بریده‌هایی از کتاب قدم زدن روی ماه با اینشتین

حافظه مانند یک شبکه‌ی عنکبوتی است که اطلاعات جدید را به خود می‌کشد. هرچه اطلاعات بیشتری کسب کند، بزرگ‌تر خواهد شد و هرچه بزرگ‌تر شود، اطلاعات بیشتری را در خود جای می‌دهد.

ما همواره از حافظه‌مان شکایت داریم و کوچک‌ترین وقفه در عملکرد آن‌‌ را به‌عنوان شکستی برای خود می‌انگاریم.

«اگر در خاطر ثبت‌کردن ویژگی خاص انسانی است، پس هرچه ما بیشتر به‌خاطر بسپاریم، انسان‌تر هستیم».

سخن آخر «به جاشوا فوئر تبریک می‌گوییم. این‌بار واقعاً او می‌تواند یک داستان درباره‌ی این مسابقه‌ها بنویسد. این‌طور نیست؟»

برای پیشرفت، تنها انجام تمرین‌های مرتب کافی نیست؛ ما باید شکست‌هایمان را مورد بررسی قرار دهیم و از آن‌ها درس بگیریم

فکر نمی‌کنم که من تنها موردی باشم که کتاب را بد می‌خوانم. باور دارم که بسیاری از مردم و حتی شاید بیشترشان، کتاب را شبیه به من می‌خوانند. ما می‌خوانیم و می‌خوانیم و می‌خوانیم و فراموش می‌کنیم و فراموش می‌کنیم و فراموش می‌کنیم. خُب پس چرا زحمت خواندن چیزی را می‌کشیم؟

حافظه مانند یک شبکه‌ی عنکبوتی است که اطلاعات جدید را به خود می‌کشد. هرچه اطلاعات بیشتری کسب کند، بزرگ‌تر خواهد شد و هرچه بزرگ‌تر شود، اطلاعات بیشتری را در خود جای می‌دهد.

یا هماهنگ و باشکوه مانند ما قدم بردار و با ما به‌سوی افتخار خیزبردار، یا کناری بنشین. زیرا وقتی‌که ما قله‌ی افتخار را فتح کردیم، برمی‌گردیم و تو را با خود به بالای آن می‌بریم

انسان هنوز قدم بر ماه نگذاشته است.

یک آدم گمنام ژاپنی به‌نام «آکیرا هاراگوچی» از عالم غیب پیدا شده بود که می‌توانست عدد پی را تا ۴۳۱، ۸۳ رقم اعشار از حفظ بگوید. ۱۶ ساعت و ۲۸ دقیقه طول کشیده بود تا او همه‌ی این ارقام را از حفظ بگوید.

به‌یاد داشته باش شکوه پایدار با طی را‌ه‌های دشوار به‌دست می‌آید

«محدودیتی وجود ندارد، ثبات وجود دارد، اما نباید در آن توقف کرد، باید به ورای آن گام نهاد. اگر چیزی باشد که شما را از بین ببرد، همان ثبات است»

من به ۱۵ سال پیش خودم فکر می‌کنم و اینکه در این مدت، تا چه اندازه تغییر کرده‌ام. اگر منِ امروز و منِ آن‌زمان در کنار هم قرار گیریم، شباهت‌های بسیاری در ظاهر به‌هم داریم، اما حقیقت این است که ما توده‌ای از مولکول‌های متفاوت از هم هستیم، با تارهای موی متفاوت و اعضای بدن متفاوت از یکدیگر. ما آن‌قدر از هم متمایز هستیم که گاهی به نظر می‌رسد تنها وجه اشتراک ما، ناممان است. آنچه منِ امروز و منِ دیروز را به‌هم پیوند می‌دهد و این تصور را در من به‌وجود می‌آورد که در گذر لحظه‌به‌لحظه و سال‌به‌سالِ عمر من پیوستگی وجود دارد، چیزی است که در هسته‌ی وجودی من قرار دارد؛ چیزی که به‌نسبت پابرجا اما پیوسته در حال رشد است. اگر آن را روح بنامیم یا خویشتن یا معلول شبکه‌ی اعصاب، فرقی نمی‌کند، هر نامی که بر آن بگذاریم، درهرحال این عامل پیوستگی کاملاً در ارتباط با حافظه است.

