بریده‌هایی از کتاب شیدا

«گاهی آن‌قدر توصیف نجف را می‌کرد که انگار شهر دیگری در دنیا وجود ندارد، می‌فرمود: همۀ ایران یک نجف نخواهد شد. اینجا بود که ما را به یاد مجنون می‌انداخت که به سرزمین لیلی (نجد) علاقۀ وافری داشت و گاهی سنگ‌ریزه‌های نجد را می‌بوسید و می‌گفت بوی لیلی می‌دهد.»

مردم صاحب دارند و اگر تو آن‌ها را به خودت مشغول کنی، چگونه می‌خواهی جواب این مسئله را بدهی؟

گر بر کنم دل از تو و بردارم از تو مهر این مهر بر که افکنم این دل کجا برم

دیگر چه می‌توان گفت در حب و عشق او به علی(ع) جز گفتۀ خود حضرت که: «لَو احبَّنی جَبَلٌ لَتهافَت» «اگر کوهی مرا دوست داشته باشد فرو می‌ریزد.»

اگر انسان دائماً یاد خدا باشد این صفات رذیله کم کم نه، بلکه همه‌اش با هم برچیده می‌شود

هرخموشی که ملولت می‌کند نعره‌های عشق آن سو می‌زند تو همی‌گویی عجب خامش چراست او همی‌گوید عجب گوشش کجاست

حسین(ع) آموزگار عشق و بندگی، حریت و آزادی و غیرت و مردانگی است و انسان تمام آنچه را که خود آرزوی رسیدن به آن را دارد در حسین(ع) عیان می‌بیند و از این روست که او را دوست دارد.

«هروقت عبد تمام کارهایش برای خدا شد و خودیت خود را ندید، فانی فی‌الله می‌شود و محو در معبود می‌شود و اگر کسی واقعاً حقایق را دید به مطالب صوری و ظاهری دل نمی‌بندد، اگر بست عارف حقیقی نیست و فانی در حق نشده است.»

«معمولاً ایشان در امور معنوی بیشتر به امیرالمؤمنین(ع) و حضرت اباعبدالله الحسین(ع) سفارش می‌کرد. می‌گفت: قرآن بخوانید یا فلان ذکر را بگویید و به آن‌ها هدیه کنید، در امور مادی هم به امام جواد(ع) ارجاع می‌دادند.»

... و خوب که دقت کنی، صدایی می‌شنوی که می‌گوید: من تو را هم خوانده‌ام، هر روز و هر ساعت. به دلت نگاه کن، آیا صدای من در گوش دلت نپیچیده ‌است؟ آیا نامۀ مرا نخوانده‌ای؟ آیا من مشتاقت نبوده‌ام؟ آیا نشانه‌هایم را ندیده‌ای؟!