بریده‌هایی از کتاب می توان شاد بود حتی در سختی ها

سریع‌ترین راه برای رسیدن به حس خوب این است که احساسات خود را در شرایط روحی بد نادیده بگیریم. این را نیز بدانیم که کیفیت و کمّیت افکارمان، ما را غمگین نگه می‌دارد. وقتی یاد بگیریم به افکار منفی بی‌توجهی کنیم، حس مثبت به سرعت باز خواهد گشت.

وقتی متوجه شوید که شرایط روحی شما ناگهان تغییر کرده و نه زندگی‌تان، تعادل روحی بیشتری خواهید داشت. درک این موضوع به شما می‌آموزد، حس خوبی ندارید؛ بنابراین باید افکارتان را کمتر جدی بگیرید، کمتر فکر کنید و توجه خود را به چیز دیگری معطوف کنید. در این صورت در هر شرایط روحی متین و صبور خواهید بود و به حالت روان‌شناختی سالم باز خواهید گشت.

تفکر مثبت مفهوم اشتباهی است؛ زیرا این تصور را به وجود می‌آورند که افکار به خودی خود واقعیت دارند و باید به آن‌ها اهمیت دهیم.

این اتفاق بسیار رخ می‌دهد که صبح از خواب بیدار شویم و بگوییم: وای، خوابم چقدر واقعی بود؛ اما هر چقدر هم که خواب شما واقعی به نظر برسد می‌دانید که صرفاً یک خواب بوده است؛ بنابراین اگر خواب دیده باشیم اتومبیل خود را نزد مکانیکی برده‌ایم تا تعمیر کند و او مشکل را بدتر کرده به نمایندگی نمی‌رویم و شکایت نمی‌کنیم؛ زیرا می‌دانیم که خواب دیدن چیزی جز فکر کردن در خواب نیست. وقتی این قیاس را در مورد اصل تفکر به کار بگیریم، افکارمان را در بیداری که واقعی به نظر می‌رسند حقیقت تلقی نمی‌کنیم.

رابطه شما با افکار خود، میزان سلامت روانی و شادی شما را تعیین می‌کند. آیا تصور می‌کنید چون در مورد چیزی فکر می‌کنید باید افکارتان در آن مورد را نیز جدی بگیرید؟ آیا متوجه هستید که فکر کردن کاری است که شما به سبب انسان بودن انجام می‌دهید و نیازی نیست افکار خود را با واقعیت اشتباه بگیرید؟ آیا می‌توانید افکاری داشته باشید و آن‌ها را با فارغ‌البالی هر‌چه تمام‌تر از سر بیرون کنید، یا این‌که حس می‌کنید ناگزیرید آن‌ها را مدام در بوته تجزیه و تحلیل قرار دهید؟

پاسخ‌های عاطفی ما حاصل اتفاقاتی که برایمان رخ می‌دهند نیستند بلکه از افکار و باورهای ما نشأت می‌گیرند.

فکر به اندازه‌ای به ما نزدیک است که به‌راحتی فراموش می‌کنیم که خودمان آن را ایجاد می‌کنیم. افکار به ما کمک می‌کنند چیزهایی را که می‌بینیم تعبیر کنیم. ما به فکر‌کردن نیاز داریم تا بتوانیم به زندگی کردن ادامه دهیم و به آن معنا ببخشیم؛ اما وقتی با هدف و ماهیت واقعی افکار آشنا شویم، متوجه می‌شویم نیازی نیست هر چیزی را که در موردش فکر می‌کنیم جدی بگیریم. ما می‌توانیم به‌راحتی از کنار آن بگذریم. افکار ما واقعیت نیستند بلکه تلاشی بزرگ برای تعبیر و تفسیر شرایط هستند.

افرادی که مظهر سلامت روانی و شادمانی‌اند، افکار خود یا دیگران را بیش از حد جدی نمی‌گیرند و به‌ندرت اجازه می‌دهند افکارشان آن‌ها را افسرده و روزشان را خراب کنند. فردی که در این سمت از خط قرار دارد، هر فکری را به ذهن خود راه می‌دهد؛ اما در عین حال می‌داند آن‌ها صرفاً فکر هستند.

شادی و رضایت مستقل از شرایط هستند. البته منظور این نیست که شرایط نباید مساعد باشند ـ این بهترین حالت است ـ اما برای این که شاد باشیم نیازی نیست همیشه همه چیز رو به راه باشد. ما همیشه توانایی کنترل دیگران یا اتفاقات را نداریم؛ اما توانایی زیادی برای شاد بودن و رضایت از زندگی‌ خود در اختیار داریم.

هر وقت چیزی را در ذهن خود بزرگ کنیم، ظرفیت بالقوه برای نگرانی را نیز ایجاد می‌کنیم. وقتی با این اصل روان‌شناختی آشنا شویم می‌توانیم به افکاری که با عملکرد روان‌شناختی سالم تداخل دارند پایان دهیم و به طبیعی‌ترین حالت روحی؛ یعنی حس رضایت، بازگردیم.