بریده‌هایی از کتاب مجموعه اشعار شمس لنگرودی (دفتر دوم)

سخت است آدم برفی سخت است روشنایی روز را دوست داری دل‌دل می‌کنی نکند بیاید.

بر سر راهت نور پاشیده‌ام و پرندگان از شادی بر نک‌شان راه می‌روند و از ته دل می‌درخشند.

محمد نیستم شمس نیز هم

غیاب من غیاب پلی است بر رودی.

بعضی چیزهاست که نمی‌شود کاری کرد از هر طرف که نگاهش کنید گرگ گرگ است کبک کبک.

دلتنگی خوشه‌ی انگور سیاه است لگدکوبش کن لگدکوبش کن بگذار ساعتی سربسته بماند مستت می‌کند اندوه.

چه شغل عجیبی! آغاز هفته تو را می‌بینم باقی هفته به خاموش کردن خود در اتاقم مشغولم.

چیز بدی نیست جنگ شکست می‌خورم اشغالم کنی.

برای آنچه که دوستش داری از جان باید بگذری بعد می‌ماند زندگی و آنچه که دوستش داشتی.

دلتنگی خوشه‌ی انگور سیاه است لگدکوبش کن لگدکوبش کن بگذار ساعتی سربسته بماند مستت می‌کند اندوه.

رؤیا صدای گلی است در خانه‌ای که گلی نیست.

در جیب بارانی من چه بود که دستم را زخمی کرد تا از مرز بگذرم ناچارم پنهان کنم چیزی را که نمی‌دانم چیست.

توری کور است زندگی از آب عدم صید می‌شویم برای ضیافتی که نمی‌شناسیم.

سبدی نسیمم به تنفسی ویران می‌شوم. سخنی مگو.

و تو هم روزی پیر می‌شوی اما من پیرتر از این نخواهم شد در لحظه‌ای از عمرم متوقف شدم منتظرم بیایی و از برابر من بگذری زیبا پیر شده آراسته به نوری که از تاریکی من دریغ کرده‌ای.

زخمی کهنه‌ام سایه‌ی رنجی پایان یافته. دوستت دارم و به لمس سرانگشتت بر سایه‌ی این زخم دلخوشم. ۹/۲۰/ ۸۸

۱۰۲ دوریت آنقدر هم که تصور می‌کردم مشکل نبود زنده بوده باشم اگر تحمل من خوب بود.

در آغوش هم در این دایره‌ی بی‌پایان من امتداد توام یا تو امتداد منی!

ای کارد آسمان نازک‌مان را از هم مَدَر شب یلدا عالی است.

شب آستین‌اش را بالا می‌زند مگر از ژرفنای دلتنگی‌ها بیرونم کشد.