بریده‌هایی از کتاب لبیک یا حسین

برترین نوع علاقه که نامش را عشق می‌گذاریم، این است که حاضر باشم همهٔ عزیزانم را در راه کسی‌که دوستش دارم، قربانی کنم؛ یعنی پول، فرزند، دنیا و همهٔ چیزهایی که در دنیا دارم و حتی خون و جانم را. وقتی می‌گویند: «منت به جان بخرم تا کسی نیفزاید»، یعنی این. خداوند سبحانه و تعالی می‌خواهد رابطهٔ ما با او، رابطه‌ای ازسر علاقه باشد و نه‌فقط ازسر اطاعت یا ترس و هراس از خدایی که می‌تواند ما را نابود کند، بمیراند، به جهنم بفرستد و هر کار می‌خواهد، بکند. همچنین، نمی‌خواهد رابطهٔ ما با او براساس طمع به کسی باشد که پادشاه آسمان‌ها و زمین است و می‌تواند ما را به بهشت بفرستد. خداوند یک رابطهٔ والاتر از رابطهٔ اطاعت و هراس و طمع می‌خواهد. رابطه‌ای می‌خواهد ازسر علاقه که آن هم در بالاترین درجه باشد.

وقتی دربارهٔ رابطهٔ عاطفی و قلبی و این علاقه صحبت می‌کنیم، خودش درجاتی دارد. ممکن است فرد کسی را بسیار دوست داشته باشد؛ ولی نه در حدی‌که برایش یا برای دفاع، کرامت، زندگی، فرزندانش، همسر یا مسئلهٔ مدنظرش قربانی شود. او را به‌نوبهٔ خود دوست دارد؛ اما این علاقه به درجهٔ فداکاری نمی‌رسد. وضعیت بیشترِ مسلمانان دوران امام‌حسین (ع) این‌گونه بود. مسلمانان امام را دوست داشتند. با این تعریف دوستش داشتند. حتی گفته می‌شود بعضی از کسانی‌که به جنگ با او رفتند، خودشان گریه می‌کردند. از آن‌ها می‌پرسیدند چرا گریه می‌کنید؟ می‌گفتند برای این مقتول مظلوم غریب!