بریده‌هایی از کتاب مردی که می خندد

ای آب مزور، تو مثل دوستان دورنگی، در بالای کوزه نیم‌گرم و در پائین آن سردی.

آناگساگور تعلیم می‌داد که برف سیاه است و حق با او بود سوز سرما سیاه می‌کند،

سرنوشت ما چون پارچه‌ای است که اهریمن آن را بافته و یزدان گلدوزی کرده است.

هنر قضاوت تطبیق قوانین با مورد جرم است. ‌‌هنر ظریفی است که همواره انصاف و عدالت از آن گریزان است.

هر روشنایی را نمی‌توان روشنایی دانست. نورهای دل‌افروز گاهی ظاهر فریبنده‌ای بیش ‌‌نیست، آتش‌سوزی با آتش‌بازی مشتبه می‌شود.

فراموشی پرده نازکی بیش نیست که بر روی ‌‌خاطرات کشیده می‌شود.

هرگز مجلس لردها را با پارلمان نباید اشتباه کرد. زیرا به مجلس ‌‌اعیان، مردم عادی را راه نمی‌دهند. مجلس عوام فقط رأی مشورتی می‌دهد. حق دارد بگوید ‌‌آری. ولی مجلس اعیان حتی می‌تواند بگوید نه!

می‌دانی، خدای مهربان آتش عشق را چگونه می‌افروزد؟ او زن را در زیر و شیطان را بر ‌‌روی او و انسان را بر دوش شیطان می‌گذارد. شعله کبریتی لازم است.

چیزی قابل سنجش با غرش طوفان نیست این غرش فریاد پرمخافت حیوانی دنیاست، ‌‌چیزی که به نام ماه معروف است، این عنصر نفوذناپذیر، این معجون انرژی‌ها که عظمت مقدار ‌‌ناچیزی از آن لرزه بر اندام می‌افکند، این کیهان شبانه، این کل ناشناخته فریادی دارد

حمله باد، چون هجوم دسته‌ای از قزاقان است، محکم ایستادگی کنید عقب می‌نشیند. ولی ‌‌هوای بی‌حرکت گاز انبر شکنجه دژخیمان است.