بریده‌هایی از کتاب مردی که می خندد

نعش کیسه‌ای ‌‌است که مرگ آن را وارونه کرده و محتویاتش را بیرون می‌ریزد؛ اگر در گذشته صاحب «من» بود ‌‌آیا اینک این «من» به کجا رفته بود؟

تضرع مبهم آب‌ها، که به شکنجه ابدی محکوم‌اند شنیده می‌شد.

مرد کوتوله به چه وسیله می‌تواند بلندتر از غول گردد؟ جز این که سوار گردن غول شود؟ غول تا چه حد باید حماقت به خرج دهد که او را بر گردن خود سوار کند و در ضمن زبان به ‌‌تمجیدش گشاید. ساده لوحی بشر بدین سان است.

‌‌روزی جامعه حقیقی ایجاد خواهد شد. در آن روز اثری از سنیورها باقی نخواهد ماند، همه ‌‌کسان از آزادی برخوردار خواهند شد. در آن روز «ارباب» وجود خارجی نخواهد داشت. پدران ‌‌دلسوز جای آنها را خواهند گرفت. آری آینده چنین خواهد بود. در آن روزگار دیگر از تبعیدی، ‌‌پستی، جهل، خرافات، تملق‌گویان و چاکران اثری باقی نخواهد ماند. نور پاکی همه جا را فرا ‌‌خواهد گرفت.

نیروهای کور طبیعت، ضعفا و بی‌گناهان را بیشتر از دیگران مورد خشم و ستیزه قرار ‌‌می‌دهند. ظلمت حس تشخیص ندارد، پدیده‌ها بر خلاف آنچه تصور می‌کنند رحم و شفقت ‌‌نمی‌فهمند.

دانشمند لاغر می‌شود، الاغ می‌چرد. ‌‌همشهری‌ها تا می‌توانید بچرید! دانش به لعنت خدا نمی‌ارزد. من ترجیح می‌دهم بیفتک بخورم ‌بدون آن که نام علمی عضله‌ای را بدانم.

اگر سکوت لعنتی را بشکنی از حق ‌‌ملافوه برخوردار خواهی شد. تو را دار می‌زنند ولی مبلغی پول به تو تعلق می‌گیرد. دادیار گفت: ـ طبق فصل بیستم قانون مجازات عمومی.

در این حال وحشت همه جا را فرا می‌گیرد و روح بشر از برخورد با روح طبیعت می‌گریزد. ظهور هرج و مرج نزدیک بود. باد دست در دست مه به دنبال ابرها به راه افتاده بود. درام ‌‌غم‌انگیزی که به نام بوران یا طوفان برف معروف است در شرف وقوع بود.

چیزی ‌‌عجیب‌تر از آن نبود که دو دوزخی، بهشتی بنا کنند. سعادت آن‌ها غیرقابل بیان بود. آن‌ها از دوزخ بهشتی برای خود ساخته بودند. چنین است معجزه عشق!