بریده‌هایی از کتاب قدم زدن روی ماه با اینشتین

تبلور حافظه در بیرون از ذهن انسان، نه‌تنها طرز تفکر مردم را دگرگون کرد، بلکه باعث دگرگونی اساسی در معنای هوشمندی شد؛ به این معنا که از ارزش هوش درونی کاست. معنای دانش، از اندوخته‌های ذهنی به داشتن اطلاعاتی درباره‌ی چگونگی کسب آن‌ها از دنیای پرپیچ‌وخم حافظه‌های بیرونی، گسترش پیدا کرد.

در دوران نوزادی، ما طرحی برای تبیین جهان و مرتبط‌کردن زمان حال به گذشته نداریم. بدون داشتن تجربه و شاید مهم‌تر از آن، بدون ابزار ضروری و برنامه‌ریز زبان، نوزادان توانایی لازم برای قرار دادن خاطره‌هایشان در شبکه‌ای از مفهوم‌ها را ندارند. این در حالی است که این شبکه‌ی مفاهیم است که دسترسی به خاطره‌ها را در سال‌های بعد فراهم می‌کند.

دلیل آنکه خواب‌های ما در بیشتر موارد شبیه به بخش‌هایی از زندگی واقعی ما هستند، این است که آن‌ها در واقع نتیجه‌های جانبی تجربه‌هایی هستند که در حافظه‌ی بلندمدت ما به‌آهستگی ماندگار شده‌اند.

حافظه‌ی ما ایستا نیست. به این معنا که با گذشت زمان، چهره‌ی خاطره‌ها تغییر می‌کند. هربار که ما درباره‌ی خاطره‌ای فکر می‌کنیم، جایگاه آن را در میان خاطره‌های دیگر محکم‌تر می‌کنیم. به‌این‌ترتیب، آن خاطره باثبات‌تر شده و امکان اینکه از ذهنمان زدوده شود، کمتر می‌شود.

برای پیشرفت، تنها انجام تمرین‌های مرتب کافی نیست؛ ما باید شکست‌هایمان را مورد بررسی قرار دهیم و از آن‌ها درس بگیریم.

اگر قرار است چیزی در ذهن ما باقی بماند، تنها با تکرار اتفاق می‌افتد.

حافظه‌های متوسط اگر به‌درستی به‌کارگرفته شوند، به‌طور چشمگیری قدرتمندند».

«در کل، موضوع این است که حافظه چگونه کار می‌کند و از چه تکنیکی می‌توان برای بهبود عملکرد آن استفاده کرد. وقتی این نکته را متوجه شوید، هر کسی می‌تواند همان کاری را بکند که من می‌کنم».

ازآنجاکه محتواهای ذهنی، تجربه‌های ما را آشکار می‌سازند و مجموعه‌ی این تجربه‌ها دانش ما را تشکیل می‌دهند، بنابراین دارا بودن حافظه‌ای بهتر، نه‌تنها به‌معنای داشتن اطلاعات بیشتر در مورد دنیاست، بلکه باعث می‌شود ما خود را بهتر بشناسیم.

من می‌توانستم ده‌ها ساعت را صَرف خواندن یک کتاب کنم و دست‌آخر، تنها مفهومی گُنگ از کل کتاب را در ذهن داشته باشم. تمام رویدادها و حقایق کتاب، حتی مواردی که به‌دلیل جذابیت زیرشان خط می‌کشیدم، تنها در من تأثیری گذرا می‌گذاشتند و سپس ناپدید می‌شدند و خدا می‌داند که به کجا می‌رفتند!

ما گاهی شکل خاطره را تغییر می‌دهیم و گاهی برای آن شکل دیگری می‌سازیم؛ گاهی خاطره‌ی ما مشابهتی گذرا به رویدادی پیدا می‌کند که خاطره از آن سرچشمه گرفته است

حافظه‌ی ما ایستا نیست. به این معنا که با گذشت زمان، چهره‌ی خاطره‌ها تغییر می‌کند. هربار که ما درباره‌ی خاطره‌ای فکر می‌کنیم، جایگاه آن را در میان خاطره‌های دیگر محکم‌تر می‌کنیم. به‌این‌ترتیب، آن خاطره باثبات‌تر شده و امکان اینکه از ذهنمان زدوده شود، کمتر می‌شود.

