عملاً لایه‌ای فیزیکی دارد که هم تَن است هم مغز.» منظور پرت از «غیرمادی» استفادهٔ معمولی که از کلمه می‌شود نیست؛ یعنی چیزی نیست که بی‌اهمیت یا بیخود باشد، بلکه برعکس، ذهن این‌جا برخلاف مغز یک چیزِ مادی نیست: نمی‌توانیم آن را به دست بگیریم، آن را در لولهٔ آزمایشگاه یا ظرف کشت میکروب بگذاریم یا حتی مستقیماً آن را «ببینیم». هرچند تأثیرات و پیامدهای آن بی‌شک مادی است.

افراد شاغل در رشتهٔ پزشکی تلاش چندانی نمی‌کنند تا آدم‌ها را تشویق کنند که به حس ششم خودشان اعتماد کنند، حتی گاهی در مقابل این کار مقاومت هم می‌کنند. این تشویق انجام‌نشده هم‌سو با ترکیبِ علایمی است که از ذهن و تَن به فرد داده می‌شود.

مهم نیست ذهن ما چقدر کارکشته است؛ واقعیت این است که خوب یا بد محتوای اصلی آن تأثیر بسزایی در تن‌های ما می‌گذارد ـ افکار ما، باورهای خودآگاه یا ناخودآگاه ما، احساسی که داریم یا خودداری‌کردن از احساس.

استرس عاطفی در بیماری و سلامت از موقعیت فیزیکی تن‌های ما جدانشدنی است.

تنتان آخرین جایی است که می‌خواهید در آن حضور داشته باشید. درنتیجه، در ذهنتان شروع به زندگی می‌کنید.

علایم بیماری ممتد را بررسی کنید؛ مثلاً خستگی یا سردردی که ممتد است یا دل و رودهٔ به‌هم‌ریخته یا دردِ پشت کمرِ نزدیک باسن. بعد از خودتان بپرسید این اخطار کدام «نهٔ نگفتهٔ من است. البته این نیازمند مکثی طولانی است؛ مکثی که ازطریق آن می‌توانید نشانه‌ها را معین کنید

«اگر از اِعمال خودم در زندگی ناتوان باشم، چه چیزی را از دست می‌دهم؟» جواب محتملی که می‌توانم بدهم این است: خوشی، لذت، خودانگیختی، میل جنسی [لِبیدو]، احترام به خود، فرصت برای رشد و ماجراجویی و چیزهایی دیگر.

شما جلوِ «نه» گفتن خود را گرفته‌اید: خواسته‌اید نزدیکی با کسی را که برایتان اهمیت دارد حفظ کنید. عملاً آزردگی باعث دوری شما از فرد می‌شود، چرا که عشق شما به آن فرد را آلوده می‌کند. آن‌ها هم عقب‌نشینی عاطفی‌ای را که عاملش آزردگی است احساس می‌کنند

فایده ندارد به دیگران اشاره کنیم و بگوییم آن‌ها از ما ترومازده‌ترند، چرا که هیچ رنجی را نمی‌توان با رنج دیگر مقایسه کرد. درست هم نیست تا از ترومای خودمان برای بالاتر قراردادن خود از دیگران استفاده بکنیم. نباید بگوییم: «تو دردی را که من کشیدم نکشیده‌ای.» درست نیست وقتی رفتاری ویرانگر داریم آن را چماقی کنیم تا بر عزای مشروع دیگران بزنیم. هرکدام از ما زخم‌هایی به سبک‌وسیاق خودمان داریم؛ نه معنا دارد و نه ارزش که آن‌ها را برای ارزیابی خودمان در مقایسه با دیگران استفاده کنیم.

معمولاً غرولند می‌کنم: «مشکلم این است که با یکی ازدواج کرده‌ام که درکم می‌کند.» نیمی از این حرفم شوخی است. البته که بهترین اتفاق برایم ازدواج با کسی است که مرزهای سالمی با او دارم. کسی که من را همانی که هستم می‌بیند و دیگر تحمل بار سنگین سفرهای بی‌برنامه و طولانی‌ام به گذشته‌ای دور را ندارد.