بریده‌هایی از کتاب مجموعه اشعار شمس لنگرودی (دفتر دوم)

از زحمت‌کشان خارپشتان را دوست دارم از پستانداران خفاشان را از خزندگان ماران را دوست دارم از گزندگان آدمیان را.

دلتنگی خوشه‌ی انگور سیاه است لگدکوبش کن لگدکوبش کن بگذار ساعتی سربسته بماند مستت می‌کند اندوه.

این‌همه از تاریکی بد نگویید شما که فروش چراغ‌تان به لطف همین تاریکی است.

تمامی روزها یک روزند تکه تکه میان شبی بی‌پایان.

کاش دستت را می‌گرفتم از پله‌ی تاریخ پایین می‌دویدیم به ابتدای زمین می‌رسیدیم آنجا که در گِل آدمی گُل رازقی می‌رویید کاش نبض‌ات را می‌گرفتم و منتشر می‌کردم تا دنیا به حال طبیعی‌اش برگردد.

برای آنچه که دوستش داری از جان باید بگذری بعد می‌ماند زندگی و آنچه که دوستش داشتی.

من و تخت جمشید ویرانیم از راه‌های دور به دیدن ما می‌آیند عکس می‌گیرند می‌روند و فراموش می‌کنند. عکس‌های من! شادمانی‌شان، کجای شوربختیِ ما پنهان است.

رؤیا صدای گلی است در خانه‌ای که گلی نیست.

جز در لاکم کجا بگریزم.

چرا ننویسم زیباست زندگی وقتی که دو کرکس را در عشق بازیشان دیده‌ام چرا ننویسم زیبا نیست زندگی وقتی تفنگ شکارچی به صورت‌شان خیره بود.

چیز بدی نیست جنگ شکست می‌خورم اشغالم کنی.

به بچه دروغ گفتن خطاست آنان بزرگ می‌شوند دروغ‌های بزرگتری می‌گویند و دروغ شما آشکار می‌شود به بچه دروغ گفتن خطاست.

باد می‌وزد میوه نمی‌داند زمان افتادن او امروز است.

دلگرمی تو بال‌های من‌اند. چیزی بگو گاهی چنانم بی تو که عبور سایه‌ام از کنارم نگرانم می‌کند

جز روزگار من همه چیز را سفید کرده برف.

امروز همه‌جا تعطیل است سرم اما شلوغ است دارم به تو فکر می‌کنم.

نومیدی برفی است که آرام می‌بارد بیدار می‌کند شعله را و سکوت را در سرما.

عمر حسرت جشنی است بیکران که هلهله‌اش از پس دیوارها به گوش می‌رسد.

تمامی روزها یک روزند تکه تکه میان شبی بی‌پایان.

۸۸ چیز بدی نیست جنگ شکست می‌خورم اشغالم کنی.