بریده‌هایی از کتاب موهبت درمان

ما می‌خواهیم به حقیقت مطلق دست یابیم، زیرا تحمل پریشانی حاصل از بوالهوسیهای هستی را نداریم. نیچه، آن را این‌گونه تفسیر می‌کند: «حقیقت، توهمی است که در غیاب آن، یک گونه مشخص از موجودات، قادر به زنده ماندن نیست.» ما خود را در جستجوی درونی برای یافتن راه چاره تدهین کرده‌ایم؛ خود را از نیاز به «جزئی از کل بودن» انباشته‌ایم؛ و متعصبانه باور داریم که تفسیر، دست‌کم نوعی از تفسیر، امکان‌پذیر است. این باور، می‌تواند هر موضوعی را تحمل‌پذیر، و ما را در احساس سلطه و قدرت، غوطه‌ور سازد.

نیچه می‌گوید: «هرگاه تصور می‌کنیم تفکرات درخشانی بر زبان آورده‌ایم، همزمان چگونگی تجلی یافتن احساس آن را در چهره فردی دیگر، در ذهن به تصویر می‌کشیم.»

همین پرتگاه آزادی و درک نیستی در قلب هستی، اضطراب ژرف را به همراه می‌آورد.

نخست به خاطر بسپارید که درمان، یعنی بررسی ژرف و گسترده مسیر و مفهوم زندگی. با این آگاهی که مرگ در اکنون هستی انسان قرار دارد و مرگ و زندگی باهم پیوستگی دارند، چگونه می‌توان آن را نادیده انگاشت؟ از زمانی که انسان به نوشتن تفکرات خود همت گماشت، دریافت که آنچه موجود است، به زوال می‌پیوندد و از این زوال می‌ترسید. باید راهی یافت که به رغم هراس از زوال، بتوان زندگی کرد. افراد روان‌درمانگر هرگز نمی‌توانند سخنان متفکران بزرگ را در این زمینه که برای خوب زندگی کردن، باید خوب مردن را یاد گرفت، فراموش کنند.

«در برابر آنچه غیرقابل حل به نظر می‌رسد، شکیبایی را پیشه کن و بکوش نفس پرسشها را دوست داشته باشی.»

در واقع، درمانگران موفق هرگز نباید محتوای بحث را به بیماران تحمیل کنند.

نگرش روان‌درمانی اگزیستانسیال، فرض را بر این مبنا قرار می‌دهد که تعارضهای درونی مسحورکننده انسان، هم ناشی از درگیری غرایز سرکوب شده یا افراد مهم درونی‌شده، یا ریزه‌های خاطرات تروماتیک فراموش‌شده است و هم حاصل مواجهه با «مسلّمات» هستی.

نگرش روان‌درمانی اگزیستانسیال، فرض را بر این مبنا قرار می‌دهد که تعارضهای درونی مسحورکننده انسان، هم ناشی از درگیری غرایز سرکوب شده یا افراد مهم درونی‌شده، یا ریزه‌های خاطرات تروماتیک فراموش‌شده است و هم حاصل مواجهه با «مسلّمات» هستی.

اگر بر روش تشخیص (دی اس ام ۴) بیشتر از اندازه تمرکز کنیم و اگر باور کنیم که واقعا طبقه‌بندیهای اصلی در دسترس قرار دارند، هیچ بعید نیست که ماهیت انسانی، خلاق، ناخودآگاهانه و متغیر روند درمان در معرض تهدید قرار گیرد. باید همواره در نظر داشت که درمانگران مسؤول در ایجاد طبقه‌بندیهای تشخیصی قدیمی که امروز فاقد اعتبار هستند و دیگر کاربردی ندارند، به همان اندازه اعضای کنونی کمیته (دی اس ام ۴) ، خود را واجد صلاحیت، مطمئن و مفتخر به حساب می‌آورده‌اند

یکی از شیوه‌های مهم ما برای انکار مرگ، این است که خود را استثنایی می‌دانیم، متقاعد می‌شویم که ضرورتهای زیستی به سراغ ما نمی‌آید، و زندگی هرگز با خشونتی که با سایرین برخورد کرده است، با ما برخورد نمی‌کند.