بریده‌هایی از کتاب از عشق گفتن

این درس مهمی دربارهٔ عشق است: هیچ‌کس آن‌قدر سرش شلوغ نیست که نتواند جواب یک پیامک لعنتی را بدهد!

خبری از ایفای نقش برای جلب‌رضایت دیگری نیست. بلکه شما هم در قالب یک زوج و هم به‌صورت فردی در کنار یکدیگر رشد می‌کنید

به‌ازای هر قرار ملاقات ناراحت کننده یک دوستی ارزشمند شکل می‌گرفت. به‌ازای هر یکشنبهٔ تنها و غم‌انگیز یک استعداد جدید در من شکوفا می‌شد.

درد و لذت در هر حالت وجود خواهند داشت

او عقیده دارد: «آدم‌ها می‌پندارند، اگر در تمام زمینه‌ها با مخاطب خاصشان هم‌نظر باشند، پس جفت هم هستند. اما این باعث شکل‌گیری احساس ناامنی بیشتر می‌شود؛ چون آن‌ها دیگر خود واقعی‌شان نیستند.» این رفتار طرف مقابل را نیز سردرگم می‌کند؛ چون او هم احساس می‌کند شما عوض شده‌اید. دکتر پو می‌گوید: «وقتی شخصیت‌های ساختگی پدیدار می‌شوند هوای رابطه مه‌آلود می‌شود و طرف مقابل فکر می‌کند این دیگر کیست؟ من نمی‌توانم آدمی را که عاشقش شده بودم ببینم.»

پاسخ درست همواره ثابت نیست و بسته به جایی که در زندگی‌ات ایستاده‌ای تغییر می‌کند.

«تمام چیزهایی که از صحتشان اطمینان دارید، ممکن است جای دیگری اشتباه باشند.»

بتوانید هم از موضع «من» و هم از موضع «ما» به قضایا نگاه کنید، با یکدیگر و جدا زندگی کنید، به فاصله‌ای که میان شما، دو فرد مجزا، وجود دارد احترام بگذارید و در عین حال زندگی خود را با دیگری شریک بشوید.

باید با شریک زندگی‌ام طوری رفتار کنم که گویی غریبه است. باید خوش‌رفتار باشم و فاصله‌ام را حفظ کنم.»

شریک زندگی شما نیز همچون خودتان در مسیر تکامل است. وظیفهٔ شما، که دوستش دارید، این است که همواره سعی کنید او را بشناسید و درباره‌اش کنجکاو باشید.

به‌جای اینکه بپرسم: «آیا هرگز عشق را خواهم یافت؟»، باید از خود می‌پرسیدم: «چگونه می‌توانم بهتر عشق بورزم؟» مرحلهٔ اول یافتن عشق این بود که به درون خود بنگرم. مرحلهٔ دوم این بود که نگریستن به جهان بیرون را تمرین کنم.

آن‌قدر شجاع باشید که امیدتان را برای یافتن آنچه می‌خواهید از دست ندهید و در عین حال آن‌قدر خردمند باشید که بدانید زندگی فقط یک داستان عاشقانه نیست؛ بلکه مجموعه‌ای از داستان‌های عاشقانه است.

«زمانی که تنها هستیم، احساس ناخوشایندی به ما دست می‌دهد و می‌خواهیم هرچه سریع‌تر از این رنج عاطفی خلاص شویم. در نقطهٔ مقابل آن خلوت قرار دارد که شکل آرامش‌بخشی از تنهایی است... فرصتی است برای درون‌اندیشی و ارتباط با خودمان بدون مزاحمت دیگران.»

قبلاً آرزو می‌کردم ای کاش می‌دانستم فقط، وقتی احساس کنی ارزش عشق را داری، می‌توانی آن را تجربه کنی. این نیازمند انجام کارهایی است که به شما احساس خوبی در مورد خودتان بدهد؛ مثل داشتن شغل خوب، مستقل‌شدن و داشتن روابط دوستانه. اما اکنون فکر می‌کنم مهم‌تر این است که خواسته‌ها، نیازها و پیچیدگی‌های خودتان را بشناسید و این روایت را فراموش کنید که چقدر ضعیف، نیازمند و آسیب‌دیده‌اید. به عبارتی خودتان را از نو تعریف کنید.

«مسئولیت شما در قبال خودتان این است: با افرادی دوستی کنید و به آن‌ها عشق بورزید که به ذهن شما احترام می‌گذارند.

به‌رسمیت‌شناختن عیب‌ها، رنج‌ها و نابسندگی‌هایمان کار بسیار لطیفی است. در واقع، خودستایی بیش از حد ما را از افراد دیگر جدا می‌کند؛ درحالی‌که پذیرش کاستی‌هایمان اصل برقراری پیوند با دیگران است. وقتی از خوددوستی صحبت می‌کنیم، منظورمان صرفاً دوست‌داشتن خود نیست، بلکه پذیرفتن این حقیقت است که همهٔ آدم‌ها ابعاد غیرجذابی در وجودشان دارند. بنابراین اگر شما هم در بعضی از زمینه‌ها خود را غیرجذاب می‌یابید، دلیلی ندارد خود را از داشتن یک رابطهٔ خوب محروم کنید. معنایش این نیست که آدم مزخرفی هستید و لیاقت عشق را ندارید. معنایش فقط این است که شما بخشی از خانوادهٔ بزرگ انسانی هستید.

احتمال مرگ زودرس افراد دارای روابط اجتماعی قوی ۵۰ درصد کمتر از افراد دارای روابط اجتماعی ضعیف است.

در دههٔ دوم و سوم زندگی‌ام به خودم چنین باوری را تلقین کرده بودم که آدم‌ها اگر یکدیگر را دوست داشته باشند، فارغ از هر مشکلی مثل آهن‌ربا به یکدیگر جذب می‌شوند. اما زمانی که فاصله‌هایی ازاین‌دست در روابطمان، چه عاشقانه و چه غیر از آن، پدیدار می‌شوند، نمی‌توانیم منتظر بشویم تا یک نیروی جاذبهٔ مرموز دوباره ما را به هم پیوند دهد. بلکه باید خودمان با صداقت و همدلی و بخشش آن نیرو را ایجاد کنیم.

احساس عاشق‌بودن می‌آید و می‌رود؛ دچار جزر و مد می‌شود؛ اما عشق‌ورزیدن یک تصمیم است. تصمیمی که هر روز می‌گیریم.

تمام عشق‌ها نیازمند خطرپذیری‌اند؛ لحظه‌ای که تصمیم می‌گیریم بگوییم: «من تمام وجودم را وقف این عشق می‌کنم.» حتی باوجوداینکه قبلاً صدمه دیده‌ایم.