بریده‌هایی از کتاب شیدا

چه بسیار افراد ساده‌لوح و کم‌ظرفیتی که با چند شب نمازشب خواندن و چند دقیقه سجده و عبادت و گریه و یاد گرفتن الفاظی چند، همراه با تعریف و تمجید اطرافیان، تمام گذشته‌شان را به فراموشی می‌سپارند و خود را در مراتبی از معنویت و عرفان و بلکه در اوج می‌بینند و فکر می‌کنند که به وصال نائل شده و طی طریق کرده‌اند و آن وقت با احساس پیغمبر دیگران بودن، با احساس تافتۀ جدا بافته بودن هم خود دچار توهم می‌شوند و هم دیگران را دچار چنین توهماتی می‌کنند

انسان برای اینکه موقع نماز متوجه باشد و از مشغولیات روزمره دور شود، مستحب است که قبل از نماز کمی بنشیند و فکر کند که در مقابل یک بی‌نهایت، یک کریم، یک عزیز، یک غفور، یک رحیم، یک جواد، یک واحد، یک وتر، یک احد و یک صمد نماز می‌خواند.

مانعی بدتر ز پندار کمال نیست در راه کمال ای ذو دلال

این توهمات ابتدا غیر اختیاری شروع می‌شوند یعنی هم موقعیت معنوی فرد و هم تعریف دیگران این توهم را در او به وجود می‌آورد که او کسی است که می‌تواند به تشرف و ملاقات حضرت برسد. ولی بعد از آن در اثر ادامۀ این احوالات تبدیل به توهمات اختیاری می‌شود.

مقصد و مراد آدمی‌ هر چقدر بزرگ‌تر و بالاتر باشد، انسان باید برای به دست آوردنش بیشتر از خود مایه بگذارد و استقامت به خرج بدهد، حال اگر مقصد و مراد آدمی‌ محبوبی باشد که به او نیازی نداشته و خود فرموده باشد الله الصمد، و اگر مثل او نیز کسی نباشد چنان که فرمود: و لم یکن له کفواً احد، برای به ‌دست آوردن این مطلوب اعلی چقدر باید همت داشت و استقامت ورزید؟!

از او می‌پرسند در زمان غیبت کبری آیا امکان تشرف وجود دارد؟! او جواب می‌دهد: «بله، امام‌زمان پاک و طاهر است. باید پاک شوید، طاهر شوید تا سنخیت پیدا شود.»

کافی است روزی یک قدم به طرف خدا برداری و یک قدم از خود دور شوی تا او ده قدم به طرف تو بیاید. و البته هرچقدر شوقت بیشتر باشد اشتیاق خدا و نزدیکی‌اش به تو بیشتر است.

اگر انسان دائماً یاد خدا باشد این صفات رذیله کم کم نه، بلکه همه‌اش با هم برچیده می‌شود

آن‌ که اهل خدا شد دیگر به رضایت خود نمی‌اندیشد. تنها یک طلب، یک طمع و یک هدف دارد، آن هم جلب رضایت معشوق است اما انسانی که طمع به کرامات و مقامات دارد به دنبال رضایت خود می‌گردد و در واقع اعمال پست و بی‌ارزش دنیایی خود را مخلوط به انواع شرک‌ها تحویل خدا می‌دهد و چیزی بالاتر و بهتر از آن را از خدا طلب می‌کند، عبادتی سودمندانه و تاجرانه!

آیت‌الله کشمیری پاسخ می‌دهد: «هر روز یک ساعت با حضرت خلوت کنید و به حضرت متوجه باشید. زیارت آل یاسین بخوانید. یا صاحب‌الزمان اغثنی، یا صاحب‌الزمان ادرکنی، و المستعان بک یابن الحسن را زیاد

هرچه در این راه نشانت دهند گر نستانی به از آنت دهند

مردم صاحب دارند و اگر تو آن‌ها را به خودت مشغول کنی، چگونه می‌خواهی جواب این مسئله را بدهی؟

وقتی از آیت‌الله انصاری همدانی می‌پرسند چه وقت می‌توان به تشرف دست پیدا کرد، می‌گوید: «زمانی که ظهور و غیبت حضرت برایت فرقی نکند.»

«برای همه راه باز است و آن‌ها که گذشتۀ خوبی ندارند استغفار و ذکر یونسیه بگویند و عزم بر بازنگشتن به کارهای ناپسند گذشته کنند.»

... و خوب که دقت کنی، صدایی می‌شنوی که می‌گوید: من تو را هم خوانده‌ام، هر روز و هر ساعت. به دلت نگاه کن، آیا صدای من در گوش دلت نپیچیده ‌است؟ آیا نامۀ مرا نخوانده‌ای؟ آیا من مشتاقت نبوده‌ام؟ آیا نشانه‌هایم را ندیده‌ای؟!

«کمترین حد اخلاص این است که بنده تمام توان خود را برای خشنودی خدا به کار گیرد و کار خود را نزد خداوند درخور پاداشی نداند که آن را بر پروردگار خود فرض شمرد.»

«نظر آیت‌الله کشمیری بر این بود که مخصوصاً در اوائل سلوک نفس اماره و شیطان خیلی در شخص اثر دارند. کسی که در ابتدای راه است صادرات و وارداتش خیلی زیاد است و گاهی بر اثر اینکه چند روز ذکر گفت و به جایی نرسید، شیطان و نفس اماره سراغش می‌آیند و به او تلقین می‌کنند دیدی تو آدم نمی‌شوی و بیهوده به این راه آمدی! و شخص دچار قبض می‌شود.»

یکی از دلایلی که خداوند بر بنده‌اش قبض می‌فرستد این است که خطا و یا گناهی از او سر زده است و این قبض تنبیه او و برای پاک کردن روح اوست. قبض و گرفتگی باعث می‌شود فرد نگاهی مجدد به اعمال و افکار خود بیندازد و اشتباه خود را یافته، در جبران و برطرف کردن آن سعی کند تا قبض عارض‌شده برطرف شود

ما بارها و بارها این را تجربه کرده‌ایم که گناهان در زمانی اتفاق می‌افتند که یاد خدا فراموشمان شده باشد و غفلت به سراغمان آمده باشد.

البته مراقبه برای هر شخصی معنای خودش را خواهد داد. مراقبه برای عده‌ای در انجام واجبات و ترک محرمات است و آن تقوای عام است و برای عده‌ای دیگر در انجام مستحبات و ترک مکروهات و به ‌دست آوردن فضائل اخلاقی و دور کردن صفات و افکار ناپسند است و آن تقوای خاص است و برای عده‌ای دیگر مراقبه یعنی توجه و حضور دائم در محضر خدا و آیت‌الله کشمیری همیشه بالا بود و به پایین توجه نداشت و این تقوا و مراقبۀ خاص‌الخاص است.