بریده‌هایی از کتاب قدم زدن روی ماه با اینشتین

«فراموشی» و نه به‌خاطرسپردن، ماهیت آن چیزی است که از ما یک انسان می‌سازد. برای اینکه دنیا را بشناسیم، باید آن را پالایش کنیم. خورخس می‌نویسد: «اندیشیدن، فراموش‌کردن است».

اگر هدف از خواندن را تنها انباشت اطلاعات در نظر بگیریم، شاید این ناکارآمدترین فعالیتی بود که من در آن دست داشتم

کسب تجربه‌های تازه باعث می‌شود زمان برایمان کِش بیاید و آن‌هم باعث می‌شود که ما درک طولانی‌تری از زندگی داشته باشیم.

ما رویدادها را با نسبت‌دادن زمان وقوع آن‌ها به رویدادهای دیگر به‌یاد می‌آوریم.

زندگی ما بر اساس خاطره‌های ما از رویدادها شکل می‌گیرد.

چون خوشی‌های زندگی باعث گذر سریع زمان می‌شود، مطمئن‌ترین راه برای اینکه روند آن را آهسته‌تر کنیم، این است که تا آنجا که می‌توانیم سعی کنیم زندگی روند ملال‌آوری داشته باشد.

این ذخیره‌های ذهنی ماست که تعیین می‌کند چه‌چیزهایی را می‌توانیم یاد بگیریم.

مانند یک رایانه، توانایی فکری ما هم محدود به میزان اطلاعاتی است که می‌توانیم در آنِ واحد پردازش کنیم.

بخش‌بندی حافظه به دو بخش درازمدت و کوتاه‌مدت، روشی آن‌چنان هوشمندانه برای مدیریت اطلاعات است که بیشتر رایانه‌ها را هم بر مبنای همین مدل ساخته‌اند.

حافظه‌ی در حال ‌کار، به‌عنوان فیلتری میان ادراک ما از دنیا و حافظه‌ی درازمدت عمل می‌کند و از این نظر، نقشی حیاتی دارد. اگر هر مفهوم و یا هر فکر در سر ما بی‌فاصله در پایگاه عظیم اطلاعاتی حافظه‌ی درازمدت ذخیره می‌شد، آنگاه ما مانند اس و فیونس در اطلاعات نامربوط غرق می‌شدیم.

«فراموشی» و نه به‌خاطرسپردن، ماهیت آن چیزی است که از ما یک انسان می‌سازد. برای اینکه دنیا را بشناسیم، باید آن را پالایش کنیم.

فرهنگ ما بنایی است که بر پایه‌ی حافظه‌هایی ساخته‌شده که تبلور آن‌ها در جهان بیرونی است.

حتی در یک کتاب آمده بود که نویسنده‌ی آن قادر است به خواننده نشان دهد که چگونه می‌تواند از ۹۰ درصد بخش بی‌استفاده‌ی ذهنش استفاده کند. این یک کلیشه‌‌ی دروغین علمی است و می‌تواند به‌همان‌اندازه قابل‌فهم باشد که برای مثال چگونگی استفاده از ۹۰‌درصد بی‌استفاده‌ی دست آموزش داده شود.

سیستم آموزشی کنونی مدرسه‌ها کاملاً اشتباه است. در سیستم‌ آموزشی کنونی، مقدار زیادی از اطلاعات را در ذهن دانش‌آموز می‌ریزند، اما به او آموزش نمی‌دهند که چگونه آن‌ها را در ذهن خود نگاه دارد. به‌همین‌دلیل، حفظ‌کردن مطلب‌ها مورد نکوهش قرار می‌گیرد؛ چراکه به‌نظر احمقانه می‌آید که با استفاده از آن، اطلاعات را تنها تا گذراندن امتحان در ذهن خود نگاه ‌دارند.

در قرن پانزدهم، «گوتنبرگ» آمد و با اختراع صنعت چاپ، کتاب‌ را تبدیل به کالایی با تولید انبوه کرد. به‌این‌ترتیب، دیگر به‌خاطرسپردن این‌همه اطلاعات ضرورتی نداشت، چون در صفحه‌های چاپی کتاب‌ها حفظ می‌شدند.

«در کل، موضوع این است که حافظه چگونه کار می‌کند و از چه تکنیکی می‌توان برای بهبود عملکرد آن استفاده کرد. وقتی این نکته را متوجه شوید، هر کسی می‌تواند همان کاری را بکند که من می‌کنم».

برخی از این فراموشی‌ها که باعث کلافگی ما می‌شود، لازم است و در راستای سلامتی ماست؛ زیرا اگر ما نمی‌توانستیم بسیاری از کارهای بی‌معنی‌ای که انجام داده‌ایم را فراموش کنیم، شاید تبدیل به آدم‌های وسواسی می‌شدیم که تحملشان بسیار دشوار است.

ازآنجاکه محتواهای ذهنی، تجربه‌های ما را آشکار می‌سازند و مجموعه‌ی این تجربه‌ها دانش ما را تشکیل می‌دهند، بنابراین دارا بودن حافظه‌ای بهتر، نه‌تنها به‌معنای داشتن اطلاعات بیشتر در مورد دنیاست، بلکه باعث می‌شود ما خود را بهتر بشناسیم.

یک آدم، با هوشِ متوسط، ۴۰ روز از زندگی یک‌ساله خود را تلف می‌کند تا چیزهایی که فراموش کرده را دوباره یاد بگیرد.

تونی بازان در این‌مورد به من گفته بود: «بعضی از شرکت‌کنندگان در مسابقه، وقتی‌که آمادگی خوبی پیدا می‌کنند، سه‌روز پیش از مسابقه به‌هیچ‌عنوان با کسی صحبت نمی‌کنند. آن‌ها معتقدند ممکن است هرگونه تداعی معانی در ذهنشان با تداعی معانی که در جریان مسابقه‌ها صورت می‌گیرد، تداخل پیدا کند».