بریده‌هایی از کتاب مجموعه اشعار شمس لنگرودی (دفتر دوم)

مدادم عصای خیال است بر کاغذ سردم راه می‌رود و نشان قدم‌هایت را در برفم می‌نگارد. دوستت دارم و تو پیشم نیستی.

آدم‌ها جهنم دست‌ساز خویش‌اند بیا در آتش هم بگریزیم. کاش دستت را می‌گرفتم از پله‌ی تاریخ پایین می‌دویدیم به ابتدای زمین می‌رسیدیم آنجا که در گِل آدمی گُل رازقی می‌رویید کاش نبض‌ات را می‌گرفتم و منتشر می‌کردم تا دنیا به حال طبیعی‌اش برگردد.

تو را در صبحانه‌ی موسیقی می‌جویم وقتی که به نت‌های چکیدن آب در لیوانت خیره است در لرزش طیاره‌ها وقتی به نام تو برخورد می‌کنند. و تو را نمی‌یابم مگر هنگامی که در آینه‌ها خیره‌ام در گردبادهای تیره‌ای از خنجرها، سربازان، حاکمان و سکوت دستش را باز می‌کند تا آبی بنوشم که تو تقدیس‌اش کرده‌ای.

در صبح نخستینم حس می‌کنم سراسر زندگی همین است: گل‌هایی و خارهایی.

آفتاب عصر. رودخانه. سکوت و ناگهان به یاد کسی می‌افتم که در اعماق شادی‌هایم غرق شد.

راضی‌ام به علم حساب اگرچه حسابم را نکرده از تو چنین دورم کرده است راضی‌ام به معلم جغرافی اگرچه به من نیاموخت مرز جدایی‌ها تا کجاست راضی‌ام به ایزد بانویی که دست مرا گرفت به اتاقش آورد تا بنشینم، رضایت‌نامه‌ای بنویسم بسپارمش به تو آزاد شوم از زندانت.

مگریز مداد من از من مگریز بگذار بنویسم صله‌ام را بگیرم به حرمت شادی است که از اندوه می‌گریم. مگریزید صفحات سفید کتاب من از من مگریزید و به شکل نمکزاری در نیایید رویاهای ما عظیم‌تر از ما بودند و ما قطراتی از برف که در شن رویا فرو غلتیدیم.

خود را کشتی تا در کف مرگ‌ها نیفتی اما مرگ بود که ملافه‌ات را می‌آورد.

برف رد قدم‌ها را پاک می‌کند و گمشدگان نه به جایی می‌رسند نه به مبداء خود باز می‌گردند. گمشدگی در برف شکلی است از چهره‌ی زندگی روشناییِ خوفناکی است دامی سفید گسترده که به تاریکی راه می‌برد.

مرگ آمد و دانش او تنها در حد خواندن نام‌تان بود.

در عمری واژگون در انتظار تولد خویشم. برف بر مژه‌ام، بر تنم ابرها ترانه‌ی تازه‌ای در خیالاتم می‌بافند.

پاییز سوزاندن برگ‌های کتابی است که شش ماه تمام خوانده سال و می‌بیند که به‌باد رفته است.

زندگی! چقدر سر به سرم می‌گذاری خودی به نظر می‌رسی با تو که قهر می‌کنم می‌فهمم که مرا نمی‌شناسی.

چیز بدی نیست جنگ شکست می‌خورم اشغالم کنی.

بعضی چیزهاست که نمی‌شود کاری کرد از هر طرف که نگاهش کنید گرگ گرگ است کبک کبک.

دلتنگی خوشه‌ی انگور سیاه است لگدکوبش کن لگدکوبش کن بگذار ساعتی سربسته بماند مستت می‌کند اندوه.

من انسان نخستین‌ام تو روحی که عبور می‌کند با دسته گلی از لبخند

بوی تو بوی دست‌های خداست که گل‌هایش را کاشته، به خانه‌ی خود می‌رود.

مثل میوه‌ی افتاده‌ای دلتنگم میوه‌ای که درختش را بریده و برده‌اند.

برای آنچه که دوستش داری از جان باید بگذری بعد می‌ماند زندگی و آنچه که دوستش داشتی.