بریده‌هایی از کتاب می توان شاد بود حتی در سختی ها

دلیل این‌که ما می‌توانیم فیلم‌های ناراحت‌کننده یا ترسناک را تماشا کنیم و سپس برای صرف غذا بیرون برویم این است که می‌دانیم که کل داستان، فیلم است. وقتی فیلم تمام شود، تمام شده است. دیگر با ما نیست و می‌توانیم با خیالی آسوده به زندگی خود ادامه دهیم. این امر در مورد افکارمان هم صدق می‌کند. افکار فقط در ذهن ما هستند. وقتی فکری از سرمان بیرون می‌رود، تمام می‌شود. مگر این‌که دوباره به آن فکر کنیم. وقتی متوجه شویم افکارمان صرفاً فکر هستند، لزومی ندارد از آن‌ها بترسیم.

افکار منفی و افکاری که منجر به نگرانی و ناراحتی می‌شوند آن‌قدر ارزش ندارند که بخواهیم در موردشان فکر کنیم؛ زیرا چیزی را که در جست‌وجوی آن هستیم، از ما می‌گیرند. در نقطه مقابل، حس رضایت فضای لازم را برای افکار جدید و خلاقانه در ذهن ایجاد می‌کند و به ما اجازه می‌دهد مانند کودکان فارغ‌البال‌، شگفتی و ماجراجویی را به زندگی خود بازگردانیم. این فارغ‌البالی به ما اجازه می‌دهد با محبت به صحبت‌های دیگران گوش فرا دهیم و حتی به‌گونه‌ای پای نقد دیگران بنشینیم که برای ما چندان آزاردهنده نباشد؛ چون در این حالت به تجزیه و تحلیل اطلاعات نمی‌پردازیم بلکه صرفاً آن‌ها را دریافت می‌کنیم.

وقتی افکار منفی‌ خود را پارازیت تلقی کنید، می‌توانید آن‌ها را از سر بیرون بریزید؛ چون دیگر نیازهای شما را برطرف نمی‌کنند.

ممکن است اصلاً نتوانید کارهای دیگران را کنترل کنید؛ اما وقتی متوجه شوید افکار شما صرفاً به خودتان تعلق دارند، می‌توانید از اثرات جانبی آن‌ها در مورد آن فرد در امان باشید. تأکید می‌کنم افکار خود شما احساس شما را تعیین می‌کنند نه شرایط. نکته جالب دیگر این‌که، نبود افکار منفی راه را برای ورود افکار مثبت باز می‌کند.

رابطه‌ای در گذشته، رابطه‌ای فعلی که در حال ‌فروپاشی است، یک اشتباه مالی، کلمات تندی که برای آزردن کسی گفته‌ایم، انتقادی که از ما شده، این‌که والدین ما بی‌نقص نبودند، این‌که شغل یا همسری نامناسب انتخاب کرده‌ایم یا هر چیز دیگر فرق نمی‌کند. طرز فکر ما احساسات ما را تعیین می‌کند نه شرایط ما. ما مدام فراموش می‌کنیم که مسئول افکار خود هستیم و عمل فکر کردن را خود انجام می‌دهیم؛ بنابراین بیشتر مواقع به نظر می‌رسد شرایط، احساسات و تجربه، زندگی را به ما تحمیل می‌کنند. در نتیجه، منطقی به نظر می‌رسد که ناراحتی‌ خود را گردن شرایطی بیندازیم که باعث می‌شوند حس کنیم کنترل زندگی خود را در دست نداریم. خودِ ما افکارمان را ایجاد می‌کنیم

شادی! چیزی که همه به دنبال آن هستیم؛ اما عده معدودی به آن دست می‌یابیم. ویژگی‌های بارز این حس عبارتند‌ از: قدرشناسی، آرامش درونی، رضایت و مهربانی با خود و دیگران. طبیعی‌ترین حالت روحی، رضایت و شادی است

وقتی احساس خوبی داریم، بهتر از نیروی عقل و منطق خود بهره می‌گیریم و واکنش‌های نامناسب کمتری از خود نشان می‌دهیم، همچنین کمتر حالت تدافعی به خود می‌گیریم، کمتر ایراد می‌گیریم، تصمیمات بهتری می‌گیریم و ارتباط مؤثرتری با دیگران برقرار می‌کنیم. بهترین راه برای داشتن این احساسات مثبت درونی این است که منبع آن‌ها را بیابید.

دکتر کارلسون در این کتاب بی‌نظیر توضیح می‌دهد که زندگی دشمن شما نیست؛ اما افکار شما می‌توانند دشمنان سرسخت شما باشند. او به ما یادآوری می‌کند ذهن ما ابزاری بسیار نیرومند است که می‌تواند در هر لحظه از زندگی به نفع یا ضرر ما عمل کند. ما حق انتخاب داریم. می‌توانیم بیاموزیم با عشق و صبوری زندگی کنیم یا این‌که با آن به جدال و کشمکش برخیزیم

دلیل این‌که ما می‌توانیم فیلم‌های ناراحت‌کننده یا ترسناک را تماشا کنیم و سپس برای صرف غذا بیرون برویم این است که می‌دانیم که کل داستان، فیلم است. وقتی فیلم تمام شود، تمام شده است. دیگر با ما نیست و می‌توانیم با خیالی آسوده به زندگی خود ادامه دهیم. این امر در مورد افکارمان هم صدق می‌کند. افکار فقط در ذهن ما هستند. وقتی فکری از سرمان بیرون می‌رود، تمام می‌شود. مگر این‌که دوباره به آن فکر کنیم. وقتی متوجه شویم افکارمان صرفاً فکر هستند، لزومی ندارد از آن‌ها بترسیم.

تا زمانی‌که ذهن بر روی نگرانی‌ها متمرکز نباشد، عملکرد سالم ادامه می‌یابد و آرامش ما حفظ می‌شود.