بریده‌هایی از کتاب موهبت درمان

«... نخست اینکه افراد بشر بیشتر از آنچه بتوان تصور کرد ناخشنود و اندوهگین هستند و چیزی با عنوان انسان رشدیافته، وجود ندارد...»

روان‌درمانی اگزیستانسیال: نگرشی درمانی پویا که بر نگرانیهای ریشه‌گرفته در هستی تمرکز دارد.

شوپنهاور می‌گوید آرزوها هرگز به پایان نمی‌رسند و هنوز یک آرزو تحقق نیافته است که آرزوی دیگری پدیدار می‌شود. رضایت زودگذر فاصله زمانی کوتاه میان برآورده شدن دو آرزو، به سرعت تبدیل به ملال خواهد شد: «زندگی هر انسان، میان رنج و ملال نوسان دارد.»

هر بار در زندگی با رنج و نگرانی مواجه می‌شوم، آن را نه به عنوان ناراحتی، بلکه فرصتی برای آموختن در نظر گرفته‌ام و از آن برای کشف بهتر آنچه راهکارهای گوناگون ارائه می‌دهند، مورد استفاده قرار داده‌ام.

درک واقعی احساسات دیگران، کاری بسیار دشوار است و ما به جای درست درک کردن، احساسات خود را با فرافکنی، به دیگران نسبت می‌دهیم.

برقراری رابطه نزدیک درمانی، اهداف متعددی را در نظر دارد. ایجاد مکان امن برای بیماران برای آشکار ساختن خودشان و حتی فراتر از آن، پس از خودافشاگری است که آنها باید احساس کنند همان‌گونه که هستند، فهمیده و پذیرفته شده‌اند.

آبراهام لینکلن گفته است اگر هشت ساعت فرصت برای بریدن یک درخت به او بدهند، بدون تردید، چند ساعت از آن را به تیز کردن تبر اختصاص می‌دهد. مراقب باشید. نباید هیزم‌شکنی باشید که به دلیل شتاب، تبر خود را تیز نمی‌کند.

همیشه ترجیح می‌دهم به جای این همه توصیف بیهوده، از واژه «همسفر» برای خودم و بیمارانی که دارم، استفاده کنم. این واژه، به درستی تمایز میان افراد رنجور (بیمار) و افراد شفادهنده (درمانگر) را از میان برمی‌دارد.

از نظر من عشق کامل، یعنی عشق به تحول و تکامل معشوق.

عشق، با رمز و راز زنده می‌ماند و به محض تفتیش شدن، فرو می‌ریزد. و من از جلاد عشق بودن، نفرت دارم.