بریده‌هایی از کتاب از عشق گفتن

بعداز چهار سال مصاحبه با افراد مختلف دربارهٔ عشق، متوجه شدم بسیاری از ما ترس مشترک پنهانی داریم از اینکه به اندازهٔ کافی خوب نباشیم

هیچ‌کس به‌تنهایی قادر نیست تمام ابعاد وجود شما را درک کند،

نمی‌توانی یک سطل آب زیر گیاه خالی کنی و انتظار داشته باشی تا ابد دوام بیاورد. بلکه باید به‌نوبت و پیوسته آن را آبیاری می‌کردیم تا ریشه کند. همچنان که رشد می‌کرد، شکل و شمایل آن نیز دستخوش تغییر می‌شد و اگر ما مدتی طولانی به آن بی‌توجهی می‌کردیم، پژمرده می‌شد و می‌مرد.

«راه آسانی برای رسیدن از زمین به ستاره‌ها وجود ندارد

چنین تفکری بین مردم وجود دارد که اگر بتوانید کسی را پیدا کنید که دوستتان بدارد، برای همیشه از بار اندوه خلاص خواهید شد. بعد چنین کسی را پیدا می‌کنید و می‌بینید اندوه هنوز سر جایش است

«وقتی شخصیت‌های ساختگی پدیدار می‌شوند هوای رابطه مه‌آلود می‌شود و طرف مقابل فکر می‌کند این دیگر کیست؟ من نمی‌توانم آدمی را که عاشقش شده بودم ببینم.»

من نیز بلاتکلیفی را تحمل‌ناپذیر می‌یابم

راه‌حل مشکلات نیز خودم هستم. من تنها کسی هستم که می‌توانم تصمیم بگیرم از امروز به بعد چگونه زندگی کنم.

چون ما با مشکلاتمان روبه‌رو نمی‌شویم. ما در رابطه‌هایمان بهانه‌های خودمان را جور می‌کنیم و طرف مقابل را مقصر جلوه می‌دهیم.

هیلاری منتل در مصاحبه‌ای که با او داشتم گفت: «برخی اشتباهات را باید مرتکب شد؛ این اشتباهات خلاقانه‌اند.»

همواره کشمکشی میان انتظار و تلاش و رهاکردن وجود دارد. نمی‌شود آن را با کلمات توصیف کرد؛ چون منتظرماندن برای عشق واقعاً دشوار است. بهترین پندی که می‌توانم بدهم این است که حالت‌های گوناگون را امتحان کنید. مثلاً رهاکردن کامل یکی از حالت‌هایی است که کمک می‌کند

وقتی در دام وسواس فکری می‌افتید، موقعیت‌هایی را که هر ثانیه برایتان پیش می‌آیند نادیده می‌گیرید

عاشق‌بودن یعنی یافتن معنا در کوچک‌ترین و روزمره‌ترین اتفاقات زندگی

اگر از شریک زندگی‌ات توقع داشته باشی هر کاری را درست مثل تو انجام بدهد، مرگ عشق رقم می‌خورد

خیال می‌کردم در دنیا کمبود مرد وجود دارد و به‌محض اینکه تنها می‌شدم، نومیدانه به هر سو چنگ می‌انداختم تا کس دیگری را پیدا کنم

چطور می‌توان یک نفر را جوری دوست داشت که بهترین ویژگی‌های او را بیرون بیاورد؟

هیچ شبی آن‌قدر بلند نبود تا بتوانیم تمام حرف‌های دلمان را به هم بزنیم.

ندانستن آنچه قرار است برایمان رقم بخورد یعنی همه‌چیز امکان‌پذیر است. *

فقط خودم بودم که می‌توانستم معنایی برای زندگی‌ام بیافرینم.

به‌جای اینکه عشق را بیافرینم، منتظرش نشسته بودم.