بریده‌هایی از کتاب موهبت درمان

درمانگر می‌تواند پرسشی را مطرح کند که من همیشه آن را به کار می‌برم: «اگر اشکهایت زبان داشتند، چه می‌گفتند؟»

یکی از شیوه‌های مهم ما برای انکار مرگ، این است که خود را استثنایی می‌دانیم، متقاعد می‌شویم که ضرورتهای زیستی به سراغ ما نمی‌آید، و زندگی هرگز با خشونتی که با سایرین برخورد کرده است، با ما برخورد نمی‌کند.

هرگاه دانش شما راجع به خودتان عمیق باشد، بخش بزرگی از نقاط کور خود را برطرف می‌سازید

گریستن در اغلب اوقات، نشانه ورود به حجره‌های ژرف عاطفی است.

نگرش روان‌درمانی اگزیستانسیال، فرض را بر این مبنا قرار می‌دهد که تعارضهای درونی مسحورکننده انسان، هم ناشی از درگیری غرایز سرکوب شده یا افراد مهم درونی‌شده، یا ریزه‌های خاطرات تروماتیک فراموش‌شده است و هم حاصل مواجهه با «مسلّمات» هستی.

نوع بشر تمایلی ذاتی به پژوهش و درک خویشتن دارد.

فروید شصت و پنج سال پیش به درمانگران توصیه کرد که هر پنج سال، یک بار به روانکاو مراجعه کنند، زیرا باور داشت آنها پیوسته در معرض مخاطرات ناشی از سرکوب امیال قرار می‌گیرند که به همان اندازه قرار گرفتن فرد در برابر اشعه ایکس، خطرناک است.

چهار نگرانی غایی در روان‌درمانی نسبت به سایر نگرانیها اهمیت بیشتری دارند. آنها عبارتند از: مرگ، انزوا، مفهوم زندگی و آزادی

مایکل، احساسی که تجربه کرده‌ای، به سرعت از بین نخواهد رفت. می‌دانم که پیوسته آرزوی بازگشت به آن دوران را خواهی کرد. این امر، بخشی از وجود انسان، و اجتناب‌ناپذیر است.

«من انسان هستم و نمی‌خواهم امور انسانی برایم بیگانه باشد.»

شوپنهاور می‌گوید آرزوها هرگز به پایان نمی‌رسند و هنوز یک آرزو تحقق نیافته است که آرزوی دیگری پدیدار می‌شود. رضایت زودگذر فاصله زمانی کوتاه میان برآورده شدن دو آرزو، به سرعت تبدیل به ملال خواهد شد: «زندگی هر انسان، میان رنج و ملال نوسان دارد.»

«ما همچون گوسفندانی هستیم که در مزرعه و در مقابل چشمان قصابی که هریک را به عنوان طعمه خویش برمی‌گزیند، جست و خیز می‌کنیم. به همین دلیل، در روزهای خوش زندگی، از بدیهایی همچون بیماری، فقر، نقص عضو، کاهش بصیرت، و ابتلا به بی‌خردی که تقدیر برایمان در نظر گرفته است، غافل می‌مانیم.»

«... نخست اینکه افراد بشر بیشتر از آنچه بتوان تصور کرد ناخشنود و اندوهگین هستند و چیزی با عنوان انسان رشدیافته، وجود ندارد...»

روان‌درمانی اگزیستانسیال: نگرشی درمانی پویا که بر نگرانیهای ریشه‌گرفته در هستی تمرکز دارد.

هر بار در زندگی با رنج و نگرانی مواجه می‌شوم، آن را نه به عنوان ناراحتی، بلکه فرصتی برای آموختن در نظر گرفته‌ام و از آن برای کشف بهتر آنچه راهکارهای گوناگون ارائه می‌دهند، مورد استفاده قرار داده‌ام.

درک واقعی احساسات دیگران، کاری بسیار دشوار است و ما به جای درست درک کردن، احساسات خود را با فرافکنی، به دیگران نسبت می‌دهیم.

هنگامی که مسیر پیشرفت را به عنوان دانشجوی جوان رشته روان‌درمانی می‌پیمودم، مفیدترین کتابی که خواندم، روان‌نژندی و رشد انسان اثر کارن هورنای بود.

برقراری رابطه نزدیک درمانی، اهداف متعددی را در نظر دارد. ایجاد مکان امن برای بیماران برای آشکار ساختن خودشان و حتی فراتر از آن، پس از خودافشاگری است که آنها باید احساس کنند همان‌گونه که هستند، فهمیده و پذیرفته شده‌اند.

آبراهام لینکلن گفته است اگر هشت ساعت فرصت برای بریدن یک درخت به او بدهند، بدون تردید، چند ساعت از آن را به تیز کردن تبر اختصاص می‌دهد. مراقب باشید. نباید هیزم‌شکنی باشید که به دلیل شتاب، تبر خود را تیز نمی‌کند.

همیشه ترجیح می‌دهم به جای این همه توصیف بیهوده، از واژه «همسفر» برای خودم و بیمارانی که دارم، استفاده کنم. این واژه، به درستی تمایز میان افراد رنجور (بیمار) و افراد شفادهنده (درمانگر) را از میان برمی‌دارد.