بریده‌هایی از کتاب موهبت درمان

درمانگر می‌تواند پرسشی را مطرح کند که من همیشه آن را به کار می‌برم: «اگر اشکهایت زبان داشتند، چه می‌گفتند؟»

یکی از شیوه‌های مهم ما برای انکار مرگ، این است که خود را استثنایی می‌دانیم، متقاعد می‌شویم که ضرورتهای زیستی به سراغ ما نمی‌آید، و زندگی هرگز با خشونتی که با سایرین برخورد کرده است، با ما برخورد نمی‌کند.

هرگاه دانش شما راجع به خودتان عمیق باشد، بخش بزرگی از نقاط کور خود را برطرف می‌سازید

نگرش روان‌درمانی اگزیستانسیال، فرض را بر این مبنا قرار می‌دهد که تعارضهای درونی مسحورکننده انسان، هم ناشی از درگیری غرایز سرکوب شده یا افراد مهم درونی‌شده، یا ریزه‌های خاطرات تروماتیک فراموش‌شده است و هم حاصل مواجهه با «مسلّمات» هستی.

گریستن در اغلب اوقات، نشانه ورود به حجره‌های ژرف عاطفی است.

نوع بشر تمایلی ذاتی به پژوهش و درک خویشتن دارد.

فروید شصت و پنج سال پیش به درمانگران توصیه کرد که هر پنج سال، یک بار به روانکاو مراجعه کنند، زیرا باور داشت آنها پیوسته در معرض مخاطرات ناشی از سرکوب امیال قرار می‌گیرند که به همان اندازه قرار گرفتن فرد در برابر اشعه ایکس، خطرناک است.

چهار نگرانی غایی در روان‌درمانی نسبت به سایر نگرانیها اهمیت بیشتری دارند. آنها عبارتند از: مرگ، انزوا، مفهوم زندگی و آزادی

مایکل، احساسی که تجربه کرده‌ای، به سرعت از بین نخواهد رفت. می‌دانم که پیوسته آرزوی بازگشت به آن دوران را خواهی کرد. این امر، بخشی از وجود انسان، و اجتناب‌ناپذیر است.

«ما همچون گوسفندانی هستیم که در مزرعه و در مقابل چشمان قصابی که هریک را به عنوان طعمه خویش برمی‌گزیند، جست و خیز می‌کنیم. به همین دلیل، در روزهای خوش زندگی، از بدیهایی همچون بیماری، فقر، نقص عضو، کاهش بصیرت، و ابتلا به بی‌خردی که تقدیر برایمان در نظر گرفته است، غافل می‌مانیم.»