بریده‌هایی از کتاب مجموعه اشعار شمس لنگرودی (دفتر دوم)

چنان گرم زمزمه‌اند این دو ماهی که ندیده‌اند رفته‌ام با تورم بازگشته‌ام.

شعر پلی از برگ‌هاست بر رودخانه‌ای که نمی‌بینم آبش را.

ای عشق تو اگر نبودی کلاه بوقی بچه‌ها بود «روز» و «شب» که زندگی سرمان می‌گذاشت.

اشتیاق مرا به تو سیب دندان زده‌ای می‌داند که رها کرده‌ای در بشقاب.

چیز بدی نیست جنگ شکست می‌خورم اشغالم کنی.

وقت آمدنت می‌بینی که چقدر مهربان است راه در بازگشتت ببین چگونه برمی‌گردد و هار می‌شود.

بلیط خریده‌ام ردیف جلو تنها برای خود آواز می‌خوانم کف می‌زنم ممنونم.

می‌دانم می‌باری دیوانه‌ترم کنی برف. کبک را ببین رو به روی تفنگ چگونه در تو پناه برده است.

ای شکل‌های الفبا مرا دریابید تمام قصه منم من که مدرسه‌ام سایه‌ی بال‌های اوست و می‌گویند همان است که به روزگار سلیمان هدهدش می‌خواندند.

آدم‌ها جهنم دست‌ساز خویش‌اند. باید بروم نامم را در ردیف عقاب‌ها، ببرها، و شب‌پره‌ها بنویسم در آلبوم قدیمی سارها مسکن کنم آدم‌ها جز در کنار تو، هیچ تصویری ندارند.

تو درون منی چگونه اینهمه راه را می‌بینی؟ به باران تو صدای چکیدن آب را یاد می‌دهی سرمشق پای مرا می‌نویسی تا سراسر روز چون خوابگردی پیِ پاهایم بگردم طلسم شده‌ام برف‌بازی توست این جهان و من پا در گل به سر انگشتانت خیره‌ام.

این‌همه از تاریکی بد نگویید شما که فروش چراغ‌تان به لطف همین تاریکی است.

کاش دو بال دیگر داشتم به تو می‌رسیدم حالا که مداد رنگی‌ها دست توست.

آنچه سبک می‌آید برف آنچه سنگین می‌گذرد برف، برف.

گل سرخ زخمی که باز می‌شود و شفا می‌بخشد، دست ملتهبی را که به‌سوی او می‌آید.

از گلی که نچیده‌ام عطری به سرانگشتم نیست خاری در دل است.

گنجشکی دکمه‌های جلیقه‌اش را می‌بندد صدایش را صاف می‌کند و در انتظار بیدار شدنت می‌نشیند. بیدار شو! بیدار شو! به جز من و تو و این گنجشک سپیده دمی هیچکس در جهان نیست نه این که گمان کنی اتفاقی افتاده است نه کنار تو من هم خواب رفته‌ام.

فردا آمدنی است حرفی در میان نیست اما از کجا در اراّبه‌ی او ما نیز بوده باشیم.

از این همه ماه که در آسمانت ریخته است مگر سه آفتاب به هم فشرده از پس زیبایی‌هایت برآیند.

کجایی که هوا این همه سرد می‌شود گل‌ها، گربه‌ها، سرشان را به سوی روشنایی خانه‌ام می‌گیرند و پنگوئنی بر مویم دست می‌کشد: می‌آید، می‌آید، می‌آید...