بریده‌هایی از کتاب از کوتهی توست که دیوار بلند است

نور و به عبارت دیگر، حقیقت، درک و دانش جایی دیگر است و تنها در صورتی تاریک‌ترین نقاط عالم را نورانی خواهد کرد که من بازتابش دهم.

کسی نیست، بیا زندگی را بدزدیم، آن وقت میان دو دیدار قسمت کنیم، بیا با هم از حالت سنگ چیزی بفهمیم، بیا زودتر چیزها را ببینیم. «سهراب سپهری»

«صائب تبریزی» با نگاهی ژرف می‌سراید: از نسیمی دفتر ایام برهم می‌خورد از ورق‌گردانی لیل و نهار اندیشه کن ای که می‌خندی چو گل در بوستان بی‌اختیار از گلاب گریه بی‌اختیار اندیشه کن بر لب بام خطر نتوان به‌خواب امن رفت ایمنی خواهی ز اوج اعتبار اندیش کن زخم می‌باشد گران شمشیر لنگردار را زینهار از دشمنان بردبار اندیشه کن پشه با شب زنده‌داری خون مردم می‌خورد زینهار از شاهد شب‌زنده‌دار اندیشه کن

بر مال و جمال خویشتن غره مشو کان را به شبی برند و این را به تبی «سعد گرگانی»

یکی از بزرگ‌ترین ملاک‌های قدرت فردی شما توانایی هضم رفتار اشتباه دیگران و مورد اغماض قرار دادن اشتباهات آنان است. بزرگ و کوچکی خطاهای دیگران امری نسبی است و رابطه‌ی مستقیمی با بزرگی و کوچکی ما دارد. اگر نمی‌توانید کسی را ببخشید و گناه او را غیرقابل گذشت می‌انگارید، مسأله به دنیای بیرون و بزرگی گناه دیگران ربطی ندارد بلکه داستان به حقارت و کوچکی ما مربوط است. به من بگو چه گناهی را غیرقابل بخشش می‌دانی تا به تو بگویم تو چه کسی هستی و در چه درجه‌ای از رشد و توانمندی شخصی قرار داری.

غاز نسبت به عقاب یا احساس برتری می‌کند و یا احساس ضعف. عقاب باور دارد که برتری وجود ندارد و اصل، فقط تفاوت است که البته باعث برتری کسی بر کس دیگر نمی‌شود.

شما بادبادک نفرت چند نفر را در آسمان زندگی‌تان هوا کرده‌اید و آن‌ها شما را به دنبال خود می‌کشند؟ قاعده‌ی زندگی ما انسان‌ها این است؛ در صورتی که از اطرافیان و دوستان خود رنجیده‌خاطر و آزرده شویم برای جلوگیری از صدمات روحی با آن‌ها قطع رابطه می‌کنیم و حاضر به دیدن آن‌ها نیستیم. درحالی‌که به واقع ما فکر می‌کنیم نخ خود را از آن‌ها بریده‌ایم و با یادآوری خطاها و تقصیرات آن‌ها و پروراندن احساس نفرت و خشم به آن‌ها اجازه می‌دهیم همچنان در زندگی روانی ما حضور داشته باشند و هرچند آن‌ها را نمی‌بینیم ولی آن‌ها کماکان دارند ما را به سمت خود می‌کشند.

«جی پی وسوانی»، با نگاهی عارفانه و عاشقانه درباره‌ی دعا می‌گوید: لازم نیست که فقط دعاهای معین و مدون به خدا بکنیم. دعا باید خودانگیز باشد و از قلبی مالامال از عشق برخیزد. ممکن است یک نگاه پر محبت یا آهی عمیق نزد خدا بیش از هزاران دعای معین و مدون روزانه پذیرفته شود. برای دعا حس و عاطفه لازم است، زیرا مهم‌تر از کلماتی که به زبان می‌آوریم، موج عشقی است که این کلمات دربر دارند!

