بریده‌هایی از کتاب بینایی

«بهتر است سرها را قبل از این که شروع به فکر کردن کنند، قطع کنی، وگرنه بعداً خیلی دیر می‌شود!»

وقتی متولد می‌شویم و توی این دنیا پا می‌گذاریم، گویی قراردادی را برای تمام زندگی امضاء می‌کنیم، امّا یک روز می‌آید که از خودمان می‌پرسیم چه کسی آن را به جای ما امضاء کرده است

احساس کرد زمان به سرعت می‌گذرد، مانند آخرین ذرات شن که با عجله از محفظه‌ی بالایی ساعت شنی، فرو می‌افتند، همدیگر را هُل می‌دهند و هر کدام سعی دارد زودتر برسد. به راستی زمان هم مانند انسان‌هاست، بعضی وقت‌ها حال تکان خوردن ندارد، امّا بعضی اوقات، با سرعت یک گوزن یا چابکی یک بز می‌خرامد.

اگر نمی‌توانی دشمنت را شکست بدهی، به او ملحق شو!

این همان قانون تغییرناپذیر حکومت است که می‌گوید: «بهتر است سرها را قبل از این که شروع به فکر کردن کنند، قطع کنی، وگرنه بعداً خیلی دیر می‌شود!»

حقیقت این است که خیلی خیلی باید مراقب افکار بود، چون بعضی اوقات با ظاهری کاملاً بی‌گناه و حق به جانب وارد می‌شوند، امّا در نهایت می‌فهمیم که بسیار بدذات و مخرّب بوده‌اند.

ـ «می‌توانم سؤالی از شما بپرسم مرغ دریایی؟» ـ «بله بپرسید، پاسخ می‌دهم، طوطی دریایی. من همیشه به سؤالات پاسخ می‌دهم.» ـ «اگر مدارکی حاکی از گناهکاری پیدا نشود، چه باید کرد؟» ـ «در این صورت مدارکی حاکی از بی‌گناهی پیدا کنید!»

«ظاهراً راه را گم کرده‌اند» ـ «چه کسانی؟» ـ «منظورم روزهای خوب است!»

«فکرت را به کار بینداز، دوست عزیز! مطمئن‌ترین راه برای ما، تقسیم کردن مردم به دو دسته‌ی باهوش و احمق نیست، بلکه باید آنها را به صورت باهوش و خیلی باهوش تقسیم‌بندی کرد. باهوش‌ها را می‌توانیم به خدمت درآوریم، امّا افراد خیلی باهوش، حتّی اگر در کنار ما هم باشند، ذاتاً خطرناک هستند، دست خودشان نیست، جالب‌تر اینجاست که با هر عملی، به ما می‌گویند که باید مراقبشان باشیم، امّا معمولاً به این هشدارها توجه نمی‌کنیم و در نهایت نتیجه‌ی بد آن را می‌بینیم.»

«وقتی متولد می‌شویم، گویی قراردادی را برای تمام زندگی امضاء می‌کنیم، امّا روزی فرا می‌رسد که از خود می‌پرسید؛ چه کسی آن را به جای ما امضاء کرده است!»