فکر نمی‌کنم که من تنها موردی باشم که کتاب را بد می‌خوانم. باور دارم که بسیاری از مردم و حتی شاید بیشترشان، کتاب را شبیه به من می‌خوانند. ما می‌خوانیم و می‌خوانیم و می‌خوانیم و فراموش می‌کنیم و فراموش می‌کنیم و فراموش می‌کنیم. خُب پس چرا زحمت خواندن چیزی را می‌کشیم؟ «میشل دمونتین» مشکل انبوه‌خوانی در قرن شانزدهم را چنین شرح می‌دهد: «من کتاب نمی‌خوانم، در واقع آن‌ را ورق می‌زنم و مانند دیگرانی که به‌همین روش کتاب می‌خوانند، چیزی از این کتاب‌ها در ذهنم برجای نمی‌ماند. این‌ها نوشته‌هایی هستند که قوه‌ی تشخیص من، نیرو، اندیشه‌ها و ایده‌های من از آن‌ها سرچشمه می‌گیرد، اما موضوع این است که من بی‌فاصله پس از خواندن آن‌ها، نام‌ها، مکان‌ها و دیگر موارد نوشته‌شده در آن‌ها را فراموش می‌کنم». در ادامه، وی توضیح می‌دهد که چگونه توانسته است اندکی خسارت ناشی از این ضعف حافظه‌اش را جبران کند. او در خود این عادت را به‌وجود آورده بود که پشت هر کتابی که می‌خوانْد، نقدی درباره‌ی ‌آن می‌نوشت. به‌این‌ترتیب، حداقل به ایده‌ای کلی درباره‌ی موضوع کتاب و عقیده‌ی خودش درباره‌ی آن، دسترسی داشت.

حافظه‌های متوسط اگر به‌درستی به‌کارگرفته شوند، به‌طور چشمگیری قدرتمندند».

من آدمی هستم که همیشه کاستی‌هایم را پذیرفته و برای برطرف‌ساختن آن‌ها تلاش کرده‌ام.

از زمانی‌که انسان تا گردن در آب فرو رفت، از ترس خفگی یاد گرفت که شنا کند و از آن‌زمان تاکنون او شنا می‌کند.

به‌یاد داشته باش شکوه پایدار با طی را‌ه‌های دشوار به‌دست می‌آید».

«باور دارم کسانی‌که می‌خواهند کارهای آسان و بدون دردسر را انجام دهند، باید پیش از آن آموزش‌هایی برای انجام کارهای سخت ببینند». ***

یکنواختی، زمان را مخدوش می‌کند، اما تجربه‌های تازه‌ی آن ‌را برای شما آشکار می‌کند. زندگی روزانه‌ی شما می‌تواند به‌صورت خوردن غذاهای سالم و انجام تمرین‌های ورزشی سپری شود و شما عمری طولانی کنید، اما به دلیلی که گفته شد، برایتان بسیار کوتاه به‌نظر بیاید. اگر شما سرتاسر زندگی خود را در اتاقی به ورق‌زدن روزنامه‌ها بگذرانید، هر روز از زندگی شما به روز بعد گره می‌خورد، بدون اینکه هیچ‌یک در خاطر شما بماند و به‌این‌ترتیب، همه در ذهن شما ناپدید می‌شوند. برای همین است که باید به‌طور مرتب از یکنواختی دربیاییم، به منطقه‌های ناآشنا سفر کنیم و تا آنجاکه می‌توانیم، در زندگی تجربه‌های تازه کسب کنیم. زیرا این تجربه‌ها باعث ثبت خاطره‌ها در ذهن ما می‌شوند. کسب تجربه‌های تازه باعث می‌شود زمان برایمان کِش بیاید و آن‌هم باعث می‌شود که ما درک طولانی‌تری از زندگی داشته باشیم.