قانون جذب می‌گوید باید بر آنچه می‌خواهیم تمرکز کنیم نه آنچه نمی‌خواهیم. ظاهر این دستورالعمل ساده اما عمل به آن مشکل است. چرا؟ چون نمی‌دانیم چه زمانی در حال تمرکز کردن بر آن چیز‌هایی هستیم که نمی‌خواهیم: زمانی که در حال شکایت از شرایط آزاردهنده هستیم، درواقع داریم روی آنچه نمی‌خواهیم تمرکز می‌کنیم. وقتی در حال انتقاد از رفتار نامطلوب کسی هستیم، در حقیقت در حال تمرکز بر آنچه نمی‌خواهیم هستیم. وقتی زبان به شکوه گشوده‌ایم، آنچه را نمی‌خواهیم به کائنات اعلام می‌کنیم. وقتی در حال درددل با کسی هستیم، در حال فرستادن ارتعاشات منفی به کائنات هستیم چون داریم ناخواسته‌هایمان را برمی‌شماریم. هرگونه شکوه و شکایت و انتقاد یعنی تمرکز بر آنچه نمی‌خواهیم؛ یعنی جذب ناخواسته‌ها.

حقیقتی که پیش روی ما قرار می‌گیرد، به اندازه‌ی نگرش ما نسبت به آن، اهمیت ندارد؛ چون نگرش ماست که کامیابی یا شکست ما را رقم می‌زند.

اگر ما شیشه‌ی پنجره‌ی خودمان را پاک کنیم، شیشه‌ی پنجره‌ی همسایه تمیزتر به نظر می‌رسد!

به محض این‌که کاری در جهت منافع کسی انجام می‌دهید نه تنها او به شما فکر می‌کند، بلکه خداوند نیز به شما فکر می‌کند.

دست‌هایی که در راه خدمتند، مقدس‌تر از لب‌هایی هستند که دعا می‌خوانند.

همچنین، برایت آرزومندم صبور باشی نه با کسانی که اشتباهات کوچک می‌کنند چون این کارِ ساده‌ای است، بلکه با کسانی که اشتباهات بزرگ و جبران‌ناپذیر می‌کنند و با کاربردِ درست صبوری‌ات برای دیگران نمونه شوی.

شیطان پرسید: «قدرتمندترین سلاح تو برای امید بخشیدن به انسان‌ها چیست؟» فرشته گفت: «به آن‌ها می‌گویم هنوز فرصت هست.»

الا تا نخواهی بلا بر حسود که آن بخت برگشته خود در بلاست «سعدی»

به من بگو چه گناهی را غیرقابل بخشش می‌دانی تا به تو بگویم تو چه کسی هستی و در چه درجه‌ای از رشد و توانمندی شخصی قرار داری.

در یک روز برفی مدیر یک مدرسه تمام دانش‌آموزان را صدا می‌کند و به همه می‌گوید چه کسی می‌تواند از این سمت حیاط تا آن سمت را روی یک خط راست حرکت کند. در ظاهر کار آسانی می‌نمود و همه قادر به انجام این کار بودند، اما در پایان کار تنها یک نفر بود که روی یک خط راست حرکت کرده بود. بقیه‌ی دانش‌آموزان مسیرهای پیچ در پیچ را طی کرده بودند. دلیل موفقیت این دانش‌آموز این بود که درختی را آن سوی حیاط نشانه کرده بود و فقط به آن نگاه می‌کرد و به این ترتیب توانسته بود از روی تمام موانع گذر کند. اما بقیه‌ی دانش‌آموزان به جلوی پای خود نگاه کرده

عقاب باور دارد که برتری وجود ندارد و اصل، فقط تفاوت است که البته باعث برتری کسی بر کس دیگر نمی‌شود.

غاز همیشه ناراضی است و همیشه در حال شناخت عامل بدبختی‌هاست. عقاب همیشه راضی است و می‌داند هر سختی پایانی دارد.