یکنواختی، زمان را مخدوش می‌کند، اما تجربه‌های تازه‌ی آن ‌را برای شما آشکار می‌کند. زندگی روزانه‌ی شما می‌تواند به‌صورت خوردن غذاهای سالم و انجام تمرین‌های ورزشی سپری شود و شما عمری طولانی کنید، اما به دلیلی که گفته شد، برایتان بسیار کوتاه به‌نظر بیاید. اگر شما سرتاسر زندگی خود را در اتاقی به ورق‌زدن روزنامه‌ها بگذرانید، هر روز از زندگی شما به روز بعد گره می‌خورد، بدون اینکه هیچ‌یک در خاطر شما بماند و به‌این‌ترتیب، همه در ذهن شما ناپدید می‌شوند. برای همین است که باید به‌طور مرتب از یکنواختی دربیاییم، به منطقه‌های ناآشنا سفر کنیم و تا آنجاکه می‌توانیم، در زندگی تجربه‌های تازه کسب کنیم. زیرا این تجربه‌ها باعث ثبت خاطره‌ها در ذهن ما می‌شوند. کسب تجربه‌های تازه باعث می‌شود زمان برایمان کِش بیاید و آن‌هم باعث می‌شود که ما درک طولانی‌تری از زندگی داشته باشیم.

یک‌بار جایی خواندم که یک آدم، با هوشِ متوسط، ۴۰ روز از زندگی یک‌ساله خود را تلف می‌کند تا چیزهایی که فراموش کرده را دوباره یاد بگیرد.

تجربه‌ی من بر ضرب‌المثل قدیمی که می‌گوید تمرین توانایی می‌آورد، ‌ مُهر تأیید ‌می‌زد. اما البته این امر در صورتی محقق می‌شود که تمرین به‌صورت تعمقی، آگاهانه و با تمرکز درست انجام شود.

بود: «غذای سالم بخور تا مغز سالم داشته باشی و هله‌هوله بخور تا مغزت را از کار بیندازی».

من می‌توانستم ده‌ها ساعت را صَرف خواندن یک کتاب کنم و دست‌آخر، تنها مفهومی گُنگ از کل کتاب را در ذهن داشته باشم. تمام رویدادها و حقایق کتاب، حتی مواردی که به‌دلیل جذابیت زیرشان خط می‌کشیدم، تنها در من تأثیری گذرا می‌گذاشتند و سپس ناپدید می‌شدند و خدا می‌داند که به کجا می‌رفتند!

«با تمرکز، انگیزه و بالاتر از همه، صرف زمان، می‌توان ذهن را تربیت کرد تا کارهای خارق‌العاده‌ای انجام دهد. این کشفی بود که به من قدرت بسیار داد و باعث شد این سؤال را از خودم بپرسم: اگر در هر زمینه‌ای شیوه‌ی درست را بیابم و در پیش بگیرم، قادر هستم چه کارهای خارق‌العاده‌ی دیگری را انجام دهم؟».

«هرروز که می‌گذرد، من چیزهای بیشتری را فراموش می‌کنم و موارد کمتری را به‌یاد می‌آورم. نظرتان چیست اگر بتوانید بر این ضعف چیره شوید؟ نظرتان چیست اگر نه‌تنها دیگر چیزی را فراموش نکنید، بلکه بر چیزهایی که به‌خاطر می‌سپارید و حتی زمان به‌خاطرسپردن آن‌ها کنترل کامل داشته باشید؟»

سیستم آموزش رسمی، از دل نظامی‌گری بیرون آمد. در آن دوران، افرادی‌که دارای کمترین تحصیلات بودند یا از تحصیل محروم بودند، به‌کار نظامی‌گری فرستاده می‌شدند. برای اینکه آن‌ها فکر نکنند و همه‌ی دستورها را اطاعت کنند، لازم بود که از فرمانده‌شان پیروی کنند