بریده‌هایی از کتاب همیشه یک نفر دروغ می گوید

فکر کنم وقتی بالاخره چیزی را به دست می‌آوریم که فکر می‌کنیم می‌خواهیم، ارزشش را از دست می‌دهد.

گاهی اوقات بیش از اندازه محکم به آدم‌های اشتباه می‌چسبیم، تا اینکه چنان آزاردهنده می‌شود که مجبوریم اجازه دهیم بروند.

و همۀ ما گاهی اوقات صدایی را در سرمان می‌شنویم که حرف خیلی تکان‌دهنده‌ای می‌زند، و ما وانمود می‌کنیم صدای خودمان نیست

بیش از هفت میلیارد نفر روی کرۀ زمین وجود دارند و با وجود این، یک‌جورهایی توانسته‌ام یک عمر با احساس تنهایی سر کنم.

وقتی با نشستن در جایگاه ارزان‌قیمت زندگی بزرگ می‌شوی، دیدن پشت‌صحنۀ عروسک‌هایی که روی صحنۀ آن می‌رقصند خیلی آسان است. یک بار که بندها و کسی را که آن‌ها را می‌کشد دیده باشی، به‌سختی می‌شود از بقیۀ نمایش لذت برد.

زمانی که سرم را بالا می‌گیرم، می‌بینم چشمان خون‌گرفتۀ کت کاملاً بازند. با پاهایش صندلی را به‌طرف خودش کشیده و حالا دارد تعادلش را روی آن برقرار می‌کند و روی پنجه‌هایش می‌ایستد. شروع به باز کردن حلقۀ دار کراواتی‌شکل دور گردنش می‌کند. ذهنم به‌سرعت به عقب برمی‌گردد، به خودمان، زمانی که دخترمدرسه‌ای بودیم و همۀ آن گره‌های دریانوردی‌ای را به یاد می‌آورم که زمانی با استفاده از بندهای کفشش نمایش داد. ذهنم به‌شدت مشغول تلاش برای هضم چیزی است که چشمانم دارند می‌بینند و به این نتیجه می‌رسد که این‌ها همه یک‌جور حقه‌اند. ولی چرا باید وانمود کند خودش را دار زده؟ چرا باید به شوهر خودش حمله کند؟

نمی‌شود. محبوبیت همان‌طور که می‌تواند کسی را تباه کند، می‌تواند جایی را خراب کند.

تنها کسانی که هیچ افسوسی ندارند دروغ‌گوها هستند.

همۀ ما ترک‌هایی داریم، خدشه‌ها و لطمه‌های کوچکی که زندگی به قلب و روحمان وارد می‌کند. ترک‌هایی که با ترس و اضطراب پر می‌شوند و گاهی اوقات با امید شکننده‌ای ماله‌کشی می‌شوند.

بیشتر اوقات، اضطراب بلندتر از منطق فریاد می‌زند و وقتی مدت زیادی را با تصور بدترین چیزهایی سپری می‌کنی که در توان داری، آن تصورات را به حقیقت بدل می‌کنی.