بریده‌هایی از کتاب موهبت درمان

از نظر من عشق کامل، یعنی عشق به تحول و تکامل معشوق.

عشق، با رمز و راز زنده می‌ماند و به محض تفتیش شدن، فرو می‌ریزد. و من از جلاد عشق بودن، نفرت دارم.

«چه بسیار افرادی که نمی‌توانند زنجیرهای خود را بگشایند، ولی می‌توانند گشاینده زنجیرهای دوست خود باشند.»

روان‌نژندی و رشد انسان اثر کارن هورنای بود.

هرگاه مرتکب اشتباهی می‌شوید، به آن اعتراف کنید. هر تلاشی برای کتمان یا پنهان کردن آن، نتیجه‌ای منفی خواهد داشت و بیمار احساس خواهد کرد که قصد فریب دادن او را دارید. به این ترتیب، به روند درمان، آسیب خواهید رساند. به علاوه اعتراف صریح به اشتباهات می‌تواند سرمشق خوبی برای بیماران و نشانه‌ای از اهمیتی باشد که برای آنها قائل می‌شوید.

تعداد زیادی از درمانگران هرگاه می‌شنوند منتقدان، کارشان را تنها نوعی «خریداری دوستی» می‌نامند، از شدت ناراحتی، خود را جمع می‌کنند، ولی در این عبارت، رگه‌هایی از حقیقت به چشم می‌خورد و نباید ناراحت شد.

چندین سال پیش، زنی نویسنده را تحت درمان قرار دادم که پس از نوشتن دو داستان بلند، از پای درآمده و تصمیم گرفته بود دیگر هرگز به سراغ نوشتن نرود، مگر زمانی که کتاب، زمام او را در دست بگیرد. پنهانی به او خندیدم، ولی در کتابخانه هانینگتون که تفکر نوشتن کتاب، زمام مرا در دست گرفت، به این نتیجه رسیدم که تا آن لحظه، آن زن را به درستی درک نکرده‌ام.

ماهیت نیروهای متضاد درونی چیست؟ نگرش روان‌درمانی اگزیستانسیال، فرض را بر این مبنا قرار می‌دهد که تعارضهای درونی مسحورکننده انسان، هم ناشی از درگیری غرایز سرکوب شده یا افراد مهم درونی‌شده، یا ریزه‌های خاطرات تروماتیک فراموش‌شده است و هم حاصل مواجهه با «مسلّمات» هستی.

آنها به رغم مشکلات اقتصادی، بیماران مشتاقی را می‌یابند که در پی رشد فزاینده و پیرو درمانی باشند که پایانی بر آن متصور نیست. کتاب موهبت درمان را برای چنین درمانگران و چنین بیمارانی نوشته‌ام.

هرچه بیشتر با محدودیتها مواجه شویم، بیشتر ناچار خواهیم بود اسطوره ویژه بودن، استعداد بی‌پایان داشتن، زوال‌ناپذیر بودن و مصونیت خود را در مقابل قوانین محتوم زیستن به کناری نهیم. به همین دلایل، هایدگر مرگ را «ناممکن شدن سایر ممکنها» می‌نامد. پیمودن مسیر منتهی به اتخاذ تصمیم، شاید به این دلیل دشوار باشد که به قلمرو تنهایی، سرزمینی سرشار از اضطراب می‌پیوندد. «هر آنچه وجود دارد، نابود می‌شود» و «هر راهکاری، تو را از راهکارهای دیگر، محروم خواهد ساخت.»

باور دارم که چهار نگرانی غایی در روان‌درمانی نسبت به سایر نگرانیها اهمیت بیشتری دارند. آنها عبارتند از: مرگ، انزوا، مفهوم زندگی و آزادی

هرگاه افرادی با غرور و خودستایی، یا غافل از احساسات و علایق پرشمار ظاهر می‌شوند، رنج حاصل از اسرار نهانی آنها را درک می‌کنم و می‌کوشم به جای قضاوت کردن، با آنها نزدیک، همدل و پیوسته باشم.

اگر انگیزه افراد بیشتر از اینکه خدمت‌رسانی باشد، ثروت‌اندوزی است، انتخاب روان‌درمانگری به عنوان شغل، مناسب نیست.

امروزه انتقاد از فروید، باب شده است. انتقادهای آتشین و کوبنده که نظریه‌های روانکاوی و فرهنگ برآمده از آن را مربوط به گذشته و منسوخ معرفی می‌کند، برای همگان امری معمول به حساب می‌آید. چنان بر روانکاوی می‌تازند که گویی علمی دروغین، بر مبنای نمونه‌های منسوخ و زوال‌یافته به دلیل پیشرفتهای جدید زیست‌شناسی عصبی در زمینه خواب و یافته‌های ژنتیکی در زمینه بیماری توهم شدید و اختلالات خُلقی است. تعدادی از منتقدان باور دارند که این علم، از تخیلات مردمحور و سرشار از تبعیض جنسیتی در زمینه تکامل انسان و محصول تاریخچه‌های تحریف شده و مشاهدات نادرست و تخیلی برمی‌خیزد. این انتقادها چنان مهلک و فراگیر شده‌اند که حتی به برنامه‌های آموزشی درمانی نیز راه یافته‌اند و نسل تازه کارکنان بهداشت روان، نگرشی انتقادی و ناآگاهانه به مردی دارند که اندیشه‌های او، بنیانگزار روان‌درمانی بود.

تأسف فراوان باید اذعان کرد که گاهی بدرفتاری معشوق، بر میزان عشق بعضی از افراد می‌افزاید.

تأسف فراوان باید اذعان کرد که گاهی بدرفتاری معشوق، بر میزان عشق بعضی از افراد می‌افزاید.

«نوعی از خود بی‌خود شدن وسواس‌گونه و ذهنیتی افسون‌شده، که همه زندگی فرد را به تصرف درمی‌آورد.»

در نهایت باید این گفته نیچه را به خاطر سپرد: «حقیقتی وجود ندارد. تنها تعبیر ما از آن وجود دارد.»

ما می‌خواهیم به حقیقت مطلق دست یابیم، زیرا تحمل پریشانی حاصل از بوالهوسیهای هستی را نداریم. نیچه، آن را این‌گونه تفسیر می‌کند: «حقیقت، توهمی است که در غیاب آن، یک گونه مشخص از موجودات، قادر به زنده ماندن نیست.»

چرا به زندگی ادامه می‌دهم؟ می‌خواهم به چه هدفی برسم؟