بریده‌هایی از کتاب زندگی گالیله

لودویکو، فیزیک رو خدا آفریده، عقل بشر رو هم خدا آفریده، پس خدا اعتراضی نداره که بشر به علم فیزیک بپردازه.

یکی از علت‌های مهم فقر علم، تصور «زیاد» دانستنه. هدفشون این نیست که دری رو به روی حکمت بی‌پایان باز کنن، بلکه می‌خوان دور اشتباهات بی‌حدومرز خودشون حصار بکشن

نه، بدبخت کشوری که به قهرمان احتیاج داره. پیش‌پرده به صدای بلند خوانده می‌شود. «مگر بدیهی نیست اسبی که از ارتفاع دو یا سه ذرعی می‌افتد دست و پایش می‌شکند؟ ولی سگ هیچ‌گونه آسیبی نمی‌بیند؟ مگر غیر از این است گربه‌ای که از بلندی هشت یا ده ذرعی و زنجره‌ای که از فراز برجی بیفتد و مورچه‌ای که از کرهٔ ماه سقوط کند سالم باقی می‌ماند؟ و همان‌طور که حیوانات کوچک به‌طور نسبی قوی‌تر و استوارتر از حیوانات بزرگ‌جثه‌اند، گیاهان کوچک‌تر نیز بهتر مقاومت می‌کنند و بالاخره این نظریهٔ رایج که ماشین‌های بزرگ و ماشین‌های کوچک به یک اندازه دوام دارند، آشکارا غلط است.»

گالیله وقتی‌که جوان بود دربارهٔ ماشین‌ها یه چیزهایی نوشت. اینا می‌خوان به کمک ماشین‌ها معجزه کنن. چه معجزه‌ای؟ اون‌وقت دیگه به خدا نیازی ندارند. دیگه اعتقادی به معجزه ندارند، اصلاً دیگه به معجزه نیازی ندارند. دیگه نه بالایی هست، نه پایینی. دیگه آسمون برای مردم خالی و بی‌معنا شده.

نگاه کردن غیر از دیدنه.

نگاه کردن غیر از دیدنه.