بریده‌هایی از کتاب بینایی

ـ «شاید بهتر بود برای رسیدن به آرامش، نمی‌خوابیدیم، آقای شهردار!»

آقای وزیر، آیا دولت می‌خواهد حلقه‌ی محاصره‌اش را تنگ‌تر کند؟ آیا می‌خواهید به ارتش و نیروی هوایی دستور پیشروی بدهید تا شهر را با آتش و گلوله بگیرند، ده‌ها هزار نفر را برای عبرت بکشند و چندین هزار آدم را به جرم گناهی که در حقیقت مرتکب نشده‌اند، توی زندان بیاندازند؟

او به محض دریافت این خبر ناگوار، تلفنی با شهردار صحبت کرد و به او دستور داد تا عاملان سرپیچی از فرمان، شناسایی و به شیوه‌های مرسوم قانونی، از تعلیق پرداخت حقوق گرفته تا اخراج، تنبیه شوند. در حقیقت، برپایی اعتصاب، نقشه‌ی خود وزیر کشور بود و حالا او سعی داشت تا دوباره کارکنان شهرداری را به انجام آن وادار کند.

سال‌ها رأی مردم، با صبر و حوصله توی صندوق‌ها افتاده ولی نتایج از پیش معلوم بوده است! آقای شهردار! این که دمکراسی نیست، اصلاً معلوم نیست اسمش چیست!

بعضی از مأموران اقداماتی را جهت تحریک مردم و ایجاد وضعیت ناامنی مورد نظر خود، برای توجیه دیدگاهشان، انجام داده بودند.

نحوه‌ی گفتار نخست وزیر نوعی تاکتیک بود و در اصل به هدف برانگیختن رگ غیرت افراطی‌ها، تنظیم شده بود.

به راستی زمان هم مانند انسان‌هاست، بعضی وقت‌ها حال تکان خوردن ندارد، امّا بعضی اوقات، با سرعت یک گوزن یا چابکی یک بز می‌خرامد.

چه کسی می‌تواند از طریق این استدلال، فراموش کند که جهان قانون‌های خاصّ خودش را دارد. قانون‌هایی که برای رؤیاها و امیال متناقض انسانی بسیار شگفت‌انگیزند و ما از ساختار فرمولی آنها چیزی جز کلماتی ابتدائی و خشن که به عنوان اسم روی آنها گذاشته‌ایم، نمی‌دانیم. همین‌قدر برایمان کفایت می‌کند که در زمان عملکرد اشیاء و موجودات آنها را به کار ببریم و همیشه هم بالاتر از ظرفیت درک ما هستند

اگر مرگ وجود دارد، به دلیل نامی است که بر آن نهاده‌اند، به عبارتی هیچ چیزی بدون نام، وجود خارجی ندارد.

من آن‌طور که دوست داشتم رأی دادم و کار خلاف قانون هم نکرده‌ام. حالا این وظیفه‌ی شماها می‌باشد که اوضاع را سر و سامان بدهید. اگر سیب‌زمینی داغ است شما باید آن را فوت کنید!»