بریده‌هایی از کتاب از عشق گفتن

بهترین تعریف خوشبختی این است که قادر باشی زندگی‌ات را همچون اثر هنری زیبایی ببینی که همیشه درحال تغییر است و همواره به طریقی که انتظارش را نداری تو را غافل‌گیر می‌کند.

ترس از فقدان باعث می‌شود آدم‌ها تصمیم‌های ضعیفی دربارهٔ عشق بگیرند.

خیلی مهم است زندگی‌ات را با افرادی بگذرانی که نه‌تنها خوبی تو را می‌بینند، بلکه تو را به آدم بهتری تبدیل می‌کنند.

مطالعه نوعی بازتنظیم هیجانی است؛ درست مثل شکستن قولنج کمر. زمانی که احساس تنهایی کنم، سراغ نوشته‌هایی می‌روم که حکم غذای روح را برایم داشته باشند. کتاب‌ها می‌توانند شما را به بهترین نسخهٔ خودتان بازگردانند یا احساساتی را بیان کنند که واژه‌ای برایشان سراغ نداشتید. زمانی که در کتاب‌ها به چیزی برمی‌خورید که کس دیگری هم احساس کرده، پیش خودتان می‌گویید: «عجب خدایا، پس فقط من نیستم که چنین احساسی دارم.» این همان عشق است؛ یعنی دیدن خود در آینهٔ وجود دیگری. پیوند دو روح.

به لحظاتی که احساس خشم می‌کنی دقیق‌تر بنگر؛ چون در خشم تو سرنخ‌هایی از یک حقیقت عمیق‌تر پنهان شده‌اند.

اگر کسی که زمان زیادی را با او سپری کرده‌اید به شما بگوید ارزشمند نیستید، اعتمادبه‌نفستان آسیب می‌بیند

چیزی که زوج‌ها در روابط بلندمدت از دست می‌دهند احترام است. این اتفاق به چند دلیل می‌افتد: وقتی به کسی نزدیک می‌شوید، راحت‌تر از دستش عصبانی می‌شوید تا از دست کسی که نمی‌شناسید و بالعکس. اگر دوستتان حرف ناراحت‌کننده‌ای به شما بزند، احتمال اینکه با او دعوا کنید بسیار کم است. اما وقتی کسی را دوست دارید و او نیز شما را دوست دارد، اغلب فریادکشیدن را انتخاب می‌کنید. درحالی‌که باید قدمی به عقب بردارید و فکر کنید: «نه، باید با شریک زندگی‌ام طوری رفتار کنم که گویی غریبه است. باید خوش‌رفتار باشم و فاصله‌ام را حفظ کنم.»

درد از درک ناصحیح واقعیت پدید می‌آید.

وقتی دو طرف در رابطه حقیقت را می‌گویند، حتی اگر گفتن حقیقت مشکلشان را حل نکند، باز هم ارتباطشان به نحوی حفظ می‌شود.

همیشه آنچه می‌خواهید به دست نخواهید آورد. هیچ‌چیز را نمی‌توانید کنترل کنید و این درک به همان میزان که دل‌خراش است، رهایی‌بخش نیز هست.