بریده‌هایی از کتاب زیبای خفته

عشق، همان‌طور که تاج بر سرتان می‌گذارد، بر صلیب‌تان نیز می‌کشد. عشق، همان‌طور که شما را می‌پروراند، شاخ و برگ‌تان را نیز می‌زند و هَرَس می‌کند.

رنج، همان داروی تلخی‌ست که طبیبِ درون‌تان، خویشتنِ بیمارتان را با آن مداوا می‌کند.

عشق، همان‌طور که از تنه‌یِ ستبرتان بالا می‌رود و نازک‌ترین شاخه‌هاتان را، که در آفتاب می‌لرزند، نوازش می‌کند، به ریشه‌هاتان نیز فرود می‌آید و آن‌ها را که در خاک چنگ انداخته‌اند، می‌لرزاند. عشق با شما چنین می‌کند تا رازهای دلِ خود را بدانید، و بدین‌سان، به پاره‌ای از قلبِ بزرگِ زندگی بدل شوید.

تنِ شما، چنگِ روحِ شماست، با شماست که از آن نغمه‌ای خوش‌آهنگ مترنّم سازید و یا صداهایی بدآهنگ بیرون بیاورید.

هنگام شادمانی، به ژرفایِ دلِ خود نظر کنید، می‌بینید که شادمانی‌تان از همان سرچشمه جاری‌ست که اندوه‌تان از آن جاری بوده است. و هنگام اندوه و غم، باز به ژرفای دل روید، می‌بینید که به راستی گریه‌هاتان برای همانی‌ست که روزی مایه‌یِ شادی‌تان بوده است.

به راستی این زندگی‌ست که می‌دهد و این زندگی‌ست که می‌ستاند. تو یک واسطه‌ای، تو شاهدی بیش نیستی.

تنِ شما، چنگِ روحِ شماست، با شماست که از آن نغمه‌ای خوش‌آهنگ مترنّم سازید و یا صداهایی بدآهنگ بیرون بیاورید.

اگر خواهانِ شناختِ خداوند هستید، خود را با حلِ معماها سرگرم مسازید، بلکه به پیرامونِ خود بنگرید؛ او را خواهید دید که با کودکان‌تان گرمِ بازی‌ست.